The life of a Godess ~Artemis~

002

Ik sta voor de gigantische deuren van de zaal. Over een paar minuten zal ik moeten kiezen wat ik wil. De deuren zwaaien open. Het geroezemoes in de zaal verstomt. Ik adem diep in en uit om mijn zenuwen te kalmeren en wandel naar binnen. Recht voor me zit mijn vader. Ik wandel op hem af. Als ik voor hem sta kniel ik. 'Vandaag is een grote dag. Mijn dochter en zoon worden vandaag zestien. De traditie zegt dat zij alles mogen vragen wat zij willen.' zegt hij. 'Eerst, Artemis, mijn dochter. Wat wil jij vragen.' Ik denk een moment na. Dan weet ik het. 'Ik zou graag de macht krijgen om stervelingen onsterfelijk te maken.' zei ik. Er verschijnt een frons op het voorhoofd van mijn vader. 'Waarom zou je dat willen, mijn kind?' vraagt hij. 'Ik wil niet hier opgesloten zitten, ik wil in de bossen beneden op monsters jagen, en dat gaat niet zonder hulp.' antwoord ik. 'Maar je kan toch niet zomaar iedere sterveling onsterfelijk maken!' 'Ik ga ook niet iedere sterveling onsterfelijk maken. Enkel meisjes, en enkel diegenen die in mij geloven en mij vereren.' zeg ik. 'Hmm...' zegt vader denkend. 'Goed, maar als je je belofte verbreekt dan neem ik je die macht af, begrepen?' ' Ja vader. Bedankt. ' zeg ik dankbaar.

'Nu, Apollo, mijn zoon, wat wil jij?' 'De god van de orakels worden,vader!' zegt hij zonder aarzelen. 'Goed. Nog iets?' ' Ja! Een nieuwe lier!!' van zodra hij dat zij begonnen de andere goden te kreunen. Iedereen haat het als Pollo (zo noem ik hem soms) op z'n lier begint te spelen. 'Goed dan...' antwoord vader. 'Vanaf nu zijn jullie echte Olympische Goden!! Jullie vergaderen op de winterzonnewende en de zomerzonnewende mee hier op de Olympus.'

Nu het formele gedeelte achter de rug was barstte het feest los. Er was muziek (gelukkig niet gemaakt door Pollo), buffet, en nog veel meer. Ik was zelf niet zo'n feestbeest dus ik pakte een bordje met ambrozijn en een glas nectar en ging naar buiten op het terras. Het uitzicht is zoals gewoonlijk prachtig. Je ziet heel Griekenland liggen en alle mensen heen en weer lopen. Ik staarde naar al die piepkleine mensjes en vroeg me af of enkele van hen binnenkort met mij op monsters zouden gaan jagen.