The Forgotten Groom (AWESOMELY COMPLETED) #Watty's 2015

Fairness And Promise

TEN

 

I woke up with the loud ringing of my phone. Agad ko iyong kinuha habang papungas pungas pa ako. I rubbed my eyes and answered the call.

 

"Hello?"

"I knew it. Tanghali na Daphne."

Napadilat ako bigla ng marinig ko ang boses ni Chance sa kabilang linya. Tiningnan ko ang orasan sa side table ko. Alas nuebe na pala.

 

"Open the door." Utos niya. Agad akong napababa sa kama ko at tumakbo sa pintuan. Lumabas ako at nilock ang pinto ng pad ko. tumaas ang kilay niya sa inasta ko bago niya ibinulsa ang phone niya.

"Hindi mo ako papapasukin?" nagtataka niyang tanong. Napatingin ako sa nakasara kong pintuan bago bumalik ang tingin ko sa kanya.

 

"No. Madumi." Sabi ko na lang as if it explains everything. I can't let him enter. Ayaw kong makita niya ang pad ko. Lalong kumunot ang noo niya bago ako tiningnan mula ulo hanggang paa. Na conscious ako kaya tiningnan ko rin ang sarili ko. nakashorts lang ako at sando. Magulo rin ang buhok ko at hindi pa ako nakakapaghilamos. I know I looked hideous. Hindi ko napigilang hindi mamula lalo pa sa klase ng tingin ni Chance sa akin.

 

"Come to think of it, it's a lot safer if we are outside."  Sabi niya sa sarili niya. I was about to open my mouth when he looked at me again.

"Nagugutom ako."

"Ha?"

"Gusto kong kumain." Sabi pa niya. Nawala sa isip ko ang estado ng itsura ko ngayon. Anong kailangan ni Chance at talagang dumayo pa siya sa pad ko? Ano ngayon kung gutom siya? Hindi ko naman dala yung rice cooker ah?

"And I think you'll do." At walang sabi sabing hinila na lang niya ako at pinasok sa elevator.

 

"Chance ano ba!" pilit kong hinihila ang kamay ko but it is a hopeless case. Ang lakas ni Chance.

"What?"

"Hindi pa ako nagtutooth brush!"

Bigla siyang huminto sa paglalakad at tiningnan ako.

"So?"

 

 

"Ang baho ng hininga ko!" frustrated kong sabi. Pakiramdam ko ay nakikipag usap ako sa bata. Isa pa, bakit ba ganyan siya umakto? Kagabi lang parang halos ipagtabuyan niya ako sa engagement namin. Bakit ngayon--

 

"I don't care. I'll still kiss you. Wala akong pakialam kung mabaho ka." maangas niyang sabi. I gasped lalo pa at hinila niya ulit ako papasok sa elevator. Nang makapasok kami ay hindi ko mapigilang hindi mahiya. I am still wearing my pink, fluffy, bunny slippers habang naka ayos na si Chance. He was wearing his three fourths blue polo habang nakapatong ang shades niya sa buhok niya.

Hindi ko mapigilang hindi suklayin ang buhok ko gamit ang mga daliri ko. unti unti na kasing dumadami ang mga tao at nahihiya na talaga ako sa itsura ko.