Donker Licht

Hoofdstuk 21 - Demon

21. Demon – demone

Het mocht nu gezegd worden. Gianni en ik draaiden er nu niet langer omheen. We waren geen vrienden. We waren meer dan dat – en dat was nu iets officieels geworden. Alleen al bij de gedachte daaraan glimlachte ik breed.

De afgelopen twee dagen waren we amper van elkaar gescheiden geweest. Ik had eigenlijk ook nog wel bij hem op de kamer willen blijven slapen, maar zijn bed was een minuscuul eenpersoonsbed, en hetzelfde gold voor mijn bed.

Fabrizio had wel door dat er iets gaande was, maar zei er niks over. Hij zei sowieso vrij weinig tegen me. Hij ging veel om met Maria en ik had het gevoel dat ze een of ander plan aan het beramen waren, al wist ik niet precies wat het inhield.

Het interesseerde me ook niet zo veel. Als het belangrijk was, zouden ze het me wel vertellen. En om de een of andere reden had ik het gevoel dat ze dat snel genoeg zouden vertellen.

Vandaag zelfs, bleek een paar uur later, toen Fabrizio en Maria bij me aanklopten.

‘Wie is daar?’ vroeg ik. Omdat de laatste keer dat iemand op de deur geklopt had, ik gewoonweg ‘binnen’ gezegd had en dat bijna desastreus afgelopen was, dacht ik nu wel na bij wat ik zei.

Het was dan goed afgelopen, het had ook heel anders kunnen gaan.

‘Ik ben het, met Maria.’

‘Kom maar,’ zei ik met vlakke stem. Ze kwamen binnen, Maria voorop.

‘Pak je spullen. We gaan je vleugels halen,’ zei ze. Ik was niet eens enthousiast om wat ze zei. Ik vond het laf van Fabrizio dat hij het woord niet nam.

‘Dus we gaan naar de bron der Evenwicht?’ Mijn stem klonk nog vlakker dan net, al wist ik niet eens of dat wel mogelijk was.

Fabrizio knikte terwijl Maria volmondig ‘ja’ zei.

‘Ga jij nog wat zeggen?’ vroeg ik Fabrizio. Ik had geen zin om op deze manier met hem op stap te gaan. Ik wilde excuses horen, dan zou het misschien nog een beetje gezellig worden. Misschien.

‘Wat wil je dat ik zeg?’

‘Sorry Ari, het spijt me dat ik die dingen zei. Dat verdiende je niet. En oh ja, je had gelijk over Hunter. Ik liep inderdaad als een hondje achter hem aan,’ zei ik in eén adem.

‘Wil je nou excuses of deze onnozele ruzie alleen maar groter maken?’

‘Jij vroeg me wat ik wilde dat je zou zeggen.’

‘Fabrizio, Ari, wees nou even redelijk. Jij moet je excuses aanbieden over de dingen die zei genoemd heeft. En jij Ariana, jij moet de boel niet zo groot maken.’

Ik rolde met mijn ogen. Ik zei alleen maar waar het op stond, toch?

‘Sorry van wat ik heb gezegd over je vleugels. Dat verdiende je niet. En ja, je had gelijk over Hunter. Ik liep achter een hondje achter hem aan. Tevreden?’

Ik keek hem koeltjes aan. Ik wilde dat hij het zei alsof hij het meende.

‘Het spijt me Ari.’ Ik glimlachte triomfantelijk toen hij had gezegd. Ik wist wel dat hij het kon.

‘Ariana?’ zei Maria vriendelijk doch dringend.

‘Sorry van wat ik zei over Hunter,’ zei ik met tegenzin.

Maria leek tevreden en ook voor Fabrizio leek het genoeg te zijn.

‘Goed, vertel eens verder over dat plannetje dat jullie de afgelopen paar dagen hebben lopen beramen.’

Fabrizio glimlachte. ‘Jou ontgaat ook niets hè?’ Toen keek hij verwachtingsvol naar Maria. Zij wist blijkbaar alles tot in detail, wat me veraste. Meestal was dat Fabrizio.