Son Kuşlar

Tek Bölümlü Kısa Hikaye

-Bu kısa hikaye 10.05.2018 tarihin de Seçkin Durası tarafından oluşturulmuş olup, telif hakları korunmaktadır. -

-21.10.2018 tarihinde tekrar düzenlemiştir.-

SON KUŞLAR

      Havayı yine puslu görüyordum. Çocukluğum iki dağın yamacında kalmış bu köyde geçmeseydi içimi karamsarlık kaplardı. Şehrin gürültüsü köyün sessizliğinde bile yankılanıyordu kulaklarımda.

      Yıllardır üzerine basılmamış tahta kirişlere attığım adımlar köy evini tekrar hayata döndürüyordu. Dedemin ölümüyle kapatılan bu ev; benimle birlikte tekrar hayata dönüyor, soba ateşinin anlattıkları ile sessizliğini bozuyordu. O anlattıkça ben, geçen günleri hatırlıyordum. Dedemin hikayeleri, o günkü gibi zihnimde canlanıyordu. Birçok hikayeyi uydurduğunu düşünürdüm. Yaşı çok fazla bile olsa anlattığı birçok hikayeyi yaşayacak kadar gezmemişti. Dedem öleceğini hissetmiş olacak ki veda eder gibi kuşdilini nasıl öğrendiği anlatmıştı. Bu son hikayesiydi.

      Kuşdilini bilen son yedi kişiden birisiymiş. Dağların yamaçlarına tutulan köylerde mesafelerin uzaklığı insanları kuşdilini kullanmaya zorlarmış. Köylüler göç edince kuşdili de unutulmuş. Son kuşdili bilen dedem, hikayeyi anlattıktan sonra bana da kuşdilini öğretmişti. Her tekniği defterime yazmış, kol saatimle süreler tutup hesaplar yaptırmıştım. Ancak defter köyden ayrılırken kaybolmuştu.

      Kuş sesleriyle uyanırken defterin merakı sardı beni. On yıllar önce kaybolmuştu. Son kez köy evinde sobanın yanında bırakmıştım. Eski gazetelerle birlikte yakılmış olabilirdi. Belki yakmamışlardır? Ben gidince kilere saklamış olabilirler mi?

      Kiler kapısı o kadar çürümüştü ki kilidin asıldığı kenar düşmek üzereydi. Ev kapatıldığında değerli eşyalar alınmış, evin içerisinde birkaç eşya bırakılmış, kullanmayanlar kilere saklanmıştı. Toz, rutubet ve böcekler arasında çürüyen bu eşyalar artık unutulan tarihten başka bir şey değildi. Attığım her adımda alçak tavalı karanlık kileri el fenerim ile aydınlatıyor, son umudumu da tüketiyordum. Plansız yerleştirilen vitrin ve koltukların yerini değiştirmek iyi fikir olacak ki kitap ve gazetelerin bir arada koltuk boşluklarına saklandığını fark ettim. Bunları karıştırdığımda yeşil yeşil parlayan defterimi buldum. Bu define avcılığının küçük bir maceraya dönüşmeye başladığını düşünürken kilerden çıktım.

      Defteri inceledikçe eskiden güzel yazı yazdığımı ancak plansız olduğumu fark ettim. İlk on beş sayfa karalamalardan, sonraki sayfalar kısa günlük notlardan ve kuşdili tekniklerinden oluşuyordu. Kuşdili teknikleri ve seslerin ne anlama geldiği hakkında tam bir kaynak hazırlatmıştı dedem. Defter sonuna kadar aynı teknikler devam ediyordu. Geçen onca yıldan sonra çocuksu bir merakla denemeye başladım. Tüm gün garip sesler çıkarmaya devam ettim ancak birkaç selamlaşma sesleri haricinde başarısız oldum. Başarısızlığın verdiği bıkkınlık ile defterin daha önce incelemediğim sayfalarına bakmaya başladım. Son sayfada çeşitli yol tariflerinin yazıldığını fark ettim. El yazımdan farklı olduğu için başka birisi tarifleri yazmış olmalıydı. Yazılarda, yamacında saklanan köye misafirperver davranan dağın zirvesini tarif ediliyordu. Oradan tüm vadinin görülebileceği, karşı köylülerle kuşdili konuşmak için en doğru tepe olduğunu, mutlaka güneş batımına iki saat kala orada olunması gerektiğini anlatan bilgiler yer alıyordu. Yarın oraya gitmeye karar vermiştim.

      Defterin son sayfasına yazılanları düşünürken yol için hazırlık yapıyordum. Köy uzun zamandır ıssız olduğu için dağ zirvesine uzanan patika yol artık görünmez olmuştu. Nelerle karşılaşabileceğimi tahmin edemediğim için yanıma çeşitli araçlar alıyordum. İp, bıçak gibi aletlerin gerekliliğini düşünürken dedemin belki de defteri bilerek saklamış olabileceğini fark ettim. Hikayeler anlatmayı, maceralar kurgulamayı severdi. Belki torunuyla yıllar sonra tekrar iletişim kurmak için bu macerayı kurgulamıştı. Sonuç ne olursa olsun, huzurlu dört gün için kaçtığım bu topraklar bana yeniden çocukluğumdaki günleri yaşatacaktı.