Locatie: Aarde
Jaar: 2014
Datum: 15 juni
Tijd: ergens rond drieën in de middag
Ah, het New York van 2014. Een betonnen jungle waar velen van dromen. Druk verkeer, overal mensen die langs je heen schieten en de lucht is gevuld met smog. De skyline is zeer indrukwekkend, dat wel, maar MAN, wat stinkt het hier.
Tenminste, dat is als je in het stadscentrum loopt. Hier, in het kleine parkje ergens aan de rand van de stad, is het al een stuk rustiger.
Dit is zo’n typisch parkje. Het heeft nette paadjes bedekt met straatvuil, net gras dat bedekt is met hondendrollen, nette struikjes waarin zwervers óf liggen te slapen, óf hun behoefte hebben gedaan, er zijn kleine meertjes die zó vies zijn dat geen waterslak het meer in zijn hoofd haalt om er in te gaan leven, en er staan ook bankjes waar de verf ruw vanaf is gekrabd of waar juist een briefje op zit geplakt met ‘PAS OP, NAT’. Ik loop hier een beetje doelloos rond te struinen. Ik verveel me namelijk te pletter, en rondstruinen in megasteden als deze is leuk.
Voor anderen zie ik eruit als een doodnormale griet van een jaar of twintig, met mijn lichtbruine haar tot net over mijn schouders en mijn grijsblauwe ogen. Gekleed in een lange spijkerbroek, versleten gympen en een simpel t-shirt val ik niet op tussen mijn andere “leeftijdsgenoten”. Sukkels. Ze moeten es weten wat voor potentie ik wel niet heb, als de misschien-wel-laatste-Time-Lord.
Dat is het moment waarop ik hem ontmoet.
Ik spot hem zodra hij mij ook in de gaten krijg, terwijl hij op het gras zit waar ik net langsloop. Spontaan verstijven we allebei. Hij liet zijn rechterhand, die hij net wilde gebruiken om een akkoord op zijn lichtblauw geverfde gitaar aan te slaan, zakken, en kijkt me als gehypnotiseerd aan. Ik neem hem op. Zandkleurig haar dat in dunne sprieten alle kanten op steekt, een lichte huid en ijsblauwe ogen. Hij is gekleed in hetzelfde merk gympen als ik, met een vaalroze t-shirt en een crèmekleurige broek die tot op zijn knieën komt. Hij zit in kleermakerszit, en de onderbenen die uit de broekspijpen vandaan piepen zijn bedekt met beenhaar. Naast hem in het gras staat een rugzak, waarschijnlijk de rugzak waarin hij zijn boeken naar school vervoert. Hij ziet eruit als een jaar of 22.
Maar die potentie… Ik weet niet waarom, maar hij straalt een indrukwekkende potentie uit. Ik weet niet waarom, maar íéts in mij vertelt me dat ik deze knul moet rekruteren.
Opeens realiseer ik me dat ik hem aan sta te gapen. Maar ja, hij gaapt mijook aan, dus dit alles moet wel snor zitten. Hoe zou dit eruit zien vanuit de ogen van de mensen die nu langslopen? Twee elkaar aangapende jongelui… Tja, dat is een hele vertoning.
Mijn denkbeeldige zelf geeft me een paar tikken tegen mijn hoofd aan, zodat ik stop met staren. Godzijdank heb ik die denkbeeldige dingen. Ik ben dood zonder.
Ik loop naar hem toe. Hij kijkt me nog steeds aan, zij het minder intens.
‘Vind je het erg als ik erbij kom zitten?’ vraag ik hem. Hij schudt zijn hoofd en schenkt me een mysterieus klein lachje. Zo’n lach kan twee dingen betekenen. Één: hij heeft in de gaten wat ik ben, en hij wil me nu vermoorden. Of twéé: hij vindt me nu al leuk. Ik hoop ten zeerste op het eerste (ha, dat rijmt), maar als het optie twee is, dan wordt het héél makkelijk om hem mee te krijgen.
