ἀγάπη

Hoofdstuk 1

De borstel ging door haar haren heen. Het water gleed over haar huid, over de blote poriën die ze bezat. Haar sproeten probeerde ze weg te wassen, haar haren op haar benen trokken ze er af. De spons ging de emmer weer in en werd volledig nat, waarna het over haar huid gleed. Het voelde ruw aan, en koud. Ergens hoopte ze een handdoek te verkrijgen, maar ze wist dat ze nu niet kon tegenstribbelen. Na een grondige wasbeurt gaven haar twee zussen wat kleren die ze aan moest trekken. Met haar naakte en natte gestalte liep ze weg, naar een kamer die voor haar alleen was. Zodat ze even niet meer haar zussen kon horen. Met een handdoek die ze van haar bed pakte maakte ze elk stukje huid droog, waarna ze rustig de kleren aantrok. Eerst het ondergoed maar al snel kon ze de fijne roze jurk over haar hoofd trekken. Snel en soepel gleed de gladde stof langs haar naar beneden en maakte ze de jurk af door een simpele maar ouderwets lint. Haar blonde haren die krullen bezaten hing over haar schouders heen, tot haar navel. 
"Miryea! Kom lieverd," hoorde ze na even haar moeder roepen vanuit een andere kamer. Ze wist dat haar zussen hadden geklikt dat ze een andere kamer was ingegaan. Ze kende dit ritueel maar al te goed. Het was iets wat bij hun familie hoorde. De ochtend voor vertrek zal je grondig gewassen worden door twee familieleden naar keuze. Die zin kon Miryea wel uit haar duim zuigen. "Ik kom er aan moeder," zei ze terug en trok nog even snel haar jurk goed. Wetend dat haar moeder van perfectie hield. Dat ze nu 18 jaar was betekende dat ze volwassen was. Maar dat betekende ook dat ze naar de tempel van Aphrodite moest gaan, waar ze totaal geen behoefte aan had. Al had haar moeder gelijk. Het zou anders hun cultuur ten gronde brengen als iemand ging weigeren dit te doen. 
 Beheerst liep ze haar kamer uit richting haar moeder en twee zussen. Miryea was de jongste van hen allen, maar had wel de mooiste gelatingstrekken. Mooi blond zacht haar, mooie groene ogen met een klein bruin randje, een gladde huid en wat sproeten op haar neus. Haar lichaam was net een plaatje. "Je ziet er prachtig uit Miry, de mannen zullen aan je voeten hangen. Zoals verwacht, zoals gepland," zei haar moeder met een trotse glimlach. De twee zussen van de jongedame liepen naar haar toe. Gleden met hun handen over haar jurk en haar heen en glimlachte beide. Ze waren trots op hun jongere zusje en waren benieuwd naar haar verhalen. "Nerveus voor je eerste keer?" 
"Zal je een knappe krijgen?"
"Ga je net als je oudste zus trouwen?"
"Oh laat het geen lelijke zijn!" 
De opmerkingen van haar twee zussen bleven nog kort doorgaan. Telkens gingen ze over hetzelfde. Was Miryea bang voor haar eerste keer? Bang om de liefde te bedrijven met een vreemde? Miryea was niet bang, ze was echter fel op tegen dat dit in hun cultuur bestond. Een vrouw kon toch zelf kiezen, waren haar gedachten soms. Maar dat leek niemand in haar omgeving wat te doen. Ze hoopte maar dat het snel voorbij was, zodat ze zich snel weer in huis kon bevinden waar geen mannen waren. 
Haar moeder trok haar los van haar zussen en bekeek haar dochter nog even goed. Ze haalde een plukje van Miryea haar blonde lokken uit haar gezicht en glimlachte zacht. "Je bent prachtig Miry, je zal het goed doen," zei haar moeder nog een keer waarna ze haar mee naar buiten begeleidde, richting een koets die haar moeder geregeld had. "Bedankt moeder," was het enige wat Miryea nog kon zeggen voordat ze in de koets stapte. Onderweg naar haar avontuur in de tempel van Aphrodite. De godin van de liefde. De vragen en haar oude leven flitste even voorbij, terwijl ze met haar hand over een van haar benen gleed. Haar huid zo zacht als sneeuw, haar haar zo blond als stro, haar ogen zo groen als bladeren en haar karakter zo puur en eerlijk als een das zijn kan. 
 "Ik ga u missen moeder," fluisterde zachtjes toen ze haar huis van haar vandaan zag gaan. De koets reed, de paarden kon ze horen op de vloeren. De man die de teugels van de paarden vast had zei geen woord, de gehele reis niet. Het was een soort test, voorbereiding voor ze de tempel zou betreden. Ze moest geduldig zijn, moest wachten tot iemand van het mannelijke geslacht haar koos voor de liefdesdaad. De liefdesdaad die ze niet wilde vergeven. Maar om de godin van de liefde haar eer aan te houden moest ze wel, zei haar moeder vaak. En daar zat ze dan, in de koets. Haar huis was uit het zicht, haar moeder en zussen ook. Ze zag enkel de gebieden waar ze langs reed door een heel klein raampje waarvoor een gordijn hing. Maar ze hoorde wel na een tijdje meerdere koetsen rijden. Ze was er bijna, en eenmaal aangekomen kon ze niet meer terug.
"Dit wordt de ergste nacht in eeuwen," fluisterde ze nog waarna de koets tot stilstand kwam, ze eruit stapte en de tempel voor haar zag.