Ceaseless (COMPLETED)

Closure

Bigla akong kinabahan. Narinig ko yung pintuan na sumarado. "Mimi..." I call her again. Pero wala talaga.

Naisara ko ba kanina? Napa-isip tuloy ako kasi kung hindi, baka hinangin lang.

At first, I thought napa-paranoid lang ako. Hanggang sa nakarinig na ako ng footsteps.

Holy...shit.

"Mimi..." Para na akong mamamatay sa kaba habang tinatawag s'ya. Kapag si Mimi 'to hindi ko sya mapapatawad. Natatakot talaga ako.

There's the set of knives near the sink at pasimple akong lumapit doon para makuha ko kaagad kung sakali mang masamang tao yung nakapasok.

A built of a man is slowly exposing. Naglakad s'ya papunta sa switch ng ilaw. He's about to turn it off when he was astounded by my presence.

Hindi ako makagalaw nang makita ko s'ya. And so he was.

And so he was.

Sa sobrang gulat namin sa isa't isa, wala... nagkatitigan lang kami. Tibok lang yata ng puso ko ang naririnig ko nung oras na 'yun.

"What are you doing here?" he asked still staring at me. He has no emotions. Hindi ko tuloy alam kung ano ang naiisip n'ya. He's like the usual Josh who used to be serious.

Hindi ko alam ang isasagot. Natataranta na ako.

"I-... I'm sorry..." I said while feeling my heart is going to explode. "I was just passing by..." I know that wasn't convincing at all pero bigla nalang lumabas sa bibig ko 'yun.

Naglakad ako derederetso sa sala para kuhanin 'yung bag ko at nang makaalis na kaagad.

"Saan ka pupunta?" tanong n'ya. "Bakit ka aalis?"

"Kasi nandito ka na." sagot ko. Because if I didn't leave... I'll suffer again.

"Ano naman kung nandito na ako?" unti-unting gumihit sa mga labi n'ya ang ngiti. "Kumain ka na ba? Let's have dinner together."

"Wag na-"

Hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko, inakbayan na n'ya ako at dinala ako pabalik sa dinning area. When I felt his skin against mine, I feel like dying. I feel like I'm going to have an heart attack.

"Josh-" I remove his hands. "Kumain na ako bago magpunta dito."

"Kahit konti lang." ngumiti na naman s'ya. "Sabayan mo ako."

Damn those smiles! I'm dying!

"Uuwi na ako." I coldly said with stress. I proceed on the sala then get my bag.

"I thought we're okay. Aren't we?" he suddenly asked. At hindi ako sumagot.

"Calvy..."

Napapikit ako. Kailangan ko ng umalis. Dahil kung hindi, baka bumigay na naman ako. Mahirap magpanggap na hindi ka apektado sa harap ng taong miss na miss mo.

Naglakad na ako palabas ng bahay.
I know he's following me. "Ihahatid na kita. Malayo-layo pa lalakarin mo." narinig ko s'yang nagsalita sa likuran ko.

Hindi ko s'ya pinansin at binilisan pa lalo 'yung lakad. Naiiyak ako. Gusto ko s'yang yakapin. Gusto kong maramdaman yung saya kapag magkasama kami. Kaso hindi talaga pwede.

"Calvy." halos mapatalon ako nang hawakan n'ya ang kamay ko.

"Josh, ano ba?" medyo naiirita kong tanong sa kanya.