Önüme koyulan kitabın sayfalarını hızlı hızlı geçerken her sayfada elle yazılmış küçük küçük notlar görüyordum. Bazı kelimelerin altı çizilmiş veya kırmızı bir kalemle yuvarlak içine alınmıştı. Bir ineğin kitabı bana denk gelmişti.
Kitabın ilk sayfa...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kimya yarışması için seçilen 6 kişi ile Bay Thorne özel olarak çalışmalar yapıyordu. Kulübün olmadığı günlerde çıkışta birkaç saat yarışmaya çalışıyor, diğer zamanlarda Peter'ın saçma sapan şeyler yapmasına engel oluyordum. Başına bir şey geleceğinden korkuyordum ama Tony Stark'ın ona yaptığı konuşmadan sonra pekte Örümcek Adam olarak dolaşmıyordu. Sanırım kostümü ondan almıştı ve Peter'ın kalbi düşündüğümden daha fazla kırılmıştı. En azından bir süre böyle olması iyiydi.
Peter ile yarışma için yaptığımız çalışmadan çıkmış, merdivenlerden iniyorduk. O sırada telefonum çalmaya başladı, arayan annemdi.
"Efendim?"
"Okuldan çıktın mı?"
"Şimdi çıkıyorum." diye cevapladım.
"Peter yanında mı?" diye sorduğunda evet dedim.
"Onuda alıp eve gelsene, birlikte akşam yemeği yiyelim. Bir süredir düşünüyordum ama işlerimi ayarlayamıyordum. Güzel yemekler pişirdim." dediğinde Peter'a döndüm.
"Bize yemeğe gelmek ister misin? Annem çağırıyor." dedim.
"Tabi, olur." dediğinde anneme geleceğimizi söyledim ve telefonu kapattık. Birlikte eve gittiğimizde direk masaya oturduk. Bay Thorne yarışma çalışmasını bugün uzun tutmuştu ve fazladan okulda kalmıştık. O yüzden yorgun ve açtım.
"Ee Peter.. liseden sonra ne yapmayı düşünüyorsun?" diye sordu annem.
"Ben.. tam olarak emin değilim Bayan Sanchez." dedi Peter.
"Son sınıf değil miydin? Okulun bitmesine 5 ay falan kaldı. Hedefin yok mu?" dedi annem.
"Anne, çocuğu sorguya çekme." diye uyardım. "Hem.. Peter'ın Stark Stajı var. Onun işi şimdiden hazır yani." dedim.
"Stark Stajı mı? Vay canına. Annen ve baban gurur duyuyor olmalı." dediğinde gözlerimi büyüterek anneme baktım. Daha önceden ona Peter'ın ailesinin öldüğünü söylemiştim oysa ki.
"Anne, unuttun mu? Peter'ın ailesi o küçükken vefat ettiğini söylemiştim." dedim sinirli bir sesle. Annem kafasını kaldırıp bize baktığında pişmanlıkla bakıyordu.
"Ben.. özür dilerim Peter. Tamamen aklımdan çıkmış, işler çok yoğun."
"Önemli değil efendim. İnsanlık hali, olabilir." dedi Peter nazik bir şekilde. Onun yemeğinin bittiğini anladığımda konuştum,
"Gidip kimya yarışması için çalışalım mı Peter? Bence çok iyi bir fikir, hadi." dedim ve sandalyeden kalktım.
"Ellerinize sağlık, yemekler çok güzeldi." dedi Peter kalkarken.
"Afiyet olsun." dedi annem ve gülümsedi.
Peter'ı alıp odama çıkarttığımda kapıyı kapattım ve ona döndüm.
"Annem adına çok özür dilerim." dedim.
"Özür dileme.. anneninde bir suçu yok. Olabilir öyle şeyler, boşver. Hadi kimya çalışalım." dediğinde güldüm.
"Yakında kimya kusacağım. Çalışmak aşağıdan kaçmak için bahaneydi." dedim ve yatağımın üstüne oturdum. Peter yanıma yaklaştı ve yatağımın boşta kalan yerine uzandı.
"Peter."
"Efendim?"
"İyisin değil mi?" diye sorduğumda kaşlarını çattı.
"Annenin söylediğinin önemli olmadığını söyledim ya Aurora."
"Hayır, o değil. Bay Stark'ın söyledikleri hakkında iyi misin?" dedim.
"Aradan 2 hafta geçti, hiç aramadı. Happy bile aramadı. Ama eminim ki beni izliyorlardır." dediğinde gözlerimi kıstım ve istemsizce odamda gözlerimi gezdirdim.
"Şu anda izliyorlar mıdır?" diye sordum. Peter bu halime gülerken belimden tuttu ve kendine doğru çekerek yanına yatmamı sağladı.
"İzliyor olabilirler, her yerde." diye konuştu Peter ürkütücü bir sesle. Gülerek ona vurdum. Birkaç dakika sessizce tavanı izledik. Peter birden,
"Aurora, seni çok seviyorum." dediğinde şaşırdım, beklemiyordum.
"Bende seni seviyorum Peter." dedim ve daha sıkı sarıldım.
