KILLER

5. Bölüm

En son 2 hafta önce yarattığım pisliğimi temizledikten sonra lafta dün biriyle tanışmak istiyordum. Tabii o küçük bütün keyfimi kaçırmıştı. Yine de ilgi çekici bir tarafıda olduğu kesin..

Bugün iki üç arkadaşım, daha doğrusu arkadaşım dediğim insanlar bişeyler içmek için bir kafeye davet ettiler. Evet benimde arkadaşlarım ve bir çevrem var.. Hayliyle davetlerini de kabul ettim.. Üstüme siyah bir gömlek ve bir kot pantolon giyerek, en son saçıma şekil verdim ve çıkmak için sehpanın üzerine koymuş olduğum arabanın anahtarlarını aldım.

Bu sefer kesinlikle yoldan gözümü bir saniye bile ayırmak istemiyorum. Belli mi olur ? Başka bir belayla karşılaşırım. Doğru zaten birilerini çoktan öldürdüm.. Lakin bilinmediği sürece sorun yok öyle değil mi?

Bana attıkları konuma gelince, arabayı kenara park edip kafeye ilerledim. Dışarıdan bir masa ayırıp sipariş için beni beklemişlerdi. Beni gördüklerinde, el sallayıp yanına çağırdılar. Bende yüzümde samimi bir şekilde oluşturmaya çalıştığım gülümseme ile onların yanına gittim. İki erkek ve bir kız vardı .. İyi insanlardı gerçekten. Boş vakitlerimde vakit geçirebileceğim güzel bir aktivite bu.. Şu hayatta en çok nefret ettiğim şey sanırım "sıkılmak"..

Garsonu çağırıp içecek bişeyler sipariş ettikten sonra sohbete daldık, erkekler eski kız arkadaşlarından bahsedip, geçmiş konuları yad ediyorlardı. Sonradan nasıl olduysa konu bana gelmişti. "kanka, sende de illa bişeyler vardır saklama artık" diyerek imalı imalı gülüyordu. Onun bu saçma eğlencesine bende katıldım "yok be oğlum, vaktim mi var sanıyorsun? Evde yetiştirmem gereken onlarca dosya varken".. İnanmamışlardı, bu yüzden "kesin öyledir" diyerek gülüşüyorlardı.

Vakit ilerledikçe bende sıkılmaya başlamıştım. Bu yüzden bir süre dinlemeyi bırakıp etrafımı seyre daldım. Kesinlikle sakin bir mahalle arasıydı. Taze renklerle boyanmış evler, kaldırımda arkamızdan koşup giden çocukların sesleri, ve hemen yukarımızda çamaşır asan teyze.. Bu huzur vericiydi aslında.. Bazen hayatta sakinlik ve durgunluk gerekiyordu, bunu anladım.

Etrafıma göz gezdirmeye devam ederken, hiç tahmin edeyemeyeceğim kişiyi gördüm. O dünki ufaklık değil miydi? Anlamak için daha dikkatli baktım ve o olduğuna kesinlikle kanaat getirmiştim. Yolun karşısında pijaması olduğu belli olan kıyafetlerle çömelmiş kediyi seviyor.. O tüy yumaklarını neden bu kadar seviyor bir türlü anlam veremiyorum..

Onu izlemeyi bırakıp önüme bakmaya karar vermişken, o aptal yolun ortasına biranda koşmaya başladı, karşıdan bir araba ise hızını kesmeden geliyordu. Bunu neden yapıyorum bilmiyorum ama kalbimin bu kadar hızlı attığı hiç olmamıştı. Düşünmeden, verdiğim ani bir eylemle bulunduğum sandalyeden fırladım. Hatta öyle hızlıydı ki sandalyem yere düşmüşken, arkadaşlarım ne olduğunu sormaya fırsat bile bulamamıştı.
Hemen olarak ona koştum, ve yanına geldiğimde direkt olarak onu kaldırıma doğru çektim. Araba ise ani bir fren yaparak zar zor durmuştu.
Herkes etrafımızda toplanırken, ben daha kendime gelememiştim. Neden? Neden ona koştum ki? Neden hayatımı riske atıyorum? Kalbim neden yavaşlamıyor, o kadar mı korktum?

Kendime geldiğimde önümde gözlerimin içine bakışlarını yönelten çocuğa baktım. Kucağında ki kediyse fırlayıp gitmişti. Ben ise ayağa kalkıp gitmek yerine, ona öylece bakıyordum..

---🌹---

Beni yolun kenarına çeken kişiye baktım. O kehribar renkte gözleriyle bana bakıyordu.. Elleriyle ise hala kolumu tutuyordu. Kedi kucağımdan çoktan atlayıp gitmişti. Zaten kediyi çoktan unutmuştum bile.. Şuan için tek sorunum ben ondan gözlerimi ayıramıyordum.. O gözlerin bana sonsuza dek bakmasını diledim biran için. Kalbim merdivenlerden inerken bir basamak atlamış gibi teklemişti, yüzümün yandığını hissediyordum.

Ben..

Galiba...

Sana..

Çiçekler açıyorum...

Evet merhaba tekrar ben sjxjdjjd jdjdj nasıl oluyor ki? Bence iyi 😂hızlı gittim değil mi? Olsun dndjjs

14 şubatı ben sap olduğum için, kutlayamadan geçti bari bunlara çiçekler açtırayım dedim dkdkkskd😂

Okuduğunuz için teşekkür ederim bu arada ^-^