Mijn verhaal over depressie

Ik in de basisschoolperiode

Ik heet Esther. Ik ben een Nederlands meisje, opgegroeid in Friesland. Ik heb 1 zus. Vroeger was ik een snelle leerling. Ik leerde snel en kon goed omgaan met de regels op school. Toen ik in groep 5 kwam merkte ik dat ik anders was. Niet anders qua uiterlijk en karakter, maar toch was er iets. Ik was net zoals de rest, maar ik viel buiten de groep. Ik werd gepest. Veel kan ik me niet herinneren. En dat wil ik ook niet. Altijd was ik de boosdoener, het buitenbeentje en de aandachtvrager. Ik was klein, ik geloofde wat mijn klasgenoten zeiden. Want ja, wie ben ik nou eigenlijk? Ik kende mezelf niet.

Ik had geen zin meer om naar school toe te gaan, geen zin om weer een dag dingen naar mn hoofd geslingerd te krijgen. Figuurlijk dan haha. In groep 6 begon ik mezelf wat meer te ontdekken, en de wereld. Hoe alles in elkaar zat. Ik kreeg meer sociale contacten, ik begreep dingen sneller, ik was een snelgroeiende meid. Maar toch was ik nog steeds anders. Ik was kwetsbaar, maar beet vaak van zich af. Ik was een lief persoon, maar kon heel gemeen uit de hoek komen. Ik was meelevend, maar egoïstisch.

Het groepje wat mij altijd pestte, bestond uit 4 meiden. Ik had niemand om mee te praten. Ik was alleen. Mijn klasgenoten lokten me altijd uit, ik werd boos, ik werd verdrietig, ik ging naar een juf of meester, en gelijk kreeg ik van de leerkracht te horen dat ik zielig deed. Het maar van me af moest bijten. Maar ze begrepen niet hoeveel pijn en irritatie en opleverde. Ik werd boos. Boos op de leraren, boos op mn klasgenoten, maar vooral boos op mezelf. Wat doe ik verkeerd? Wat is er mis met mij? Steeds vaker kreeg ik een antwoord op die vraag. ALLES.

In groep 7 werd het eindelijk wat beter. Ik werd geaccepteerd. Ik beet van mezelf af. Ik was niet langer meer het slachtoffer. Wat was ik hier blij mee. Ik heb eigenlijk nooit kind kunnen zijn. Thuis niet, maar vooral op school niet. Geen kinderen om mee te spelen, niet met plezier naar school gaan, geen gezellige kringgesprekken. Toen kwam groep 8. Het afscheid. Voor mij was het extra moeilijk, want ik was nog maar net geaccepteerd in de groep, en ik begom vrienden te maken, en toen gingen we ook nog uit elkaar. Maar goed, ik was er van de andere kant ook blij mee. Weg van die school. Weg van de pesters. Weg van alle nare herinneringen. Ik was klaar om een nieuwe start te maken, en mezelf te veranderen. Ik was klaar om de wereld te ontdekken en op te groeien.