Catching The Brightest Star [HS#2]✔

CHAPTER 35

"Mali ka, Carina. Maling mali ka." He said, at agad na inilabas ang isang kahon mula sa kanyang bag. Isinandal ko na ang likod sa sandalan ng upuan, at sunod sunod na ang naging pag-hinga nang malalalim.

Ibinaba niya sa gitna namin iyon, na parang ibinibigay sa akin. "He wants to give that to you. Naalala mo ang isang letrang ibinigay ko sa iyo, iyan ang iba pa. Lagi ka niyang kinkwento sa akin, at ilang beses na siyang nag-tangkang puntahan ka." She said.

"Why should I believe you?" Tanong ko.

"Dahil alam ko kung paano kuminang ang mga mata niya kapag sinasabi niya ang pangalan mo." Kibit balikat na sagot nito. "Hindi ko siya gusto, naaawa lang ako sa kanya. I am much older than him, I am 22 and I have a boyfriend. Late akong nag-aral eh." Pag-papaliwanag niya.

"Bakit hindi niya ako nilapitan kung ilang beses na siyang nag-tangka? At bakit bigla niyang hiniling sa akin na pakawalan skya kung mahal niya pa ako?" Tanong ko.

"Ang laman ng box na ito, basahin mo. Sulat niya lahat ng iyan, para sa iyo." Dahan dahan kong kinuha iyon at tumingin sa kanya. She smiled at me at tumango tango. "It's okay, if you got confused a while ago kaya nasabi mo iyon. It's fine." She added.

"A-Ano pa ang alam mo?"

"Well, magaling ka daw mangligaw. At ang ganda ganda mo daw. Mabait pa, at mapagmahal na kapatid." Dahan dahan akong napangiti nang sabihin niya iyon. "Maayos naman si Aster, masungit at antipatiko. No one can handle him. He is too quiet." Dagdag niya pa. Pinakalma ko ang sarili, para maging normal ang pag-hinga. It was difficult, kaya naman uminom ako ng tubig para gumaan kahit kaunti.

"Rosechel, Kailangan ko nang mauna." I said, at tumayo. Napakunot siya habang napatayo rin. "It was nice to see you, and I am sorry for what happened." Ani ko at kinuha na ang box. Alam kong nabigla lang ako kanina, pero bakit nag-tuloy tuloy naman?

"Are you okay?" She asked, I nodded. Kinuha ko ang mga gamot mula sa aking bag, at sunod sunod na ininom iyon. Napapikit ako at napatingin sa kanya. "A-Ano ang ininom mo?" Gulat na tanong niya. Mahigpit akong napahawak sa kanyang balikat at diretsong tumingin sa kanya.

"Well, Aster didn't tell you something." Ani ko at nilagpasan na siya. I want to talk to her more pero hindi ko na kaya, I need the fucking ventillator. As I walked out into the door, alam kong nakasunod pa rin siya sa akin.

Habang nag-mamadali ay hindi ko namalayang may nabunggo na pala akong isang tao. "I'm sorry." Wika ko at akmang lalagpasan na siya nang bigla nitong hawakan ang aking braso kaya naman napatigil ako.

"Please, let me... go." Nanghihinang sabi ko at agad na tumingala. But I was stunned when I saw Aster's face. He is looking directly to me, but I was too determined to go home. So siya nga, was he monitoring me, or his acquaintance?

Hinigit ko ang aking kamay, ngunit hindi niya ako pinakawalan. Instead, binuhat niya ako na lalong ikinagulat ko. It was a bridal style way of holding me near. Sobra na nga akong hindi makahinga, at ganito pa ang ginagawa niya sa akin.

Napansin kong diretso ang kanyang tingin, hanggang sa makapasok kami sa loob sa sasakyan niya. It was his, at sa backseat kami umupo. He pulled something in the front seat, and it was a paperbag. Nanghihina akong sumandal sa bintana, at mahigpit na napahawak sa tapat ng aking puso. He pulled me closer, pero hinigit ko ang sarili.

"Don't touch me." Mahinang sabi ko, he just sigh and continue what he was doing. He pulled me more even closer, until I felt his hands around my shoulders.

Para niya akong yakap, habang ang aking katawan ay lupaypay na. Itinapat niya sa aking bibig at ilong ang butas 'non, at bahagya akong niyugyog. "Come on, Carina. Breathe..." He pleaded. Alam ko ang ginagawa niya, minsan ko na rin itong nagawa sa sarili. Hinawakan ko ang kamay niyang may hawak ng paperbag, bilang pang-alalay.

