ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΠΑΘΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

                                                                            EΛΕΝΗ POV

 

  Ντριν...ντριν... Χτύπησε ξαφνικά αυτό το ενοχλητικό ξυπνητήρι.ΑΧ αυτά τα ξυπνητήρια!Τα μισώ!Σε ξυπνάνε απότομα από τον ωραίο σου ύπνο και σου κόβουν στη μέση το μανάρι που έβλεπες στο όνειρό σου.

Ουφ...Αναστέναξα και σηκώθηκα από το απαλό κρεβάτι μου.Μακάρι να μπορούσα να μείνω εδώ ξαπλωμένη για πάντα.Ευτύχως σήμερα είναι η τελευταία μέρα των εξετάσεων και μετά 2 μήνες δίχως φροντηστήρια και διάβασμα.Επιτέλους!  Αφού σηκώθηκα με δυσκολία από  το κρεβάτι μου πήγα στην κουζίνα για να φάω τα αγαπημένα μου κορν φλεικς με γεύση σοκολάτας.Μμμμ...τι νόστιμα!

 Μόλις έφαγα πήγα βιαστικά στο δωμάτιό μου,άνοιξα την μεγάλη και ξύλινη ντουλάπα  και έψαχνα τι ρούχα να φορέσω.Πανικοβλήθηκα!Δεν έβρισκα τι ρούχα να βάλω! Όταν κοίταξα το ρολόι μου φρίκαρα!Σε 15 λεπτά έπρεπε να είμαι στην στάση για να πάω στο σχολείο.Και σαν να μην έφτανε αυτό,σε 5 λεπτά θα ερχόταν η κολλητή μου η Δήμητρα να με πάρει για να πάμε μαζί στη στάση.Τελικά,μετά από λίγο βρήκα τα κατάλληλα ρούχα! Μια απλή γαλάζια μπλούζα με ένα τζιν σορτς και τα μαύρα μου VANS φυσικά. Αφού ντύθηκα,μάζεψα τα λαμπερά,μακριά,καστανόξανθα μαλλιά μου  σε ένα κότσο.Έβαλα λίγη mascara και λίγο ρουζ και ήμουν έτοιμη.Πήρα το κινητό μου,βγήκα έξω και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήρθε η Δήμητρα.

-Καλημέρα Ελένη ! Στις ομορφίες σου είσαι πάλι! μου είπε η Δήμητρα.

-Καλημέρα Δήμητρα! Σ'ευχαριστώ πολύ μωρό μου,και συ είσαι μια κούκλα σήμερα!

Ξεκινήσαμε να βαδίζουμε με προορισμό μας την στάση.Είχε πάρα πολύ ζέστη! Σε λιγάκι φτάσαμε και εκεί μας περίμεναν όλα τα παιδιά του χωριού μας.Μαζί τους κι ο αδερφός μου ο Γιώργος.Αχ αυτό το παιδί!Είναι πολύ σπαστικός και με εκνευρίζει όλη τη μέρα αλλά τον αγαπώ.Δεν μπορώ χωρίς αυτόν. Χαιρετηθήκαμε με τα παιδιά και περιμέναμε με ανυπομονησία το λεοφωρείο. Σε 2-3 λεπτάκια ήρθε,νωρίς ήρθε σήμερα.Ανεβήκαμε και ξεκινήσαμε προς το λύκειο.

Επιτέλους φτάσαμε στο λύκειο!Κατεβήκαμε και μπήκαμε μέσα στο σχολείο τρέχοντας.Λίγο πριν μπούμε στην αίθουσά μας η Δήμητρα συνειδητοποίησε ότι το κινητό της είχε πέσει κάπου και πανικοβλήθηκε. Αρχίσαμε να το ψάχνουμε απο'δω και απο'κει σαν χαζά. Δεν το βρίσκαμε πουθενα. Ξάφνου,εμφανίστηκε μπροστά μας ένας ψηλός νεαρός που φορούσε μυωπικά γυαλιά :