Γεννήθηκα πρίν από πολλά χρόνια, ούτε καν εγώ θυμάμαι πότε.Ισως να ήταν δεκαετίες, ίσως και αιώνες.Ενα σπυράκι, ένας τόσο δα μικρός σπόρος ήταν η αρχή μου που έφυγε βιαστικά από το ράμφος ενός περιστεριού.Ημουν τυχερός όμως δε χάθηκα,έπεσα στην γόνιμη Αττική γη κάπου εκεί κοντά στην θάλασσα.Εκει πέταξα τα πρώτα μου φύλλα, εκεί δυνάμωσα και άρχισα να μεγαλώνω,να θεριευω.
Είχα παρέα μου κάθε μέρα την θάλασσα, με αποκοιμιζε το κύμα της, εκεί στο λοφάκι δίπλα της.Τα χρόνια πέρασαν, έγινα πιο δυνατός,πιο μεγάλος, μεγάλωσαν τα κλαδιά μου,θεριεψε ο κορμός μου.Καθε πρωί με ξυπνούσε το φλύαρο αλλά χαρούμενο τιτιβισμα των πουλιών,και τα γέλια των παιδιών που έπαιζαν κάτω στις ρίζες μου.Δεν έφερα αντίρρηση στις καρδιές αιώνιας αγάπης που χάραξαν ερωτευμένα ζευγάρια στον κορμό μου.Χαιρομουν με την ευτυχία τους, ζούσα τις χαρές τους.
Ωσπου μια μέρα όλα άλλαξαν.Αντι για χαρούμενα τιτιβισματα άκουσα κραυγές,είδα τα πουλιά να πετούν τρομαγμένα,τα παιδιά να κλαίνε , ένιωσα την θέρμη από τις γλώσσες της φωτιάς να πλησιάζουν.Ενοιωσα,την αγωνία όλων αυτών των ψυχών,που βρέθηκαν στον κορμό μου, ήξερα πως εγώ δεν έχω ελπίδα, όρθιος θα ξεψυχουσα απ' τις αδηφάγες φλόγες.Ολα όμως αυτά τα υπέροχα πλάσματα που με συντρόφευαν στην ζωή μου έπρεπε να ζήσουν.Εκανα μια τελευταία κίνηση όχι για να λικνιστω στον άνεμο αλλά για να δώσω ζωή όπως τόσα χρόνια έδινα με το οξυγόνο μου.Ενας δυνατός πόνος έσκισε το κορμί μου και έπεσα στην φίλη μου την θάλασσα που με αγκάλιασε με τα γαλάζια της νερά.Τωρα είχα γίνει πια γέφυρα σωτηρίας.Λιγο πριν σβήσω για πάντα πρόλαβα να δω τους ανθρώπους να σκαρφαλώνουν πάνω μου και να βουτάνε στην θάλασσα , είδα αγκαλιές και χαμόγελα ελπίδας.Μετα όλα σκοτείνιασαν .
Ήμουν το δέντρο,ο παντοτινός φίλος σου.
