In den beginne was er het woord, en het woord was veilig.
Het woord hield zich schuil, verstopt in de hoofden.
De mens is een eenzaat, opgesloten in die kubieke centimeters die écht van hem zijn.
Gevat in een doosje.
Een bloederige klodder kronkels, die slechts een enkele kortsluiting nodig hebben om het wezen te stoppen, de stoppenkast van de wereld.
Mijn klodder is overwerkt, de woorden zijn weggevloeid alvorens ze mij terugvonden, doodgevroren en aan de grond genageld...
Helaas, ik heb geen laatste woorden, ben memorabel noch onvergetelijk...
Kan je het mij vergeven?
