The Demigoddess' Secret

Chapter Thirty Eight

Bloodshed I

Naging maganda nang dahan dahan ang pakiramdam ko matapos kong kainin ang dalang pagkain ng lalaki. Ngayon ko lang din naisip na kahit kailan ay hindi ko natanong kung anong pangalan niya. I've come to my senses as well. Siguro ay nagulo lamang talaga ang isip ko sa sobrang pag-aalala kay Zean.

I must not just sit here knowing that there's something happened to Zean.

Nang makaramdam ako na okay na ang paa ko, dahan dahan akong naglakad papalabas sa kwarto. Dahan dahan kong hinawi ang kurtina na tumatakip sa mga liwanag at sa oras na buksan ko 'yon, halos hindi ako makapaniwala sa nakita ko.

A cave. It's where I am. And not only that, pero this is not an ordinary cave. Kaya pala may mga sulo ay upang magkaroon kahit kakaunting liwanag dahil sobrang dilim dito. Napatingin ako sa paanan ko at medyo napaatras dahil sa nakita. Sa ilalim lang mismo ng mga sulo ay patong paton na mga bungo. Skulls and bones of a human, halos bumundok na dahil sa dami.

Napatakip ako ng bibig. Slowly and gently stepping back. Wanting to go back to the room. All the strength I tried to lift is fading out. Habang hinahakbang ko ang aking paa ay halos mapatili ako dahil bumangga ako sa isang bagay.

"Shit!" utas ko.

Naramdaman ko ang mainit na braso na humawak sa aking siko. Agad akong nagpumiglas at lumayo sa kanya. His eyes are burning red.

"W- What is this plac-"

"The Glitch. The real Glitch." he said. My eyes widened more.

Dahan dahan pa akong napaatras. Hindi ko alam kung dahil sa gulat sa sinabi niya at pagkalito o dahil sa takot na nandito ako. Ang alam ko ay walang ganitong parte ng Glitch, ang alam ko ay walang ganito. Should I believe him?

Kumunot ang noo ko ng nakita ko ang pagigting ng kanyang panga. Bumilis bigla ang tibok ng puso ko dahil do'n. I don't really know why but something is weird. Sa lahat lahat ng nangyayaring ito, mayroong mali. Mayroon akong nararamdaman na hindi maganda. Maybe it's the war? Ang pag-aaklas na magaganap?

Nabalik ako sa reyalidad ng bigla siyang tumalikod. Hindi naman agad ako nakapagsalit. Hindi ko rin alam ang sasabihin ko.

Unti unti kong tinignan muli ang patong patong na mga buto. Doon ko napansin na iilan sa kanila ay may butas ang bungo, ang iba ay biyak, ang iba naman ay halos hindi na mukhang bungo dahil sa dami ng parte na nawala rito.

"Sumunod ka sa'kin." saad ng lalaki. Napalunok ako dahil do'n. He said that with a very serious tone. It wasn't a request either, but an order.

Nag-umpisa na siyang maglakad. Unti unting lumalayo ang malapad niyang balikad. Ang riin ng kanyang hakbang ay nag- e- echo sa buong paligid.

Napapikit pikit ako. Realizing that he's getting far from me. "S-Sandali!" I shouted. Huminto naman siya sa paglalakad.

Dahan dahan kong inihakbang ang aking paa papalapit sa kanya. "W- what do you mean t-that this is the r-real Glitch?" halos nanginginig kong saad.

"Sumunod ka kung gusto mong malaman." saad niya at muling naglakad. Hindi naman na ako umimik. I don't know why but I have this feeling that once I followed him, there's no turning back.

~

Hindi ko alintana ang mga sangang dumadampi sa balat ko. All I think about now is Rory. My bestfriend. Naiinis ako sa sarili ko dahil wala akong nagawa noong umalis siya at dinala sa Glitch. I wasn't even aware kung ano ang lugar na 'yon, but after what I saw and witnessed, sigurado akong hindi 'yon ligtas.

Keeping my pace, mabilis at marahas kong hinahawi ang mga sanga na nadaraanan ko. Mabuti na lamang at kahit papaano ay natanong ko ang ina kong ka- Team kung nasaan matatagpuan ang Glitch. And I am sure that Team Master Scarlett is on her way to Rory.