အခန္း (၂)

2.9K 336 18
                                    

(Zawgyi)

"ဘာလို႔အိပ္ရာကေန အေစာႀကီးထသြားတာလဲ။"

တင္းမာမႈမရွိေသာ္လည္း ခြ်ဲႏြဲ႔မႈမပါေသာ ေမးသံႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ့္ခါးကို ရစ္တြယ္လာေသာလက္တစ္စံုေၾကာင့္ လွီးလက္စၾကက္သြန္ေတာင္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ေန႔ရက္မွရက္သတၱပတ္ ထိုမွတစ္ဆင့္ လသို႔ကူးေျပာင္းလာၿပီျဖစ္ေသာ ဒီအိမ္ႀကီး၌ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕တည္ရွိမႈက ေရာက္စႏွင့္ေတာ့မတူ။ အနည္းငယ္ ေျပာင္းလဲလာသည္။

ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳတ္စားခ်င္သည္ဆိုေသာ ကြ်န္ေတာ့္အား မီးဖိုေခ်ာင္ကိုအပိုင္စား ေပးသည္။ ထို႔အတူ အိမ္ေပၚမွာေရာၿခံထဲမွာပါ သြားလာခြင့္ေပးထားသည္။ ၿခံထဲဆင္းလွ်င္ ေနာက္မွ သူ႔တပည့္မ်ား လိုက္ေစာင့္ၾကည့္ေနတာကိုေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ က်င့္သားမရေသးေပ။ တစ္ခါတစ္ရံ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္လွ်င္ေတာင္ လမ္းေပ်ာက္သြားတတ္ေသာ ၿခံဝင္းဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ထားရွိမႈေၾကာင့္ ထြက္ေျပးရန္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွအခြင့္မသာခဲ့ပါ။

လည္ကုပ္ကို ႏႈတ္ခမ္းသားႏွင့္ပြတ္တိုက္ေနမႈကို ခံစားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခ်က္ တုန္တက္သြားေတာ့ အားရပါးရကိုရယ္ေတာ့သည္။

"အခုခ်ိန္ထိကိုယ့္ကို မရင္းႏွီးေသးဘူးလားကြာ..။ ဒီဘက္လွည့္ဦး။ နမ္းခ်င္လို႔။"

ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကို ဆြဲလွည့္ခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ထိုလူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္သြားေသာ္လည္း လက္ထဲမွကိုင္ထားေသာ ဓားကိုေတာ့ တင္းတင္းဆုပ္ထားမိသည္။

"ကြ်န္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ေျပာထားတယ္ေနာ္။ ထပ္လုပ္ရင္ ကိုယ့္လက္ကိုလွီးပစ္လိုက္မွာ။"

"ဟိုး..ဟိုးထား..မထိနဲ႔ဆို မထိေတာ့ဘူး။ အဲဒီလိုေတာ့ မလုပ္ရဘူး။"

ခ်က္ခ်င္းေနာက္ဆံုးသြားကာ ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲမွဓားကို လႊတ္ခ်လိုက္ေစခ်င္ေသာ အရိပ္ေယာင္မ်ိဳး ထိုလူ႔မ်က္ဝန္းထဲ၌အထင္းသားျမင္ေနရသည္။

တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ့္ကိုမနမ္းနဲ႔ဆိုတာကို အတင္းအက်ပ္လိုက္နမ္းဖူး၍ အနားတြင္အသင့္ရွိေနေသာဓားျဖင့္ ကိုယ့္လက္ေကာက္ဝတ္ကို ျခစ္ခ်ဖူးသည္။ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္မို႔ ေသြးေၾကာေရွာင္ကာ လုပ္လိုက္မိေသာ္လည္း ေသြးတစက္စက္ က်ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္လက္အားၾကည့္ကာ တစ္ေယာက္တည္းေယာက္ယက္ခတ္ေနတာ ထိုလူပင္။

  "Rebel of Heart"Where stories live. Discover now