ၿငိဳးသူ႔ကလဲ့စား

၆၄။ ႐ွန္းအိမ္ေတာ္ကို ျပန္ၾကၿပီ (၁)

"အဲ့တာ…ဘယ္…ဘယ္သူႀကီးလဲ…အစ္မ ၁ မဟုတ္ဘူးမလား?"

႐ွန္းယြဲ႔ အခုထိ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနေသာ ရမ္ဝမ္ယြမ္ဘက္ လွည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။

႐ွန္းေျမာင္စကားအရ…႐ွန္းက်င္းႏွင့္ သူမ အခန္းခ်င္း လဲလွယ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီအခန္းတြင္ ႐ွိေနရမည့္သူမွာ ႐ွန္းက်င္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကုတင္ေပၚက အမ်ိဳးသမီးသည္ အလြန္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းေသာ အႏၱရာယ္တစ္ခုကို ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္မွာ က်ိန္းေသသည္။ ႐ွန္းယြဲ႔သည္ လက္မထပ္ရေသးေသာ အပ်ိဳစင္တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား မ်က္စိေ႐ွ႕မွ အျဖစ္အပ်က္ကို ျခံဳငံုသံုးသပ္ျခင္းျဖင့္ ယမန္ေန႔ညက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဘဝပ်က္ခဲ့ၿပီဆိုတာ သူမ သိသည္။

ေကြ႔ေမာေမာလည္း အခန္းထဲတြင္ လူတစ္ေယာက္ ႐ွိေနလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့ေပ…႐ွန္းေျမာင္ တံခါးကို ဖြင့္ခိုင္းခဲ့စဥ္က သူမ ေတြးခဲ့သည္မွာ ႐ွန္းေျမာင္သည္ ရမ္ဝမ္ယြမ္ႏွင့္ စကားလမ္းေၾကာင္းၿပီးၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသိမခံလိုေသာ အေၾကာင္းအရာကို ဆက္လက္ေျပာဆိုရန္ အခန္းထဲ ဝင္လိုသည္ဟု သူမ ယူဆခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကုတင္ေပၚက မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔သည့္အခါ သူမ အံၾသမႈကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ယမန္ေန႔ညက မင္းသားယြီ ကစားခဲ့ေသာ မိန္းကေလးမွာ ႐ွန္းေျမာင္မဟုတ္ပဲ အျခားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္လား? ဒီလိုဆို သူမရဲ႕တာဝန္ ခြၽတ္ေခ်ာ္ခဲ့သည္ေပါ့? သို႔ေသာ္ ႐ွန္းယြဲ႔ စကားမ်ားကို ၾကားၿပီးသည့္ေနာက္ သူမသည္ ဝိဥာဏ္လြင့္မတတ္ တုန္လႈပ္သြားသည္။ ႐ွန္းက်င္း? ဝတ္လစ္စလစ္နဲ႔ ေမ့ေျမာေနတဲ့ မိန္းကေလးက ႐ွန္းက်င္းတဲ့လား?

ဒီလိုပံုစံႏွင့္ ႐ွန္းက်င္းကို ေတြ႔လိုက္ရသည့္အခါ ရန္ေမ့ႏွင့္ ေရႊပိ တို႔၏ ႏွလံုးသားမ်ား ေအးစက္သြားေတာ့သည္။ သူမတို႔ ေစာင့္ေ႐ွာက္ရေသာ သခင္မေလးတြင္ ဒီလိုေဘးအႏၱရာယ္ ျဖစ္လာလ်ွင္ သူမတို႔အတြက္ အသက္႐ွင္စရာ လမ္းစလည္း မ႐ွိႏိုင္ေတာ့ေပ။ အေစခံမေလး ႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာ ေငးၾကည့္လိုက္ၿပီး ရမ္ဝမ္ယြမ္ ေျခရင္းတြင္ အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္ လဲကာ ဒူးေထာက္က်ရင္း ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ေခါင္းကိုသာ တဒုတ္ဒုတ္ ျမည္ေအာင္ တိုက္ေနၾကေတာ့သည္။

ရမ္ဝမ္ယြမ္၏ မ်က္ဝန္းမ်ားက ဗလာျဖစ္ေနၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မ႐ွိပဲ ေငးေမာေနသည္။

"ေဒၚေလး ၂…သြားမၾကည့္ေတာ့ဘူးလား?"

႐ွန္းေျမာင္၏ အသံက တည္ၿငိမ္ေအးေစးၿပီး ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည္။ မ်က္စိေ႐ွ႕မွ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျခင္း ျဖစ္ရပ္သည္ သူမအေပၚ နည္းနည္းေလးမွ သက္ေရာက္မႈ မ႐ွိသေယာင္ပင္…ရမ္ဝမ္ယြမ္ ေခါင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ မိန္းကေလးသည္ သူမကို တိတ္ဆိတ္စြာပင္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

ရမ္ဝမ္ယြမ္၏ ႏွလံုးသားက ေဘးဒုကၡတစ္ခုႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ေနရသလို တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေသာ္လည္း ျဖဴေဖ်ာ့ေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ အခန္းထဲသို႔ ခပ္သြက္သြက္ပင္ ဝင္သြားလိုက္ၿပီး ေမ့ေျမာေနေသာ မိန္းကေလး၏ ေဘးတြင္ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္သည္။

မိန္းကေလး၏ ေခါင္းမွာ ဆံပင္စုတ္ဖြာေနၿပီး တစ္စံုတစ္ေယာက္ ဆြဲရမ္းခဲ့ေသာ ဆံပင္ေမႊးမ်ားက ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ အစုလိုက္ အပံုလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ ရမ္ဝမ္ယြမ္ တုန္ယင္ေနေသာ လက္အစံုကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္ၿပီး မိန္းကေလး၏ ခႏၶာကိုယ္ကို သူမဖက္သို႔ ဆြဲလွန္လိုက္သည္။

အိပ္ရာခင္းႏွင့္ အသား ပြတ္တိုက္သံ ခပ္တိုးတိုး ထြက္ေပၚလာၿပီးသည့္ေနာက္ သူမ၏ စိတ္အေျခအေနကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ႏွယ္ အာရံုတက္ကတည္းက တိတ္သြားေသာ မိုးစက္မ်ားသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာသြန္းခ်လာသည္။ ေမွာင္မိုက္ေသာ ေကာင္းကင္ႏွင့္ အခန္းထဲတြင္ မိုးၿခိမ္းသံႏွင့္ လ်ွပ္ေရာင္မ်ားသာ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။

ရမ္ဝမ္ယြမ္ သူမ၏ မ်က္ဝန္းမ်ားကို နာက်င္စြာ မွိတ္ခ်လိုက္သည္။ သူမလက္ထဲက မိန္းကေလးမွာ သူမ၏ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ……႐ွန္းက်င္း ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

စာလံုးေရ-၁၇၅၂