Catching The Brightest Star [HS#2]✔

Chapter 30

"Nag-sasabi lang ako ng totoo. May Carpio bang pangit?" He asked. Napangitiako nang sabihin niya iyon. I just remember something.

"Kung maganda ako, bakit ako iniwan?" Natigil siya nang sabihin ko iyon, kibit balikat ko siyang tinalikuran at lumakad. Pumasok ako sa sasakyan at inayos ang pagkakaupo. I wear my seatbelt at hinintay na lang siyang makaupo. Nang tuluyan siyang makapasok ay pinainit niya lang ang makina ng ilang sandali at nag-simula nang paandarin ito.

I was in a total silence, ang radyo lang ang nagsisilbing ingay sa pagitan naming dalawa. It was fine with me, since I have nothing to say. Wala naman akong dapat ikwento, o dapat sabihin sa kanya. School days are normal, boring to be exact.

When I got home, sa kwarto ako dumiretso. Ang kanting ilaw na pumapasok sa bintana ang liwanag sa buong slid, Napatigil ako at tuluyang isinara ang pinto. Napasandal ako dito, at walang nagawa kundi tumulala lang doon.

Kung hindi siguro ako tumawid diyan, o kaya naman ay tinaggihan kona lang ang sinabi sa akin ni Kuya, baka hanggang ngayon ay kami pa rin. O kaya naman ay kabaliktaran ang nangyari, na hihiwalayan niya pa rin ako kahit na hindi pa ako sumama? Should I be thankful? Dahil nagkaroon pa kami ng kaunting oras para mag-sama.

Ramdam ko ang paninikip ng aking dibdib, ngunit hindi ko iyon ininda. Ito ang gusto kong maramdaman nang sobrang tagal na,ito ang gusto kong mangyari sa akin. Gusto kong maramdaman ang sakit, dahil kung indi ko ito nailabas, mas lalong malala ang mangyayari sa akin.

Napakagat ako sa pangibabang labi at napapikit. Masakit na, sobrang sakit na. It was slowly killing me, until my heartbeats became fast and I couldn't catch my breath. I was gasping for air... my chest pain became even more frightening, as I could not even walk into the ventillator.

Napaupo ako at napahawak sa akin dibdib, namimilipit na ako dahil sa sait. Ang aking pawis, pati na rin ang luhang nanggagaling sa aking mata ay sabay sabay na tumulo sa gilid ng aking ulo pababa sa aking pisngi.

Tinanggal ko ang aking bag, ginamit ko ang dalawang nanghihinang kamay para lang makagapang. But I have no energy, kahit anong pilit kong umalis sa aking pwesto at puntahan ang isang bagay na makakapag-hingay sa akin ng hangin ngunit hindi ko magawa.

Then I remember something, Aster Hechanova is my air, he is my comfort zone but he left me. He was that one worned out home I will always come back. Kahit na anong gapang ko pala dito ngayon ay hindi ko na siya maaabot, hindi niya na rin maiibibigay ang kailangan ko.

I smiled bitterly, as I stop crawling and saving my life. Hinayaan ko ang aking katawan na lumupaypay sa malamig na tiles ng aking silid. My eyes were glued to the ceiling of the room, andI let my tears fell down as I slowly losing myself into the nothingness of all these things.

Ang aking kamay ay bumagsak sa aking tabi, at kusa nang kinain ng dilim ang aking paningin. I guess this is the end of me. And all of this is over.

***

I woke up trying to figure out where I am, and how did I get here. Ilang beses pa akong pumikit pikit para lang luminaw ang nanlalabo kong paningin. And then I saw my hand, may nakatusok doong karayom. Dextrose? May nakalagay sa aking ilong na tumutulong sa akin para makahinga, at mayroon ding heartbeat machine na gumagawa ng ingay sa kwarto.

Masikip ang kama, at hindi ako kumportable. Ilang sandali lang ay bumukas ang pinto, at iniluwal niyon ang aking kapatid. Halata ang kanyang pagkagulat nang makita akong nakamulat na. Hindi ko magawang mag-salita, dahil parang tuyong tuyo ang aking lalamunan. He never said anything, instead, he walked upon me and hold my hand.

"Leon, Anak." Napatingin ako kay Daddy na kakapasok lang rin. He look worried, at bumagsak ang tingin niya kay Kuya na ngayon ay nakayuko lang sa aking harapan. Mom came too, and that's it. Kaming lahat ay andito sa iisang silid.