Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Τίναξε τις μπούκλες πίσω από τους ώμους της. Ήταν όμορφη, δε χωρούσε αμφιβολία. Μα δεν ήταν μόνο αυτό. Είχε και κάτι άλλο, θαμμένο βαθιά στα γαλανά μάτια της, μία εσωτερική δύναμη, μία αυθεντική ανωτερότητα σε σχέση με όσους ζούσαν σε αυτό το καταραμένο σπίτι. Ανασήκωσε το πηγούνι της και ένα νεύρο στο πάνω χείλος της τρεμόπαιξε. «Έλα εδώ, τσουλί!» μουρμούρισε. Της πήγαινε αυτό το ύφος. Όταν ερχόταν η στιγμή, θα έλεγε αυτή τη φράση δυνατά.
Άκουσε βήματα από τον κάτω όροφο. Έβγαλε το φόρεμα αλαφιασμένη και το έχωσε όπως – όπως στην ντουλάπα. Σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού της το κραγιόν. Πασαλείφτηκε. Έμοιαζε πια με θλιβερό κλόουν.
«Έλα εδώ, τσουλί!» ούρλιαξε η μάνα της καθώς ανέβαινε τη σκάλα.
«Έρχομαι, μαμά» ψιθύρισε και μόνο εκείνη άκουσε την τρεμάμενη φωνή της.
Ναι. Όταν ερχόταν η ώρα, θα της έλεγε τη φράση δυνατά.