Bawat pag-hinga ko ata ay sinasabayan niya ako. At bawat pag-galaw ko ay siya ring pag-galaw niya. "Love, please. Breathe..." Wika niya pa. I tried to breathe as normal as I can, but I'm losing too much energy. Ramdam ko ang pawis na tumutulo sa gilid ng aking ulo, at ang pang-lalambot ng aking katawan. Napasandal ako sa kanyang dibdib, habang patuloy pa rin sa pag-hinga.

It took me a couple of minute until I regained myself, unti unti kong nakuha ang pag-hinga ko nang normal habang nakasandal pa rin sa kanya. Ibinaba ko ang paperbag, at napapikit. "Don't scared me like that. You can't do that  to me." Bulong niya, rinig na rinig ko iyon. It was the first time I was attacked in front of him. Does it matter now, when he knew things he shouldn't know.

"You s-shouldn't.... h-help me." Wika ko. Pabulong lang iyon, ngunit alam kong narinig niya ang aking winika. "Y-You should let m-me... go." I continued. His breaths became deep, at ramdam ko ang paghigpit ng kanyang hawak sa akin. He is holding me near, and I can hear his heartbeat. I was helping myself to let go of him, ako mismo ang nagtanggal sa kanyang kamay na nakahawak sa akin at inilayo ang sarili sa kanya. Medyo maluwang ang pagitan naming dalawa, but it didn't bother me.

Huminga ako nang malalim bago ttuluyag mag-salita. "Hinayaan mo na lang sana ako, at inuna mo ang kaibigan mo." Ani ko. Niyakap ko ang sarili at bahagyang pinunasan ang pawis sa gilid ng aking ulo. "Do not interfere with my life anymore, I let you go.

Ginawa ko ang gusto mo, so mind your own business now." I added. Hindi ko alam kung ano ang lumalabas sa aking bibig, iba ang gusto kong sabihin sa kanya pero iyon ang aking nasasambit.

"She's just a friend," Iyon ang unang lumabas sa kanyang bibig. Yes, I am jealous. Wala akong pake kahit makita niya pa ang pagka-selos ko.

"A friend who plays laun tennis with you,  who's always with you, who smiled brightly to you. Who helped you, who's always on your side. And above all, she's your friend. Ang dami ko nang naraninig, Iyong mga babaeng sinasabi nilang kaibigan noon, syota na nila ngayon. So tell me what, Aster?" Iritadong sabi ko.

"Are you jealous?" He asked.

"Yes! It may seems so very stupid because I break up with you and now I'm jealous. Pero anong magagawa ko? Iyon ang nararamdaman ng lamang lupa ko?" I hissed. "Why, Aster? Pinunan niya ba lahat ng pagkukulang ko? Sa loob ba ng dalawang buwan, siya ang kasama mo? Do you kissed her too?!" I shouted. I know I should calm myself after an attacked but I just shouted on him. Sa ibang direksyon ako nakatingin, at ramdam ko naman ang titig niya sa akin.

"Carina..." Nagulat ako nang tawagin niya ang aking pangalan. He is using his soft voice, that made me fluttered. Matalim akong tumingin sa kanya, kasabay nang bigla niyang pag-lapit sa akin. Hinila niya ako papalapit sa kanya, bigla akong napapikit dahil sa ginawa nito. Nararamdaman ko ang mainit niyang pag-hinga, ibigsabihin 'non ay sobrang lapit niya sa akin.

"Don't you dare kiss me..." Bulong ko, ngunit kabaliktaran iyon ng kanyang ginawa. Dumampi ang kanyang malalambot na labi sa akin, at tumagal iyon ng ilang segundo. Nang mag-hiwalay ang aming mga labi ay agad akong nag-mulat ng mata. Nag-salubong ang aming tingin, hanggang sa nag-iwas ako.

"Ang mga sinabi mo sa akin noong araw na iyon, did you mean all of it?" I asked. Kahit alam ko na ang sagot ay tinanong ko pa rin siya.

"No..." He whispered.

"I know everything. You did it on purpose." I continued, nakita ko ang bahagyang pag-tango niya. "Bakit hindi mo ako pinaglaban sa kanila?" I asked him again.

"Nakakasama daw ako sa iyo, totoo ba iyon?" Tanong niya, huminga siya nang malalim matapos sabihin iyon. "Ikaw ang gustong gusto kong tanungin kung totoo ba, at gusto kong malaman ang sagot mo." Aniya.

"At bakit mo gustong malaman? Kapag pa um-oo ako, Talagang wala na? Wala ng pagasa?" Wika ko. I looked at him, and I saw him smile a little. Ang ganda ganda talaga ng kanyang ngiti, sobrang nakakapang-akit. "Hindi totoo ang sinasabi nila. Hindi ka nakakasama." I added.

"Would you let me fight for you after what I have done?" He asked.

"No."