Retrieving The Lost Smile

အပိုင်း ၁၀

" မင်း..တိတ် ငါ့ကိုဘာလုပ်ရမယ်ဘာမလုပ်ရဘူးမင်းပြောစရာမလိုဘူး..."

စီကျွေးတွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားကာ ပြုံးရင်း သာ ရပ်နေလိုက်ရသည်။ အပြုံးဖြစ်သော်ငြား မတတ်သာ၍ပြုံးထားရသည့်အပြုံး..။
ဝေ့ဝူရှန်းမနေသာတော့..

"အာ..ကျန်းချန်! ကျင်းလင်က အသစ်အဆန်းတွေကိုသင်ယူဖို့သင့်တဲ့အရွယ်ရောက်နေပါပြီ ဒီလိုမျိုးပိတ်ပင်ဖို့တော့မသင့်ဘူးလေ ငါလည်းပါတယ်လန်ကျန့်လည်းပါတာပဲ "

ကျန်းချန်ဘာမှမပြော..မျက်နှာထားကတော့တင်းမာနေဆဲ။
ဝေ့ဝူရှန်းလည်းအားတက်လာဟန်ဖြင့်

" ကျန်းချန်..လုပ်ပါကွာမင်းကလည်း ကလေးစိတ်ဆင်းရဲနေပြီ"

ကျန်းချန်ကျင်းလင်ကိုလှမ်းကြည့်သည်။တူဖြစ်သူကသူ့အားကြည့်မနေ စီကျွေးနောက်၌ကွယ်ရပ်နေလျက်ကပင် ခေါင်းကိုငုံ့ကာမျက်နှာလွှဲထားသည်။

ကျန်းချန်သက်ပြင်းမောတစ်ခုကိုချကာလေသံမာမာဖြင့်ဆိုသည်။

" ကောင်းပြီ လိုက်သွားလို့ရတယ် ဒါပေမဲ့ ယွင့်မုန့်မှာငါ့ကိုကူဖို့လူလိုမယ် ငါကကျင်းလင်ကို ဂိုဏ်းသားတွေကိုလေ့ကျင့်ပေးနေတဲ့အချိန်မှာကူခိုင်းပြီးပညာယူခိုင်းမလို့..."

"ကျွန်တော်...ကျွန်တော်..."

တစ်ချိန်လုံးခပ်လှမ်းလှမ်းမှာသာရပ်နေခဲ့ပြီး ဘာဆိုဘာမှဝင်ပြောခဲ့ခြင်းမရှိသည့်အိုးရန်ဇီကျန်း လက်ကလေးထောင်ပြကာစကားဝိုင်းထဲပြေးဝင်လာသည်။

"ဟို...အမှန်ကကျွန်တော်တောင်ပိုင်းလိုက်ချင်တာ မမ ကမလိုက်ရဘူးတဲ့ အဖေကရောမလိုက်နဲ့ဆိုလို့.."

အိုးရန်ဇီကျန်းအသံလေးကအမှန်ပင်ကြေကြေကွဲကွဲဆို့ဆို့နင့်နင့်။

" ကူစူးမှာဆက်နေလည်း ကျွန်တော်ပဲကျန်ခဲ့မှာမို့အဆင်မပြေမယ့်အတူတူ ဟို ကျွန်တော် ကျန်းဝမ်ရင်နဲ့ယွင့်မုန့်မှာလိုက်ကူရင်းပညာယူချင်ပါတယ်..."

အိုးရန်ဇီကျန်း အကြံကိုအားလုံးသိကြပါ၏။ ယွင့်မုန့်၏သမီးပျိုလေးနားအချိန်တော်တော်ကြာနေနိုင်မည့်အခွင့်အရေးကို မိမိရရဆုပ်ကိုင်လိုက်ခြင်း..။