"Peki.Komada olan kim?Ve ölen"Peter son kelimeyi zorlukla söyledi.
Görevli bilgisayara kısa bir göz gezdirip geri onlara baktı"Emily Johnes maalesef Hastaneye yetiştirelemeden ölmüş.İkisinin Trafik kazasından buraya getirildikleri kayıt edilmiş.Yakınları düzenli onları ziyaret ediyor ve bilgi alıyor."
"Yakınları?"Emily Johnes,'Yalvarırım o olmasın'peter'in zihninden geçen tek şey.
"Bu bilgileri veremem efendim bu arada Bu kişilerin neyisiniz?"
'Oğluyum'Demek istemedi bu kişiler onun ailesi olamazdı belki hemen sonuca varamazdı Ümit etti sadece.
"Peki.bir oğulları var mı?"
Görevli düşündü"Kimliklerine bakılarak onların bir oğlu olmadığını söyleyebilirim"
"Bu kadar iyi tanımanızın sebebi ne?"
"Kaç yıldır buradalar elbet düzenli olarak bakmak zorundayım."
"Onları görebilir miyim?"
"Tam olarak kimsiniz hala söylemediniz.Ben verebilcek olan bilgilerimi verdi.Gerisi fazlaya kaçıyor."
"Sadece bir yakınları."
"Kimliğinizi görebilir miyim?"
Peter durdu ne yapması gerektiğini bilmiyordu.
Peter duyduklarını haz edemiyordu.Bu gerçek olamayacak kadar sarsıcıydı.Wade elini kolunda hissedince başını kaldırıp ona baktı.Gözlerine.
"Gidelim."Diyebildi sadece.Peter konuşmadı başka çağresi yoktu.Bir şey demeden yürümeye başladı wade elini bırakmıştı.Wade ona yetişti ve ellerini yine ellerini kenetleyip.Hastanenin başka köşesine sürükledi.Peter şaşırmıştı.
"Wade ne yapıyorsun?"
"Hemen pes Etmiyeceksin umarım."
"Ne yapabilirim wade?Bu kadarmış demek hem ailem onlar olmayabilir."Peter bu ifadeye inanmak istedi.
Wade,Kadına baktı.Sonra petere."Kadını Oyalıyacağım o sırada hastane kayıtlarına bak."
"Wade ama-"
"Güven bana"Peter sustu.ona güveniyorum...
Wade hemen uzaklaştı.Peter o gidince kötü hisseti elinde bir boşluk hisseti yumruklarını sıktı.
Wade kadının yanına gidip bir şeyler konuşmuştu.Kadının kaşları çatıldı ve dışarı doğru yürüdü.Wade arkasından gitti.
Peter etrafa baktı.Sonra bilgisayarın önüne gelip kayıtlara göz attı.Darvid Johnes 12'inci oda.
Peter ordan hemen ayrıldı üst katın merdivenlerinden çıktı.
Sonra odaların bulunduğu koridora geldi.
Hızlıca geçtiği odaların numaralarına göz gezdiriyordu.12 bulunca durdu.Ve odanın cam kısmına yaklaştı.
Peter elini hafifçe cama koydu avuçlarını açtı.Ve yataktaki ki hasta adama baktı.
Babası.
Peterin dizleri titriyordu camdaki eli kaymaya başladı bedeni çöküyordu dizleri yerle bulunca duvarla göz göze gelmişti.Arkasında yıllarca bulamadığı yaşlı adam vardı.Bir anda giden.
"Peter?!"Wade sesi yankılandı.Hızlıca yere çökmüş çocuğun yanına geldi ve onu kolundan nazikçe tuttu.Böyle kaldırmayacağını anlayınca sıkıca sarılıp ayağa kaldırdı.Peter'in dolmuş gözlerini fark etti.Sonra cama doğru baktı.Adamı tanımıyordu.Ama evet o bu adam olmalıydı.
Peter ıslak suratını gizlemek amaçlı wade göğüsüne gömdü.Sesi hafif titreyerek çıktı"Yaklaştığımı sandım.Ucunda hayal
Kırıklığı olabilceğini tahmin etmemiştim.
Onlara sarılıp 'Neden' diye soramadım bile."
Wade peter'in saçlarını bir eliyle hafifçe okşarken diğer eliyle çocuğu sarmıştı.
"Hiç Bir şey bitmiş değil.O uyanıcak."
"Hayır wade.O yılladır burda.Uyanmıyacak.Ve ben hayatıma,aile özlemi çeken ve bi sürü
soru işaretleriyle devam edicem öyle Gömülücem.Onlar huzurla uyurken."
"Bir sebepleri olmalı."
"Olsa bile artık söyleyemeyecekler."Peter kendini toparlamaya çalıştı wade hafif ayrıldı.Endişeli adam hala onu kolları arasında tuttuyordu.
"Ben iyiyim."peter ayrıldı.Cama bakmadı başını eğdi sonra yürümeye başladı.Bileğinden tutulana kadar.
"Üzgünüm."Peter bu kelimeyle şaşırmıştı kafasını çevirdi.
"Neden?"peter'in sesi kısık çıkmıştı.
"Zamanın da seni bulamadığım için."
Çocuğun yüzüne bu cümleyle acı bir gülümseme geldi.İmkansız bir şeyi yapamadığı için özür diliyordu.Bu çok değerliydi.
"Wade çocuktum.Sende öyleydin.Ne yapabilirdin ki?Önemli olan burda olman.Ben...Teşekkür ederim.Her şey için."
Çatı katından ikisininde ayakları sarkıyordu.
Peter'in yüzü normaldi.Hastaneden ayrıldığından beri tek kelime etmemişti.Wade onu süzüyordu.Peter bunu fark edip hafif acıyla güldü.Hayat Garipti.Kendini bir kaç ay önce yalnız hissederken bir yabancı çıka gelip hayatına giriyordu.Sonra kalbine giriyordu.
Orayı sahipleniyordu.Sonra kafasını kaldırdı.
Gözlerine baktı gülümsedi.
Wade'i kolundan çekip dudaklarını dudaklarına bastırdı.Dudaklarından yayılan sıcaklık vücuduna yayıldı.Bunu yaptığına inanamıyordu.Ama iyi hissediyordu.Bütün zamanlardan çok.Ama çok iyi.wade'i acemice öpüyordu ama ayrılmıyor daha çok bastırıyordu.Diğer elini Waden pürüzlü suratına koydu oraya dokunmak bile iyi hissettiriyordu.Baş parmağıyla hafif okşayarak devam etti.
Wade bu hamleyle şaşırmıştı.Aşık olduğu çocuk onu cidden Öpmüştü hemde aşkla.
Wade ellerini peter'in hafifçe beline doladı sonra acemice öpüşen çocuğa bastırarak karşılık verdi.Hafif alt dudağını emdi sonra peter'in üstüne çıktı.
Peter geri çekilmemişti.Ellerini wade boynuna sardı.Wade hafif yüzünü çekince Gözlerine bakıp gülümsedi.Wade arkasında ışıldayan karanlık gökyüzüne baktı.
Bir yıldız daha çok parıldıyordu.
Belki ilk kez her şeyi doğru yapıyordu.
Wade aklında ise 'Her şeyi Zamanda bulduğu geçiyordu'.
+++
-Final Yakında-
Belki~
