Archived

Twisty Heart - Unedited

Have you ever seen someone fall into pieces right in front of you?

Ako, oo. At ang sakit kasi..wala akong magawa kundi..umiyak.

Pumatak ang mga luha ko kasabay ng pagdampi ng ulan sa pisngi ng kabaong ni Tita. Humihikbi ang lahat, nakatingin sa kawalan. Nakita ko ang bestfriend kong si Yuta, walang imik, wala sa sarili. Pinagmasdan ko lang siya habang pilit tinatangay ng masalimuot na sandaling 'yon ang kan'yang kamalayan. Libo-libong mga salita, halo-halong mga ekspresyon ang nakikita ko ngayon sa mukha niya. He's on the verge of being broken. Pero pinipilit niyang indain. Dine-deny ang katotohanang, mahina siya, katulad ko at katulad ng lahat na pilit nagpapakatatag sa panahon ng ganitong trahedya.

Alam ko na hinding hindi siya iiyak. Hindi sa harap ng maraming tao—at mas lalong hindi sa harap ng tatay n'yang maaring nasa paligid lang. Lumapit ako sa kan'ya at hinawakan ko ang kan'yang malamig na kamay. I know it's not that much, pero sana sa simpleng gesture kong 'yon, maramdaman niyang 'andito pa 'ko. Hindi siya nag-iisa. Kailanman, habang 'andito ko, hindi siya mag-iisa.

Napatingin siya sa'kin at isang pilit na ngiti ang ibinigay niya. Ngumiti rin ako pabalik at saka lalo pang hinigpitan ang pagkakahawak ko sa kamay niya.

Sa tingin ko, wala namang nagulat nang magpakamatay ang mama niya. Kung meron mang dapat sisihin e wala ng iba kundi ang magaling n'yang ama na bigla na lang silang iniwan nang walang pasabi, limang taon na ang nakakaraan.

Unfair.

Napaka-unfair ng mundo. Hindi ko alam kung bakit sa murang edad ay kailangang danasin ng bestfriend ko ang ganitong klaseng pagsubok sa buhay. Mga problemang kung tutuusin ay mas malaki pa sa kan'ya. Balak nga ng papa ko, ampunin na lang si Yuta kung isang linggo matapos ang libing ni Tita e hindi magpakita ang papa niya. Iling lang lagi ang sagot ni Yuta 'pag nababanggit ko ang tungkol doon. Kesyo masyado na raw s'yang indebted sa'min. Ayaw n'yang maging pabigat. At higit sa lahat..ayaw n'yang kaawaan.

"Kanna!"

Napalingon ako at natawa sa sarili, na dahil sa lalim ng iniisip ko, hindi ko na namalayang nakalapit na pala siya sa'kin. Kanina kasi, habang tumutulong ako sa pagliligpit ng mga kagamitang ginamit sa libing, napansin kong nakatayo lang siya sa tabi ng gate nila sa labas, hinihintay ang pagbabalik ng papa niyang mukhang malabo nang bumalik.

Pinisil niya ang pisngi ko at marahang ngumiti. "Salamat ah," sabi niya.

"Ayaw mo ba talagang maging kapatid ko?" pang-aasar ko sa kan'ya.

Bahagya niya kong kinotongohan at umismid saka sumagot ng, "Asa!"

Natawa ako sa sagot niya saka gumanti ng kurot sa kan'yang tagiliran. Napangiwi siya at tinignan ako nang masama. Lalo akong natawa.

"Isa pang kurot at—" Bago pa siya matapos magsalita, naka-ready na ang kamay ko sa pagkurot ulit sa kan—

Ako ang nagulat nang hawakan niya ang braso ko at tumitig siya sa'kin. Natahimik ako at nanibago sa kan'ya—sa mga mata niya at sa lalim nito.

"Hinding-hindi ako papayag na maging kapatid ka, Kanna." Binitawan niya ko pagkatapos niyang bitawan ang mga salitang 'yon.

At katulad ng pagkabigla ko sa sinabi niya, nabigla rin ako sa kakaibang kabog ng puso ko.

*****

Muntik na kong matapilok sa pasilyo dahil sa sobrang pagmamadali. Hinahabol ko ang oras sa parehong paraan na hinahabol ko rin ang hininga ko. Bigla kong narinig ang bell, lalo ko pang binilisan hanggang sa makarating din ako sa room namin sa first floor ng Recom Building.