Something That Science Can't Explain

Chapter 4: D-d-date?!

Tulad ng sinabi ng mga kaibigan ko, "If you accidentally done something unexpected but it's not really that bad, don't take it back or it'll be worse."

I shouldn't really take advices especially from them. Pero may sense naman ung mga sinasabi nila.

"If you did or say something that exposes how you really feel towards her by accident, don't take it back. Nakakahiya na nga ginawa mo, mas nakakahiya pa gagawin mo."

Di naman pwedeng basta-basta kong ibibitaw kamay niya. Kahit namula na buong mukha niya, di ko pa rin pwede tanggalin. Baka isipin di ako lalake.

All this shyness was hidden by a smile. But, believe me, that smile is partially true.

Even if nagkukunwari lang akong nakangiti to hide my embarrassing diffidence, masaya pa rin ako na kasama ko siya. I'm really happy she agreed to go out with me.

Sinong ba namang lalake ang hindi sasaya pag pinayagan sila ng crush nila na manligaw sa kanila?

Unless magpapari ka.

Now that I'm at it already, I have to man up. I don't want to ruin this chance. Baka next time, di na siya papayag.

Since transferee siya, habang wala pa siyang ibang tao na pinagkakaabalan, ako muna ang magiging only friend niya.

Ako muna ang sasama sa kanya.

Ako muna ang lalapitan niya.

Ako lang muna ang para sa kanya.

I know it sounds selfish and all, but minsan lang naman eh.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Since nagsimula kami maglakad pauwi mula school hangang sa bahay ni Dren, halos wala kaming nasabi sa isa't-isa. Hindi kami nagsalita the entire trip.

I looked at my side while she looked at his. Nahihiya ako tumingin sa kanya. Ang alam ko lang ay hindi siya nakatingin sa akin.

Hanggang ngayon, hawak ko pa rin ang kamay niya.

Hindi ako pwede bumitaw.

Hindi ako bibitaw.

Gusto ko magsalita. Marami akong gustong sabihin sa kanya. Kaso...

Magsasalita pa lang ako, hindi ko namalayan nasa tapat na lang pala namin ung bahay ni Dren.

Bumitaw siya at doon na na siya nagsimula magsalita.

"Zac, nandito na tayo!" She excitedly exclaimed.

We walked towards the pathway and onto the porch. I can't explain but the closer I get to the front door, the shakier my knees become.

Nakaabot kami sa porch at huminto para magdoorbell si Dren.

Nakatingin lang ako sa pintuan. Hindi ko alam. Sobrang lalim ng iniisip ko, di ko magalaw ung ulo at buong katawan ko.

Bago niya pindutin ung doorbell, napasulyap sa akin si Dren.

Natauhan ako ng bigla siya magsalita sa akin. "Huy, okay ka lang?" Tanong niya.

"Y-yeah. It's fine." I nervously replied.

Napansin niya yata na naliligo na ako sa pawis.

"Mukha kang kabado ah." She commented. "Don't worry. It'll be fine." She smiled as she pressed the doorbell.

Somehow, her smile calmed me. Pero medyo natatakot na rin ako. Her patient look is slowly fading and gets more and more irritated as time passes.

"Ang tagal naman niya!" Pagdabog niya nung nagdoorbell na siya ng panglimang beses.