Mafya(Düzenleniyor)

(2)

Multimedia mia;
Sinirli bir şekilde yanımıza geldiğinde ne olduğunu anlamak ister gibi suratına bakıyordum.Ayağa kalkmaya çalışmamla kolumdan tutup beni hızlıcıa yanına çekip sürüklemeye başlamıştı.
-andre napıyorsun ! Diye çıkışmaya başladığımda kafasını bana çevirip sinirli gözlerle bakmak dışında bir şey yapmadı.Dışarı çıktığımızda sıkarak tuttuğu kolumu serbest bıraktı.
-canımı yaktın ne yaptığını sanıyorsun?!
-bana haber vermedin mia! derken sesi gür çıkmıştı.Etrafımızdaki insanların bakışlarından kaçmak ister gibiydim sanırım.
-neyi haber vermedim.Ne saçmalıyorsun ?! Derken sesimin kısık çıkmasına özen göstermiştim.
-bana gidiceğini nasıl söylemezsin ! Benden nasıl izin almazsın
Derken neyi kastettiğini anlamıştım.Sesi o kadar gür çıkmıştı ki ne yapıcağımı şaşırmış bi halde ona bakıyordum.
-bak ben haber veremedim.Çok üzgünüm ama ailemin yanına gitmem gerekiyordu ve-
Devam edicekken lafımı kesmişti.
-MİA!
gür çıkan sesi ondan korkmama sebep oluyordu.Susup gözlerine baktım sadece ve o konuşmaya devam etti.
-Ne olursa olsun bana haber vermen gerekirdi.Başına bir şey gelebilirdi benim yüzümden.Bunları bile bile kendi başına bir şeyler yapman deliye dönmeme sebep oluyo anlamıyomusun!
Gözlerimi o delici bakışlarını yolladı.Konuşmamı bekliyordu farkındaydım ama artık gerçekten yorulmuştum.
5 dakika süren bakışma ve sessizliğin ardından konuşmak için ağzımı açtığımda bana doğru yaklaştı.Evet siniri geçmişti bunu farkındaydım.Aramızdaki mesafeyi her geçen saniye kapattı.Bunca şeye rağmen kalbimin ritmini bozuyordu bu adam.
-andre diyebildim sadece.
Kulağıma doğru eğildi.
-seni seviyorum derken sesi çok kısık çıkmıştı.Bu durum gözlerimin dolmasına sebep oluyordu.
Sorunları vardı.Aniden sinirlenebiliyordu ama herkesten farklı bir şekilde.Psikoloğa gitmesi için onu ikna etme çabalarım boşa çıkmıştı.
Her geçen saniye bana karşı olan tavırlarını kontrol etmekte zorlanıyodu ve ben bunu görebiliyordum.
Kafasını kaldırdığında gözlerimdeki yaşları özgürce bıraktım.Ağlamaya başlamıştım ama onunla konuşmak için kendimi durdurmak zorundaydım.
-andre b-ben
Hıçkırıklarımın arasında konuşamamıştım.Beni anlamış gibi
-şş tamam. Diyip kollarını bana sarmıştı.
Her şeye rağmen ruhumu ferahlatıyordu.
Onunlayken iyiydim.Onunlayken hayat doluydum.Onunlayken nefes alıyordum sanki.
Düşüncelerimden sıyrılmaya çalıştım ve andre'nin kollarından ayrıldım.Bu sefer kendine çekmedi tekrardan beni, tam tersine ayrılmama izin verdi.
-sonra konuşalımmı ? İçeriye geçmem gerekiyo dedim sessizce.
Başını sallayıp onayladı.Arkama dönüp bir adım attığımda tekrar sarıldı ve saçlarıma ufak bi öpücük kondurdu.Önüme dönüp gülümsedim ve
-görüşürüz dedim.
Hastanenin kapısına hızlı adımlarla ilerlerken duygu karmaşasından kurtulmaya çalışıyordum.