Miasto Magii [Miasto Magii #1][ZAKOŃCZONE]

Rozdział XL - „Rozmowa z kapitanem"

— Tak, masz rację — powiedział tylko.

*

Kapitan jak zawsze skrzywił się, kiedy ich zobaczył. Był starszym, siwiejącym mężczyzną po pięćdziesiątce i zazwyczaj wyglądał na niezadowolonego, szczególnie kiedy widział Mikkela. Najwyraźniej nie przepadał za Omianami.

Ellain uśmiechnęła się do niego tym swoim olśniewającym uśmiechem i powiedziała coś po eggosku. Kapitan odpowiedział jej, krzywiąc się jeszcze bardziej.

Mikkel westchnął w duchu. Po co w ogóle tu był, skoro zamierzali rozmawiać w języku, którego nie rozumiał? Już chciał powiedzieć to Ellain, kiedy ktoś wpadł na niego z impetem.

Mikkel zachwiał się nieco, ale udało mu się utrzymać równowagę. Zerknął w dół i napotkał spojrzenie szeroko otwartych, brązowych oczu, należących do córki kapitana, Ory. Mikkela nawet nie zdziwiło, że ośmiolatka wstała o tak wczesnej godzinie. Całymi dniami pałętała się po statku, pełna nieskończonej energii niczym Ellain, i była najsłodszym dzieckiem, jakie Mikkel kiedykolwiek spotkał.

Kapitan powiedział coś do niej po aztarrsku. W odpowiedzi dziewczynka nadęła policzki i pokazała mu język.

— Jeśli nie chodzi o pracę, to po co tu przyszliście? — kapitan zwrócił się do Mikkela i Ellain po eańsku. Mówił w tym języku całkiem dobrze, choć jego akcent był niemal niezrozumiały.

— Za dwa dni powinniśmy dotrzeć do Aztarru — powiedziała Ellain.

— Zgadza się.

— Cóż, problem w tym, że ja i mój przyjaciel — położyła dłoń na ramieniu Mikkela i ścisnęła je lekko — mamy nieco inny cel podróży. Chcemy popłynąć trochę dalej.

Kapitan zmarszczył brwi i skrzyżował ręce na piersi.

— To nie jest mój problem. W Larridzie znajdziecie sobie inny statek. Nie będę zbaczał dla was z kursu.

Ellain uśmiechnęła się szeroko.

— Nawet nie zapytał się pan, gdzie chcemy płynąć! A co, jeśli mam korzystną propozycję?

Mężczyzna zmierzył ją wzrokiem. Mikkel obserwował tę wymianę zdań z rosnącym niepokojem. Do czego zmierzała Ellain? Co chciała osiągnąć? Póki co, jedynie nastawiła do nich kapitana Karama jeszcze bardziej nieprzychylnie.

— Nie obchodzi mnie, gdzie chcecie się dostać. Zabieram was do Larridy, cieszcie się, że w ogóle zgodziłem się na to — powiedział ostro kapitan tonem, który nie zachęcał do dyskusji.

Ale Ellain najwyraźniej nie zamierzała tak łatwo rezygnować.

— Pana córeczka bardzo nas lubi. — Wskazała na dziewczynkę, która wciąż trzymała się blisko Mikkela i, tak jak on, przyglądała się tej rozmowie z zaciekawieniem. — Na pewno chciałaby, żebyśmy zostali tu dłużej. Prawda, Oro?

Dziewczynka uśmiechnęła się, zapewne nie rozumiejąc pytania, ale reagując na swoje imię. Ellain kucnęła przed nią i położyła jej dłonie na ramionach, patrząc prosto w jej szeroko otwarte oczy. Powiedziała coś po eggosku.

Dziewczynka — Ora — przechyliła głowę i zamrugała, chyba wciąż nie rozumiejąc. Ellain westchnęła i obróciła się z powrotem w stronę kapitana, ciągnąc Orę tak, by dziewczynka stanęła między nimi.

— Panie kapitanie — powiedziała Ellain — jesteśmy panu bardzo wdzięczni za okazaną nam pomoc. Bez pana być może nigdy nie dopłynęlibyśmy tak daleko. Ale my musimy dostać się jeszcze dalej. Proszę nas zabrać na Wielkie Pustkowie.