Faces (Dutch Version)

Hoe het begon

Ik loop mijn klas binnen. Ik kijk rond, Niks nieuws. Mila zit boeken te scheuren, Tycho zit achter in het lokaal te zoenen met Lisa. Michael is zoals gewoonlijk in zijn eigen habitat en Lizzy, Annelies en Tina zitten voor Milan en Ronnie te dansen. De leraar is (alweer) te laat. Ik ga zitten op mijn plek. Ik kijk om mij heen en denk: Ze hebben wel echt hun plekje hier. Zij weten WEL wie ze zijn. Ik ben altijd al het buitenbeentje geweest. Komt dat omdat ik anders ben, Of ben ik als enige normaal, en zijn zij vreemd? Begrijp mij niet verkeerd, ik wil er wel bij horen, maar, wel als mezelf. Echter, heb ik mezelf nog niet gevonden. En in hun ga ik het ook niet vinden. Want hoe doe je dat eigenlijk? Net zo veel maskers opdoen totdat je de juiste masker vindt. Of net zoveel make-up op doen todat je eruit ziet als jezelf? Is jezelf ook een masker, of meer een gevoel? moet je het zoeken, of zoekt het jou? Moet je het vinden, of vindt het jou? Moet je het zijn, of kun je het krijgen? Is het iets wat je voelt, is het iets wat je krijgt? is het iets wat je doet, is het iets wat je bent? Stelt niemand zich deze vragen? Zijn ze nu zo veel bezig met maskers, dat ze eraan gehecht zijn? Is het nu een deel van ze? wil ik dit? kan ik dit?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Oppeens valt er een doodse stilte. We horen de zware schoenen van Menneer Bergman op de gang stampen. Iedereen schrikt wakker, lijkt het. Ze ruimen snel op , gaan zitten op hun plaats en kijken voor zich uit.
"zo....beter dan de vorige keer" Zegt menneer Bergman terwijl hij met zijn rug naar ons toe staat. Hij blijft zo een tijdje staan, en de jongens besluiten kauwgom door te geven.
"HOHOHO, NIKS DAARVAN!" zegt menneer Bergman. Hij draait zich langzaam om en kijkt mij strak aan. "Zo, miss perfect is er ook weer, wat er achter jou schuilt...." Hij maakt zijn zij niet af en pakt zijn krijtje. Hij schrijft op het bord:
Maandag 21 December
Hij legt zijn krijtje terug en wandelt door de klas. Hij kijkt ons onderzoekend aan. Oppeens staat hij stil en kijkt hij in Milan's schrift. er staat : Wat een engerd is die Bergman. Menneer Bergman pakt zijn schrift af en neemt het mee. Daarna gaat hij weer voor de klas staan. hij kijkt nergens naar, leegte, stilte. oppeens zegt hij: "Jullie zijn zwak, Dat zul je merken" Iedereen begint te lachen. Tycho roept: "Ja hoor menneer, Wij, Zwak? HHAHAHA" Menneer Bergman zegt niks en laat ze even lachen. Daarna roept hij: "STILTE, NU!" Hij kijkt ons boos aan." Als jullie zo sterk zijn, Bewijs het maar. Als jullue mij aan kunnen, Kunnen jullie alles aan" Zegt hij bedrijgend. Ik denk na.... Is die stoere Lisa wel zo stoer? Is lizzy wel zo "sletterig" als ze zich voordoet? Zijn dat ook maskers...? Zijn zij ook op zoek, maar hebben ze dat zelf niet door. Zijn zij gehecht aan hun maskers? Ik sta op. Ik ga recht voor meneer Bergman staan en zeg:" Wie bent u?" Tina roept: "Menneer Bergman, Duh!" Gelach. Stemmen. Zijn dat hun die praten? Of zijn het hun stemmen? hebben die stemmen ook maskers; personaliteiten? Menneer bergman draait zich om. opnieuw vraag ik:" Wie bent u?" hij zegt niets. "Iemand die sterk genoeg is om jullie jezelf te laten vinden..." zegt hij uiteindelijk. "Oh ja, denkt u dat? Waarom kijkt u mij niet aan dan? En heeft u uzelf al gevonden dan, Of is "ik" ook een soort masker?" hij draait zich om en zegt: "Maskers, zeggen sommige mensen, Mensheid zeggen anderen" ik denk na. Is het zo? is iedereen nu zo? Hij kijk mij nog steeds niet aan. ik draai me om naar mijn klas en zeg: "Beseffen jullie dat jullie niet een oogcontact durven te maken, bang dat jullie maskers worden gezien?"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik kom thuis en mijn moeder staat boos voor de deur. "wat hoor ik nu van school? Brutaal tegen de leraren, ongevraagd praten?!" Ik zucht . "mam" zeg ik. "Ik deed niks verkeerd" ze rolt met haar ogen en zegt:" Ja hoor, Daarom belde school ook. Kom op Luca, houd mij nou niet voor de gek. Wat ben jij veranderd, Zo ben je niet!" Ik zeg: "Nee, zo ben ik niet, zo be jij niet, zo is niemand .we zeggen"Zo" alsof er een mannieer is van jezelf zijn" mijn moeder zegt:"Kom op luca, Hoevaak moet ik nog zeggen dat jij die zoektocht naar jezelf buiten school moet houden!" ik word boos: "Ben ik nou de enige die beseft dat echt niemand nog zichzelf is?!" Ik loop naar boven en voor ik het weet val ik in slaap.