είμαι λίγο σιχαμένη σε κάποια πράγματα.
δηλαδή μου αρέσει ο εμετός πχ
γιατί θεωρώ οτι βγάζεις κάτι από μέσα σου. με βίαιο τρόπο μεν, αλλά το βγάζεις δε.
κάποιοι κάνουν εμετό από το άγχος και την πίεση. προσπαθεί το σώμα να το αποβάλλει όλο αυτό.
και εσύ με κάνεις να θέλω να κάνω εμετό. μ'αρέσει- είναι παιδιάστικο.
απλά όταν μπροστά μου βρίσκεται οτιδήποτε σχετικό με 'σένα με κατακλύζουν ένα σωρό συναισθήματα. και δεν ξέρω αν τα θέλω. είναι όμορφα. έχουν πολύ πόνο, πολύ κλάμα, πολύ πίκρα, αλλά δεν ξέρω γιατί αφήνουν γιατί την όμορφη επίγευση.
γράφω γράφω τόσα χρόνια μπας και το διαπιστώσω. πιστεύω ότι είναι το ότι ησουν ο πρώτος και ο μόνος που ερωτεύτηκα. και ό,τι κάνω έκτοτε μπαίνει στο μυαλό μου συγκριτικά με το πώς ήταν τα πράγματα κοντά σου.
--ίσως κάποια πράγματα να ήταν καλύτερα αν όλα έμπαιναν συγκριτικά με το πώς είμαι μακριά σου, γιατί εσύ με άφησες τόσο ψυχρά.-- ίσως να μην τα σκάτωνα τόσο, ίσως να έβλεπα καλύτερα.
αλλά και πάλι τίποτα δεν θα άλλαζα.
φτου.
το μόνο που ήθελα ήταν να σου μιλάω και να ξέρεις πώς νιώθω, τι σκέφτομαι για το κάθε τι.
μα περισσότερο από αυτό, ήθελα εσύ να μου μιλάς, να ξέρω πώς νιώθεις, τι σκέφτεσαι για το κάθε τι.
μα όλες αυτές οι σκέψεις και η θύμισή σου είναι σαν βήχας.
πονάει τα στήθια μου, τα καίει.
και αν κρατήσει πολύ, θα με κάνει να θέλω να κάνω εμετό.
