Sana bir kere bile sarılmadım. Heyecanlandığında ne yaparsın, kızdığında ne hissedersin bilemedim.
Birinin usulca, masumca, gözlerine bakarak nasıl seversin görmedim. Şaşırdığındaki tepkin ne olur bilmedim. Dokunmadım saçlarına, nasıl kokuyor koklamadım, bilmedim. Ellerin ne kadar süre sonra terler, ne kadar süre sonra bırakıp elini koluna girerim süre tutmadım, bilmedim. Sana sarıldığımda başım nerene gelir bilemedim.
Yanında olup seni özlemek nedir hissetmedim. Ve ben seni köpekler gibi severken yapamadım ya bunları, ya biri gelirde benden daha az seven biri gelirde sana dokunursa işte ben o zaman biterim. Sana böyle delicesine aşıkken, ben dokunmadan başkası dokunursa hissederim. Ağlamaktan ölmem ama bu his öldürür beni, ilk ben değil de başkası dokunursa o yumuşaklığını bilmediğim saçlarına, tenimde hissedemediğim ellerine işte ben o zaman biterim.
Sadece bir parça üzüldüm. Bu kadar çabuk birine seni seviyorum demene. Şu ayrıyken anlamsız iki kelimeyi, birleştirip anlam yükleyip, herkese söyleyip orospu ettiğin için, üzüldüm. Acıyorum.
YOU ARE READING
Artık Tekiz
Non-FictionArtık tekiz. Sen ve beniz. Artık tek iz, kalbimdeki bitişimiz. Öncelikle unutulamayanıma yazdım bu yazıları. Sonra unutmak için yazdım. Fark ettim ki unutulmuyormuş. Bende hatırlamak için yazdım. Ama unutulmayanlar, hatırlanmazlar. Bende ezberlemek...
