Δεν σε αντέχω.

8.Οπτική Μάκη

Πέρασα ώρες ολόκληρες κοιτάζοντας το ταβάνι του δωματίου του Χρήστου, δεν με έπαιρνε με τίποτα ο ύπνος. Δεν μπορούσα να σταματήσω να την σκέφτομαι, όλα επάνω της με τρελαίνουν και όχι με την καλή έννοια, αυτή η γυναίκα με βγάζει εκτός ορίων. Δεν μπορούσα άλλο να μένω σε αυτό το σπίτι, σηκώθηκα και αφού πήρα τα πράγματα μου γύρισα στο δικό μου. Μόλις μπήκα μέσα το φώς της κουζίνας άναψε.

"Αγόρι μου εσύ είσαι;"

"Ναί μαμά εγώ είμαι"

Η μητέρα μου σηκώθηκε απο εκεί που καθόταν και με πλησίασε.

"Νόμιζα θα έμενες στον Χρήστο σήμερα"

"Έτσι σκόπευα αλλά δεν μπορούσα να μείνω άλλο εκεί" 

"Γιατί; Έγινε κάτι;" είπε με μια ανησυχία στο βλέμμα της 

"Όχι μαμά όλα καλά"

"Παιδί μου ξέρω πότε όλα είναι καλά και πότε οχι και μπορώ να διακρίνω στο βλέμμα σου πως δεν είναι όλα καλά. Μήπως έγινε κάτι με την Έλενα;"

Όταν το ρώτησε αυτό φούντωσα απο μέσα μου, γιατί έπρεπε να αναφερθεί σε αυτήν, θέλει να με εκνευρίσει βραδιάτικα;.

"Τώρα αυτή τι την ανακατεύεις;" είπα μέσα στα νεύρα 

Με κοίταξε για λίγα λεπτά και μετά χαμογέλασε.

"Γιατί χαμογελάς;" την ρώτησα 

"Τίποτα, απλά βλέπω τις αντιδράσεις σου και καταλαβαίνω πολλά" είπε

"Όπως;"

"Ότι κάτι αισθάνεσαι για αυτό το κορίτσι"

"Φυσικά και αισθάνομαι κάτι, αισθάνομαι απέχθεια και εκνευρισμό και όταν μου αντιμιλάει θέλω να της χώσω μια να έρθει στα ίσια της"

Τώρα πλέον είχε σκάσει στα γέλια.

"Τι;" είπα

"Την θέλεις" είπε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά 

Τα μάτια μου γούρλωσαν με τον ισχυρισμό της, εγώ; Ο Μάκης Αναστασίου να θέλει μια ανόητη όπως η Έλενα Χριστίδου; Σε καμία περίπτωση. 

"Α ότι να ναι, δεν σου ξανά μιλάω εσένα, όλο βλακείες λες" είπα και ανέβηκα γρήγορα στο δωμάτιο μου.

Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου και έπεσα με φόρα στο κρεβάτι, σκεπάστηκα με το σεντόνι και έμεινα σκεπτόμενος να κοιτάω τον τοίχο. Άκου εκεί, εγώ να θέλω την Έλενα, και γιατί να την θέλω, τι ωραίο έχει επάνω της; Εντάξει έχει ωραία πράσινα μάτια, και υπέροχα μακριά καστανά μαλλιά και ένα σώμα που θα μπορούσε να αποπλανήσει οποιοδήποτε αρσενικό στον δρόμο της, άντε έχει και πολύ χαριτωμένα λακάκια όταν γελάει. Αυτά όμως δεν την καθιστούν αρκετά ελκυστική ώστε να την θέλω, όχι με τίποτα, εγώ δεν είμαι για κοριτσάκια όπως αυτή είμαι για ωραίες γυναίκες, όμως γιατί δεν φεύγει απο το μυαλό μου;.

Τελικά αποκοιμήθηκα με την σκέψη της, όταν ξύπνησα ήμουν ζαλισμένος και μπερδεμένος, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι αυτό που είπε η μητέρα μου,τι γίνεται αν όντως την θέλω. Κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφή, είναι η μικρή αδελφή του κολλητού μου, όχι δεν την θέλω, είμαι απλά επηρεασμένος απο την χθεσινή συζήτηση τίποτα απο όσα ειπώθηκαν ισχύει.

Μισώ την Έλενα και αυτό δεν αλλάζει.

Μετά απο πολύ περπάτημα έφτασα επιτέλους στο σπίτι του Χρήστου, χτύπησα το κουδούνι και η πόρτα άνοιξε, τότε είδα την Έλενα να στέκεται αγριοξυπνημένη. 

"Καλώς τον, πέρνα μέσα, ο Χρήστος φτιάχνει πρωινό" είπε και άνοιξε την πόρτα διάπλατα ώστε να μπώ

Μπήκα μέσα και αμέσως κατευθύνθηκα προς την κουζίνα, ο Χρήστος εκείνη την ώρα σέρβιρε τηγανίτες στο τραπέζι, όταν με είδε χαμογέλασε.

"Ωπ καλημέρα αδερφέ, έχει τηγανίτες αν θες" είπε

"Σε ευχαριστώ ρε Χρηστάρα αλλά έφαγα ήδη"

"Α Εντάξει"

Αφού έφαγε, τον τράβηξα αμέσως να φύγουμε, είχα ανάγκη απο βόλτα. Ήθελα να ξεχαστώ απο όλα όσα με ενοχλούν, και προ πάντων, ήθελα να ξεχαστώ απο αυτήν.