Retrieving The Lost Smile

အပိုင်း ၁၇

" ရှူ း...ငြိမ်ငြိမ်နေ...ဟိုအကောင်ကြီးနိုးလာလိမ့်မယ်.."ထိုအခါမှသာဇယ်ဝူကျွင်းငြိမ်သည်။

" ဒီလိုအရေးကြုံရတဲ့အချိန်မျိုးတွေမှာယောက်ျားလေးမိန်းကလေးဆိုပြီးတွေးနေတာမျိုးက အဆင်မပြေဘူးနော်.. အစ်ကိုရှီးချန်.."

အားဟွမ် ဇယ်ဝူကျွင်း ဘေး အသာဝင်ကာ ကျောက်ဆောင်ကိုမှီရင်းဆိုသည်။

" အစ်ကို..?"

ဇယ်ဝူးကျွင်း မေးမှသာ သူတစ်ချိန်လုံး အစ်ကို တပ်ကာ နာမည် ပါထည့်ခေါ်နေမိမှန်း အားဟွမ် သတိရလာသည်။

သူမ ဇယ်ဝူကျွင်း မျက်နှာကိုလှမ်းကြည့်သောအခါတွင်လည်း အခေါ်ခံရသူကာယကံရှင်သည်ဤသို့ဤနှယ်အခေါ်ခံရခြင်းကိုသဘောကျနေသည့် အရိပ်အယောက်လည်း မရှိချေသည်မို့...မိမိအမှားကိုသိနားလည်စွာ..တောင်းပန်စကားဆိုမိရသည်။

" အ...ဟုတ်သားပဲ ဇယ်ဝူကျွင်း တောင်းပန်ပါတယ် ဒီတိုင်းခေါ်မိသွားတာ.."

" ရပါတယ် ဒီအတိုင်းလည်း.."

" ရှင်?"

" အစ်ကိုရှိလား...."

သူတို့နှစ်ယောက် စကားပြောသံကားနှစ်ကိုယ်ကြားရုံမျှသာ။ အားဟွမ် ဦးတည်ရာမရှိငေးရင်း ခေါင်းအသာဆတ်ပြသည်။

"..အင်း..ရှိခဲ့တယ်.."

" ရှိခဲ့တယ် ဆိုတော့.."

" သူသေသွားပြီ..."

"...."

" ပြီးတော့...."

"...."အားဟွမ် ဇယ်ဝူကျွင်း ကိုတည့်တည့်ကြည့်ကာ..ခပ်ယဲ့ယဲ့ပြုံးရင်း...စကားတို့ကတစ်လုံးချင်းပွင့်အံကျလာသည်။

သို့ငြား...အသံတို့ကတိုးဖျော့စွာ...