8 HAZİRAN 2006
Karanlık bir sokakta sırtımdaki baskı beni yürümem için zorluyordu.Arkamdaki adama direnip yürümezsem olacakları tahmin etmek zor değildi.Önce sırtımdaki baskı artar,eğer hala yürümemekte diretirsem silah patlar.Fabrikaya benzeyen bir yerin önüne geldiğimizde arkamdaki adam elini omzuma koyarak durmamı sağladı.Kafamı yere eğip gözlerimi sıkıca kapadım.Bunların bir kabus olmasını,uyandığımda annemin geçti kızım sadece kabustu demesini her şeyden çok isterdim.Fabrika kapısının açılma sesiyle gözlerimi açıp başımı kaldırdım.Gördüğüm manzara karşısında görüntüm bulanıklaşırken hatırladığım son şey yanımda benim yaşlarımda ağlayan bir çocuk ve siren sesleriydi...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UMUT
RomanceGeçmiş,yaraya atılan dikiş gibidir.Belirli bir zaman sonra dikişler alınır ama dikiş izi küçük de olsa hep kalır. ○●○ Umut, şimdi hiç görmeyen birine, gökkuşağını anlatmak kadar zor ve imkansız. ○●○ "Sen benim umudumsun."
