Carolina

Limiar

Como ben diría Castelao. 

Por algún lugar temos que comezar

___________________________________________________

- Ela é doce, cun puntiño de rebeldía que me fai pensar nalguén audaz. Ás persoas que non a coñecen cren que é sabichona e incluso repelente, pero a realidade é que é intelixente e non teme demostralo. Forte e amabél como o seu pai e prudente e calada como a súa nai. Non tan inxenua como os seus irmáns. Ironía como arma, pálida e loira, leal consigo mesma. Pero sobre todo, ela é feliz. Na súa época era difícil selo.

Carraspeu ao rematar de recitar. Os seus compañeiros non quixeron nin romper o silencio que seguiu os segundos seguintes. Non houbo aplausos, só o son dos seus pés pisando sobre o chan.

Unha vez sentada, sinteu todas as miradas cravadas nela.

- Preciosa descrición, Andrea.

- Grazas – dixo a rapaza, sorrindo con timidez.

A clase continuou co seu ritmo normal. Algúns adxectivos por alí e outros por alá, que careceron de importancia o segundo inmediato de soar o timbre.

As mochilas deixaron o chan para acomodarse nas costas dos rapaces, que se amoreaban entre eles para falar e discutir sobre a que bar dos centos que hai na cidade vella de Lugo ir a pasar a tarde, entre copas con algo máis de alcohol do recomendable.

Andrea continuou o seu periplo polos corredores ata chegar á saída. Despediuse de todos os profesores que se atopou, e despois, loitou contra a multitude de corpos, tentando abandonar o edificio.

- Adeus, Andrea – Xurxo, un rapaz dun curso máis, con gafas anchas e sorriso agradable, saudou á moza levantando a cabeza.

Esta non se decatou e botou a correr. O seu único obxectivo agora era chegar a casa ao mesmo tempo que o seu avó. Senón, non podería obrigalo a quedar a xantar. Ela e Uxía, a súa irmá pequena, comerían soas, e ela prefería ter a compañía do avó.

Faláballe do pasado. Da época onde un croio gardaba máis xogos ca un móbil, onde os nenos apenas ían á escola para pastorear ás vacas e onde ter un burro era un verdadeiro privilexio.

Correr encantáballe. O avó dicíalle que o levaba na sangre.

E a ela gustáballe iso.

A mochila pesaba tanto que estivo a piques de caer nalgún momento do camiño. Aínda así, Andrea chegou exactamente 2 minutos e medio antes ca o seu avó a casa.

A muralla quedaba lonxe, e tiña que cruzar pola porta do bispo Odoario para chegar a casa.

Chamou ao timbre, consciente de que non había ninguén na casa.

Dúas manciñas tiraron da súa camiseta, e cando ela se xirou, a rapaciña de ollos azuis, idénticos os dela e os do avós, deulle unha aperta con máis forza da necesaria.

- ¡Que rápida vas ultimamente, filliña!

- O nove en ximnasia na anterior avaliación non me caeu do ceo, avó – bicouno na meixela – quedas a xantar? Hoxe mai preparou cocido.

- Cocido? – mirou ás netas, pensativo – sabes que teño que coidar a Flora...

Flora era a única irmá que lle quedaba ao seu avó. Solteira e sen fillos.Soamente el, dos catro que foron, tivera descendencia, ou iso cría Andrea. Ademais, a diferencia de idade entre uns e outros era bastante notable.

- Juliana non ven, ou?

- Virá. Chamareina – dixo o home, chiscándolles un ollo.

Elas sorriron vitoriosas, subindo deseguido as escaleiras ata o 5º piso.

Para poder chegar ata a súa casa non podían permitirse o luxo de ter un ascensor. O edificio era vello, e ás veces, confundían o uve co be.

- Que tal no cole, carracha?

- Ben. Hoxe deprendemos como se contaba sen dedos. É complicado, pero coma eu son tan espelida, souben facelo rápido, e por iso a mestra Sofía deume un caramelo de menta.

Ensinoullo a Andrea. Ela negou coa cabeza, sorrindo polo baixo.

- Queres comelo? A min non me gusta.

- Segura? – dixo a rapaza, inclinando a cabeza cara un lado.

- Estou moi segura – deixoullo na man.

Ninguén lle ganaba a testá.

O avó deixou algo de cocido nas cuncas de cerámica de todos. Non había moito máis. Só pan, e algo de queixo. Auga fresca e chocolate.

- Isto está boísimo, carape! – o avó relameuse todos os fociños mentres Andrea comía o currucho do pan, e Uxía mollaba o seu anaco na auga do cocido.

- Seredes larpeiras – o avó riu. A Andrea gustáballe velo rirse, porque sempre empequenecían os seus olliños ledos e a súa risa, parecía capaz de curar calquera doenza.

Seguiron comendo e falando. Non facía falta moito máis para pasar unha boa tarde de Outubro na cidade de muralla.

Non facía falta moito máis.

*

- Imos ao museo, imos ao museo, imos aprender ao museo! – a meniña cantaruxaba, agarrada á man do avó, e Andrea un par de metros por diante, escoitaba música cos cascos, perdida entre as rúas do seu recuncho preferido do universo.

A muralla, inalterable, impasible, marabillaba sempre á rapaza, que seguía sen comprender, que seguía sen saber como ía entrar na súa cabeza a idea, como ía rematar entendendo que tanta xente, tantas historias e tantas almas boas e malas desenrolaran as súas ínfimas existencias en torno a esta construción.

Cría que pasara ahí máis tempo cao sol, cas estrelas e ca lúa. Como se a Terra se formase con ela ahí, construída, presidindo o mundo.

Cruzaron a cidade, a porta de Santiago e a Catedral de Lugo, a Plaza de España e varias rúas, ata chegar á Igrexa de San Pedro, a carón da cal estaba o Museo Provincial de Lugo.

Tanta historia en tan poucos metros cadrados.

A súa materia favorita sempre fora esta. E os museos, o seu lugar preferido para pasar a tarde.

Especialmente, os que aloxaban arte antiga.

Eses eran os mellores.

- Benvidos ao museo.

Andrea podería casi dicir ao mesmo tempo que a guía as palabras que ía soltar pola boca nese momento. Porque as sabía de memoria, porque sempre foron as mesmas.

Porque sabía as salas de memoria, sabía os nomes dos cadros, os nomes dos escultores e mesmo a verdadeira orixe de moitas das obras.

Porque ela nacera para iso.

- Vamos a ver á bisavoa? – pregunta Uxía, cos seus olliños ledos e cheos de ansia, de desexo.

- Vamos vela, anda.

O avó deixou que elas o guiaran por entre os corredores cheos de cadros, de pinturas e de estatuas, de figuriñas e de milleiros de historias.

Ata que chegaron a esa en concreto, á escultura da súa bisavoa.

Creada por Lois Ferreiro Vila.

Carolina, era o seu título.