Chłopak o włosach czerwonych jak krew ...
Przystojny niczym gwiazda k-pop'u ...
Pojawia się nagle w moim życiu ...
Oczekujący pomocy
A do tego , nie potrafiący mówić ?
Bezimienny , tajemniczy
Lecz za razem , delikatny i subtelny .
Była zima . Stałam na dworze wpatrując się w granatowe niebo nade mną , na którym co jakiś czas przewijały się małe chmury , ograniczając widoczność niektórych obiektów . Delikatne płatki śniegu muskały moją skórę . Mrużąc powieki przyglądałam się małym świecącym punktom tworzące konstatacje . -Czy naprawdę musi tak być ? - Wyszeptałam wyciągając powoli moją rękę ku górze. Wiatr rozwiał moje długie blond włosy , a czarny długi płaszcz który miałam na sobie zaczął dryfować niczym łódź na oceanie . Wypuściłam ciepłe powietrze , już rozglądając się wokół otaczających mnie drzew . Wtedy zobaczyłam go . Stojącego samego na mrozie tak jak ja . Miał smutny wyraz twarzy a jego krwisto-czerwone włosy od razu przykuły moją uwagę . Wpatrywał się w dal , wydawał się nieobecny . Zupełnie tak jakby był w jakim transie . Zaintrygowana obróciłam się w jego stronę , odgarniając włosy za ucho aby ulepszyć sobie widoczność . Stałam tak przez kilka minut , przyglądając się w tajemniczej postać . Było w niej coś takiego , że nie potrafiłam odciągnąć od niej wzroku . W końcu po kilku minutach gapienia się postać uniosła rękę ku górze , tak jak gdyby chciała dosięgnąć gwiazd . W milczeniu podpatrywałam się co zrobi dalej. - Chyba nie tylko ja chcę się stąd urwać , co ? - pomyślałam , po czym kontynuowałam poprzednią czynność . Nagle on odwrócił się w moją stronę , wpatrując się we mnie swoimi pięknymi , piwnymi oczyma . Widziałam ,że coś mówi po nosem , ale niestety nic nie zrozumiałam . Cóż , nie byłam zbyt dobra w czytaniu z ruchu warg . Stałam tam tylko jak słup , czekając co się dalej wydarzy gdy nagle chłopak znikł . Oszołomiona podbiegłam od razu tam , gdzie jeszcze przed chwilą stał on . W powietrzu unosiły się małe drobinki świecącego pyłu w odcieniach od , czerwonego aż po niebieskie . Wystawiłam dłoń tak aby chociaż trochę spadło mi na rękę . Gdy to się stało , drobinki topniały tak jak mały płatek śniegu . Zszokowana tym co się przed chwilą stało usiadłam na nie udeptanej górce śniegu . - Czy to możliwe ,że ktoś tak po prostu rozpływa się w powietrzu ? - pomyślałam , po czym wzięłam trochę śniegu do ręki , i zaczęłam się nim bawić . Cały czas miałam w głowie obraz przystojnego chłopaka o oczach pięknych niczym bursztyn.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Niepocieszona wstałam otrzepując się , ze śniegu . Siadanie na nie ubitej górce śniegu nie było dobrym pomysłem . Tak , zdałam sobie z tego dopiero sprawę , gdy z tyłu cały mój płaszcz był przemoczony .
