Wat gebeurde er nou echt?

Hoofdstuk 2

'Aliciaa eteeen.'

'Okeee'

Getver spinazie, dat is wel het laatste waar ik momenteel zin in heb. Nouja geeft niet, vanavond mag ik eindelijk weer naar opa en oma. Gewoon even tot rust komen. 'hey Alicia leef je nog?'

'Uhh jaa wat is der?'

'Niks, je bent zo stil. Je kunt ons vertrouwen eh, het maakt ons niks uit wat er aan de hand is!' Bwegh weer zo'n slijmmoment van mn moeder om zogenaam de beste moeder van de wereld uit te gaan hangen. To be honest, she's not! Ze heeft geen enkel idee wat er speelde afgelopen jaren. Papa wel, maar nee, mama niet. 'Mag ik van tafel?' 'Ja tuurlijk ga je gang lieffie.' Snel sprint ik naar boven. Kmoet mn koffer nog inpakken, opa en oma wonen maar 20 minutjes met de bus, ik neem altijd hetzelfde mee. Kleding, schoenen, toiletspullen, kussen, medicijnen, schooltas met spullen voor de komende 2 weken en mn dagboek. 'Alicia ben je bijna klaar? Ik wil je ook wel met de auto brengen.. moet je wel opschieten!' 'kom der aan.'

Ik omhels opa en oma, en geef de poes quincy een knuffel. 'Oh wat heb ik jullie gemist!' Ik loop naar mijn eigen kamertje, ik voel me hier echt als thuis. Mam gaat gelukkig gelijk weg, het is al laat ik zeg welterusten tegen opa en oma. Loop terug naar boven en pak mn dagboek.

Mensen hebben me door, ze zeggen dat ik er slechter uitzie, vragen zich af waarom ik geen t-shirt draag als het 25 graden is. Maar ze mogen het niet weten. Lola begon er vanmiddag nog over, ze zei dat ze zich zorgen maakte en vroeg of alles nog wel goed ging. Ik zei volmondig ja en ik hoop dat ze me gelooft. Natuurlijk zouden ze me met mn problemen willen helpen maar dat kunnen ze niet, ze zullen toch hun eigen manier van helpen kiezen en een volwassene erbij halen.. dat is nou net wat ik niet wil. Me vader, opa, oma en psycholoog weten het en dat is genoeg.

Ik sluit mn dagboek, doe het slot eromheen, zet de wekker en val inslaap.