AKIL HASTASI 2

"31"

Barış yanımdan gittikten sonra yatağa uzandım, sonrada uykuya dalmışım zaten.

Gece uyurken kabus görmemle birlikte birden yataktan fırladım,rüyamda psikoloğu görmüştüm. Ter içinde kalmış vaziyette hızla nefes alıp veriyordum.

Kendime gelmek için hemen masadaki suya yöneldim, ama sürahide su kalmamıştı.

Bende su içmek için sessizce odamdan çıktım ve mutfağa doğru ilerledim. Herkes uyuyordu etraf çok sessizdi bende kimseyi uyandırmamak için parmak uçlarımla koridorda ilerlemeye başladım.

Koridor karanlık ve sessizdi ve her odada bi akıl hastası yatıyordu. Her an bi yerden biri çıkıcak gibiydi. Adımlarımı hızlandırdım ve hemen mutfağa girdim.

Suyumu sessizce içtim ve sakince dışarı çıktım, koridorda güvenlikler dolaşıyordu onlara yakalanmak istemiyordum.

Bu yüzden çok sessiz adımlarla ilerlemeye başladım.

Ama bir ses tüm sessizliği bozdu..

Fısıltı şekilde bir sesti ama...değişikti..

Sesin kaynağını bulmak için korku içinde ilerlemeye başladım.

Her adım attığımda nedense kalbim hızla atıyordu.

Git gide sese daha çok yaklaşmıştım ses bi hastanın odasından geliyordu. Korku içinde kapıya doğru yöneldim. Kapı hafif aralıktı içerideki hastaya bakmak için sessizce kapı aralığından içeriye bakmaya başladım.

İçerisi karanlıktı, sadece küçük kırmızı bir gece lambası vardı onunda içeriyi aydınlattığı pek sayılmazdı.

Sonra içeride birini aramaya başladım ama kimse yoktu konuşma sesleri geliyordu ama içeride kimse yoktu...

Buu... ürkütücüydü..

Bu durumdan hoşlanmamıştım. Odanın nerdeyse her tarafına bakıyordum ama kimseyi göremiyordum fakat içeride konuşan biri vardı ve...çok boğuk bir sesle konuşuyordu...

Oradan hemen uzaklaşmaya karar verdim sakince kendimi kapıdan uzaklaştırmaya başladım  o sırada gözüme oda numarası çarptı

"31"

Sesli bir şekilde birden yutkundum, Bu odaa Barışın odası değil miydi?!

Hızla tekrardan odaya bakmaya başladım ama her şey aynıydı kırmızı lamba ve konuşma sesleri ama kimse yok..

İyice korkmaya başlamıştım ve hızla koşup oradan uzaklaşmaya başladım. Tam o sırada bi ses daha gitmemi engelledi

Acı içinde bi çığlık sesi..

Hızla arkamı döndüm, orada ne olduğunu öğrenebilirdim belki Barışın başı derttedir, onu kurtarabilirdim.

-Toparlan Seren onun yardıma ihtiyacı olabilir...sakiiin..sakiin

Yavaş yavaş tekrardan geriye döndüm ve odaya doğru ilerledim. Kapının önüne geldiğimde duraksadım, derin bir nefes aldım ve ardından elimle kapının kolunu tuttum..

Fakat..bi şey elimi ısalttı

Elimi yavaşça geri çektim ardından elime baktım ve elimi ıslatan şey...

Kan

Kanı görür görmez hızlı bi şekilde nefes alıp verdim tam o sırada içeriden bi çığlık sesi daha geldi.

Hızlı bi şekilde korku içinde ağlayarak koşmaya başladım.Arkama bakamadan koşuyorudum. Oda ilk kattaydı ve benim odam ise üçüncü kattaydı çok korkmuştum bu yüzden hızla mutfağa girdim ve kapıyı hızla kapattım acı içindeki çığlık sesinin dinmesini bekliyordum.

Ama olmuyodu, ağlayarak ellerime baktım, elimde hâlâ kan vardı hemen ayağa kalktım ve ıslak mendil alıp elim titreye titreye kan lekelerini silmeye çalışıyordum.

Bir iki saat sonra sesin kesildiğini farkettim.
Elimin tersiyle gözlerimi sildim ve sakince ayağa kalktım.
Kapıyı elimden geldiğince sessiz bi şekilde açmaya çalıştım ardından sadece kafamı çıkarıp koridora göz gezdirdim.

Ortalıkta kimse yoktu..

Ürkek adımlarla koridora çıktım, parmak uçlarımda yürüyordum sessizce nefes alıp veriyordum. Sürekli etrafıma bakıp duruyordum. Sanki her an bi odadan biri fırlicak gibiydi.

Korkuyordum..

Odama ulaştığımda sessizce kapıyı açtım ve hızla içeri girip kapıyı kapadım. Kapıyı iki üç kez kilitledikten sonra hızla yatağımın içine girdim ve yorganı başımın üzerine kadar örttüm.

Sadece sabah olmasını ve bu yaşadıklarımı unutmamı bekliyordum.

~
Sabah olduğunda ise tam karşımda oturmuş bana bakan Barışı görünce şaşkınlık içinde yatağımdan doğruldum.

-Barış?!

-Bölüm Sonu-