Ik ben een spiegelmeisje

Hoofdstuk 1

Zoë stond keurend voor de spiegel. Haar haar in een staart, in een knot, of toch maar los? Vandaag was de eerste dag van het nieuwe schooljaar. Met haar vijftien jaar leek ze te jong om in de vierde te zitten, waar de meeste leerlingen al zestien waren. Gelukkig werd ze op 27 september ook zestien, zodat ze zich niet meer zo heel jong hoefde te voelen. Uiteindelijk besloot ze haar donkere haar maar op te steken in een rommelige knot. Na nog een laatste keurende blik in de spiegel keerde ze haar spiegelbeeld de rug toe en zocht in haar rommelige, kleine kamer naar haar tas. De muren waren donkerblauw geverfd, met wat lichte accenten aan de plinten. Het zag er een beetje donker uit. Zoë had er daarom ook bewust voor gekozen om haar meubels in wat lichtere kleuren te hebben. De spiegel in haar witte lijst stond in de hoek tegenover de deur. Daarnaast stond een witte ladekast, waarvan de knoppen lichtblauw waren. Als je de kamer binnenkwam, stond er aan je linkerkant een houten bed, ook wit geverfd. De sprei en het hoofdkussen waren beiden lichtblauw. Tenminste, op dit moment. Dat veranderde nog wel eens, maar meestal was het wel blauw. Tegen de muur schuin tegenover de deur stond haar bureau, met een zwarte laptop erop. Ervoor stond een witte bureaustoel. Zo eentje waar je lekker in weg kon zakken. Tegen haar bureau, aan de linkerkant, stond een van licht hout gemaakte klerenkast. Zoë was ontzettend blij dat ze na tien jaar eindelijk haar eigen kamer had gekregen en die niet meer had hoeven delen met haar zusje Kira. Haar zusje Kira was drie jaar jonger dan zij en ging nu dan ook naar de middelbare. Voor het eerst. ‘Zoë, kan ik zo naar school?’ Zoë draaide zich om naar de deur en keek naar haar zusje, die haar een beetje nerveus aanstaarde. Kira had een spijkerbroek aan, met daarop een groen shirtje en een zwart vest. Zoë haalde haar schouders op. ‘Het ziet er prima uit Kira, maak je geen zorgen.’ Toen maakte ze een wuivend gebaar met haar hand. ‘Ik ben nog even mijn spullen aan het pakken.’ Kira draaide zich weer om en liep naar haar kamer, die twee deuren verderop lag. Daar tussenin lag hun gezamenlijke badkamer, die ze eerst ook nog deelden met hun broer. Deze was alleen twee maanden geleden, op 17 juli, eenentwintig geworden en was het huis al uit. Zoë vond het wel stil in huis zonder de aanwezigheid van Jup. Eigenlijk heette hij Jupa, maar praktisch iedereen noemde hem Jup. Gewoon omdat het een stuk makkelijker was. Snel gooide Zoë haar laatste spullen in haar tas. Vandaag was alleen nog maar een kennismaking dag en zouden ze worden ingelicht over dit nieuwe jaar. Het was het begin van de vierde en dat was toch wel een beetje spannend vond ze zelf. Het was een heel ander rooster, een ander pakket. Ze zou met andere mensen in de klas komen, maar volgde ook weer niet elke les met dezelfde mensen. Aangezien ze duidelijk de kunst- of de talenkant op wilde, had ze het profiel Cultuur en Maatschappij genomen, met Kunst, Frans en Spaans. Daarmee kon ze zo’n beetje elke kant op die ze wilde. Met haar tas over haar schouder stommelde ze de trappen af. ‘Ik ga!’ riep ze naar haar moeder, die aan de ontbijttafel zat, met een kop koffie en een krant. Het gebruikelijke ritueel. Haar moeder stak haar hand op om te laten zien dat ze het gehoord had en weidde zich toen weer aan haar krant. Zoë trok haar schoenen aan, simpele, loszittende sneakers en pakte toen haar fiets. Niet veel later kwam ze aan op school. Links en rechts groette ze mensen, voordat ze haar fiets in de fietsenstalling op slot zette. De bel was nog niet gegaan en het was mooi weer, dus ze besloot buiten te blijven staan, bij het groepje jongens en meisjes dat zich daar had verzameld. De langste van het stel, Fria, was net bezig met haar vakantieverhaal, over de knappe jongen die ze blijkbaar op het strand had ontmoet. Veel was het niet geworden, want blijkbaar had de jongen haar zijn verkeerde nummer gegeven. Bovendien was het een Spanjaard, maar Fria trok zich nooit zoveel aan van waar haar veroveringen vandaan kwamen. Afgelopen jaar had ze een relatie van een paar maanden met een Amerikaanse jongen gehad, maar dat was ook stukgelopen. Het was trouwens naar Zoë’s idee de langste relatie die het meisje ooit had gehad. Fria was nogal een jongensverslinder, in haar ogen. Naast Fria stonden Lianne en haar vriendje Robert. Het was een stel dat in haar ogen wel goed bij elkaar paste. Beiden waren wat serieuzer en ze waren ondertussen ook al meer dan een jaar bij elkaar. Het was goed te zien dat hun relatie de vakantie weer eens had overleefd.