Ik ben een spiegelmeisje

Hoofdstuk 1

Niet veel later was de bel gegaan en de groep had zich in tweeën gesplitst. Er waren drie havo-klassen. Met eentje ging Zoë nauwelijks om, ze kende de mensen daaruit dan ook amper. In de andere havo-klas zaten vrienden van haar, net als in deze klas. Met haar eigen klas zou ze nog Nederlands, Engels, maatschappijleer, gym en CKV volgen, maar voor de rest van haar lessen zouden de klassen helemaal omgegooid worden. Haar nieuwe mentor zou haar leraar Engels worden, mevrouw Daniels. Ze kregen van haar hun rooster uitgedeeld, dat voor iedereen er hetzelfde uitzag. Op het eerste gezicht zag het er lastig uit, maar na een korte uitleg van haar mentor kreeg Zoë door hoe het werkte. Hoewel er op elk uur wel drie of vier lessen stonden, volgde zij er daar natuurlijk maar eentje van, het vak dat bij haar pakket hoorde. Om niet in de war te raken streepte ze de lessen die ze niet zou volgen door. Ze had wel wat tussenuren, maar verder viel haar rooster best wel mee. Veel stond er deze dag niet meer op de planning. Alleen de eerste en tweede klassen moesten nog op school blijven. De eerste klassen voor hun kennismakingsspel en de tweede klassen hadden een speurtocht door de wijk. Zoë was blij dat ze dat niet meer hoefde te doen en dat ze zo eigenlijk gewoon naar huis kon gaan, als ze daar zin in had. Een paar vrienden van haar waren brugklasbegeleiders en moesten dan ook helpen bij het kennismakingsspel. Zij had zich daar ook voor op kunnen geven, maar had daar niet heel veel behoefte aan gehad. ‘Volgend jaar doen we gewoon eindexamen.’ Zoë keek op bij het horen van de stem van Esther, haar vriendin. Esther was iets groter dan zij, met grote, blauwe ogen. Door de hakken die ze meestal droeg leek ze nog groter. Het was echt een meisjes-typetje en daarom was het ook nogal onverwachts geweest dat deze vorig jaar plompverloren had gemeld dat ze op meisjes viel. Zoë had het niet van haar verwacht, maar er eigenlijk nooit problemen mee gehad, hoewel het aan het begin wel een beetje vreemd was. ‘Als we dit jaar overgaan,’ voegde Esther eraan toe, een beetje mismoedig. Tot nu toe was ze telkens met hakken over de sloot over gegaan. Zoë gaf haar een troostend klopje op de arm. ‘Komt vast wel goed,’ zei ze. ‘Begin nog niet met stressen voordat de lessen überhaupt begonnen zijn, alsjeblieft zeg!’

Haar eerste dag begon meteen goed. Ze had twee uur Kunst en Beeldende Vorming achter elkaar, kortweg KUBV. Ze had dan wel van het eerste tot het zevende les, met tussendoor maar één tussenuurtje, maar dat blokuur KUBV maakte alles weer helemaal goed. Aan het ontbijt vertelde Kira uitgebreid over haar eerste schooldag, die blijkbaar goed was verlopen. Zoë luisterde maar met een half oor. ‘Zoë!’ Ze schrok op. Kira keek haar verontwaardigd aan. ‘Ik vroeg je iets!’ Zoë schudde haar hoofd en verborg een gaap achter haar hand.

‘Sorry, ik zat een beetje te slapen geloof ik. Wat zei je?’ Kira zuchtte.

‘Ik vroeg of je al je boeken in je kluisje moet stoppen. Of is dat stom?’ Zoë moest stiekem een beetje lachen om haar zusje. Kira was heel erg bezig met of alles wel goed ging en of ze alles wel goed deed. De schuld van Jup, dacht Zoë. Die had haar nogal bang gemaakt. Bij Zoë was dit niet gelukt, gezien het feit zij hier te nuchter voor was. ‘Ik heb altijd boeken in mijn kluisje en haal ze dan op voor de volgende twee uur in de pauze.’ Na een blik op de klok stond ze op en ruimde haar ontbijtspullen op. ‘Ik ga naar school. Veel plezier vandaag!’

Heel voorzichtig opende Zoë haar ogen. Vandaag, 27 september, was ze zestien geworden. Zoals ze al had verwacht stonden haar ouders en Kira voor haar bed. Omdat het weekend was kwamen ze haar een ontbijt op bed brengen. Onder luid gezang kwam Kira aanlopen met een cadeautje in haar armen en ze merkte ook de pakjes in de handen van haar vader op. Zoë grijnsde. Het was een standaard ritueel voor haar verjaardag en die van Kira, net zoals ze het vroeger ook voor Jup deden. Snel opende ze de cadeautjes, benieuwd naar wat erin zat. Van haar ouders kreeg ze een flesje bier, dat ze snel naast zich op de grond neer zette. Ze had het nog nooit geproefd en was eigenlijk wel benieuwd hoe het smaakte. Haar ouders hadden al beloofd dat ze een flesje bier zou krijgen op haar zestiende, al had ze daarvoor wel moeten afspreken voor haar zestiende niet te drinken. Verder kreeg ze nog een zilveren kettinkje met een klein hangertje eraan, een soort steentje. Van Kira kreeg ze een bijpassend armbandje. De zilveren sieraden staken fel af tegen haar ietwat donkere huid, die ze had gekregen na een vakantie lang zonnen in Spanje. Van zichzelf was ze al wat donkerder, maar na een vakantie natuurlijk al helemaal. ‘Bedankt, echt!’ Om de beurt gaf ze hen allemaal een knuffel.