Nieuwjaar wordt het niet, daarvoor is het te kil.
En na al deze jaren merk ik dat stilte en kilte rijmen, klinken en botsen.
Commandant Lemmens werd niet meer gezien.
Het maakt me niets uit, voor stilte en verkilling heb ik Daemon.
Na al die stilte ben ik toe aan een woordenstorm, een schreeuw vol aandacht.
Noest en nijverig zoals hij altijd was geweest, zo zou Daemon ook dit jaar doorkomen.
Maar wat durf ik hem te verwijten?
Hoe kan ik hem ervan beschuldigen mij dood te zwijgen?
Wat zou ik hem van harte kunnen zeggen terwijl mijn hart bij Felix is?
Hoeveel gemene blikken vol koud bloed hebben hem al boekdelen verklapt?
En waar wacht ik nog op?
Ik ontving nooit een expliciete liefdesverklaring...
Ik heb in al die tijd slechts een droom bejaagd, bereden maar vooral beschermd.
Maar eigenlijk valt er niets te koesteren.
Hij heeft mij met Daemon gezien: Wat nooit geweest is, is voorbij...
Voorgoed ditmaal, een hart kan maar zoveel geven als het krijgt.
Grijp- en ongrijpbare lucht, meer bezit ik niet!
En dan zou men nog blij moeten zijn IETS te bezitten, het wordt verbazingwekkend zeldzaam.
Tussen straatlamp en prikkeldraad is zelfs stress een geschenk, en, wie weet, misschien zelfs een geschenk van boven...
En plots welt het woord Ha'tikva in mij op.
En het overspoelt niet alleen mij, ook de rest van de kamer moet eraan geloven.
Ha'tikva, Peace, Pax, Paix, Heiwa, ... Vrede...
De kamer verandert in een spraakwaterval van vrede en liefde.
Ik neem Lei Li uit haar wieg, dans met haar de kamer rond, grijp de zorgvuldig bereidde cocktail en prevel zachtjes "Kampai".
