Donker Licht

Hoofdstuk 28 - Opties

28. Opties – opzioni

We liepen terug via dezelfde route die ik gelopen had. Bij de wijnboerderij kwamen we Jules en Marie-Claire weer tegen, alsof het lot het zo gewild had.

‘Ariana!’ Jules zwaaide vrolijk naar me, en begroette de anderen.

‘Dus jullie gaan echt de natuur in?’ vroeg ik.

‘Jazeker. We hebben onze spullen ingepakt, betaald en uitgecheckt. We zijn helemaal klaar voor een nieuwe spirituele reis,’ vertelde Marie-Claire opgewekt.

‘Wat voor een reis?’ vroeg Gianni nieuwsgierig.

‘Een reis door de natuur. Om nog dichter bij elkaar te komen, maar bovenal onszelf heruit te vinden. Dat is verfrissend voor de geest.’ Jules wist het heel mooi te vertellen, maar ik had er nu wel weer genoeg van gehoord. Ik wist dat wat ze deden verfrissend voor de geest was. Dat hadden ze al meerdere malen duidelijk gemaakt. Toch deed ik mijn beste beentje voor en zette mijn allervriendelijkste glimlach op. Ik kon gewoon niet onbeleefd tegenover hen zijn. Daar waren het veel de goede mensen voor. Vreemde, maar goede mensen.

Fabrizio kon het echter wel opbrengen onbeleefd tegen ze doen. Hij ging recht voor de twee staan en keek ze dreigend aan. ‘Jullie kunnen maar beter jullie spullen weer uitpakken en hier blijven. Op dit moment is het bos geen plek voor spiritueel gedoe.’ Hij probeerde tot ze door te dringen, al wist ik niet zeker of dat wel zou werken.

‘Volgens Ariana zaten er geen wilde beesten in het bos hoor.’

‘Geen wilde beesten. Eerder psychopaten,’ zei Fabrizio. Op de een of andere manier vond ik het niet leuk dat Hunter uit werd gemaakt voor psychopaat. Wat hij deed ging wellicht ver, maar hij was er van overtuigd dat het zo hoorde wat hij deed, ook al wist hij van binnen ongetwijfeld nog zo goed dat hij slechte dingen deed. Hij wist heus wel het verschil tussen goed en kwaad, en dat hij zich aan de kwade stand bevond. Maar hij vertegenwoordigde zijn afkomst – of iets in die richting.

‘Wie weet kunnen we die mensen wel helpen.’ Marie-Claire klonk ontzettend hoopvol, en er werd steeds weer bevestigd hoe naïef zij en Jules wel niet waren. Ze waren de meest goedgelovige mensen die ik kende.

‘Het is aan hun te beslissen wat ze gaan doen, Fabriz,’ richtte Maria zich tot Fabrizio. Toen richtte ze zich tot het Franse echtpaar. ‘Het is wel gevaarlijker dan het op het eerste oog lijkt. De keuze is aan jullie. Denk goed na.’ Ze haalde de woorden uit mijn mond.

‘Goed, als jullie ons willen excuseren, wij moeten er weer vandoor gaan. Succes met het maken van jullie keuze. Zet je leven niet op het spel, wil je?’ Fabrizio draaide zich om en Maria en Gianni volgde onzeker. Ik bood namens Fabrizio mijn excuses aan tegenover het koppel en haalde de anderen toen snel in.

‘Waar was dat goed voor?’ vroeg ik Fabrizio met lichte irritatie in mijn stem.

‘Er valt niet door te dringen tot zulke mensen. De enige kans die je dan nog hebt is de harde aanpak.’