Οι εφιάλτες

κρύψου

ΤΡΈΧΑ...άκουω τον μπαμπά μου να μου φωνάζει την στιγμή που  προσπαθεί να ξεφύγει από τους άντρες με τα μαύρα. Καυτά δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν στο πρόσωπο μου καθώς προσπαθώ  να βρω την ανάσα μου. Όσο όμως και να τρέχω δεν μπορώ να ξεφύγω, το νιώθω, βρίσκονται παντού. Ξαφνικά κάποιος με πιάνει όμως φοβάμαι να γυρίσω, προσπαθώ με τις άκρες των ματιών μου να  εντοπίσω τους γονεις μου όμως δεν μπορώ. Φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ όμως η φωνή μου δεν  ακούγεται γιατί δεν ακούγομαι ξανά προσπαθώ και ξανά,τίποτα, νιώθω τον πανικό να με κατακλύζει δεν μπορώ να ανασάνω.
Και τότε ξυπνάω
Όχι πάλι, όχι τα ίδια. Νιώθω το ιδρωμένο μέτωπο και τους παλμούς της καρδιάς μου να χτυπάνε σε εξεφρενιτικούς ρυθμούς. Πιάνω το κεφάλι μου και προσπαθώ να ηρεμήσω, ηταν απλά ένα όνειρο λέω στον εαυτό μου προσπαθώντας να τον καθησυχάσω. Η ώρα είναι 9.00 και ακόμα  και αν ήθελα να ξανά κοιμηθώ δεν νομίζω να μπορούσα.
Αφού σηκώνομαι  από το κρεβάτι πηγαίνω στο μπάνιο, βρέχω το πρόσωπο μου με κρύο νερό και πρέπει να παραδεχτώ ότι  νιώθω είδη  αρκετά καλύτερα. Καθώς κοιτάζω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη παρατηρώ τους μαύρους κύκλους που σχηματίζονται γυρω απο τα ματια μου να είναι πιο έντονοι από ότι συνήθως .  Το ήξερα ότι δεν έπρεπε να βγω χθες όμως μετά από εκατό τηλεφωνήματα και χιλιάδες παρακάλια, χωρίς υπερβολή, η Αλη κατάφερε να νε πείσει .
Η Άλη ήταν η πρώτη κοπέλα που συνάντησα όταν πρώτο ήρθα εδώ και  αυτή που κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου έτσι ώστε να της ανοιχτώ για σχεδόν τα πάντα.  Η αλήθεια είναι ότι πλέον δεν έχω  πολλούς φίλους, άλλα ούτε θέλω, δεν τους χρειάζομαι. Έχω κουραστεί από τους ψεύτικους ανθρωπους και αυτά τα ψεύτικα χαμόγελα που τόσο απεχθάνομαι γιατί το μονο που κάνουν  από την στιγμή που σε βλέπουν είναι να σε σχολιάζουν , έτσι κάνει ο κόσμος  της "καλής " κοινωνίας. Έτσι έκανα  κι εγώ.

Αυτή είναι η αρχή ελπίζω να σας αρέσει ειναι μικρό κεφάλαιο αλλά τα επόμενα θα είναι μεγαλύτερα .