❤❤
သူကကၽြန္ေတာ့္ကုိေခၚသြားမယ္ေျပာေသာ္လည္း
ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေမေမရွိေသးတယ္မလား...
အေမ့ကုိထားသြားၿပီးမထြက္သြားႏိုင္ေသးေၾကာင္း
ေျပာေတာ့ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔
အတည္ျပဳေလသည္..
"မင္းအေမဆံုးပါးသြားရင္ကုိယ္နဲ႔
တစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ့ပါ.
ကုိယ္မင္းကုိေစာင့္ေခၚမယ္.."
"ဘာ!!"
ကုိယ့္အေရွ႕မွာကုိယ့္အေမကုိအျမန္ဆံုးပါးမယ့္
လူတစ္ေယာက္လိုေျပာဆိုေနတာကၽြန္ေတာ္မခဲႏိုင္ေပ...ေစာင့္ေတာင္ေခၚဦးမယိဆိုဘဲ...
"ကၽြန္ေတာ့အေမမဆံုးေသးဘူးဗ်..
မလိုက္ႏိုင္ေသးဘူး..."
"မဆံုးေသးလည္းမၾကာခင္...
မၾကာခင္ဆိုတာထက္..ခဏေနဆံုးပါးေတာ့မွာ...
ကုိယ္ေျပာတာကုိယံုလိုက္.."
"မယံုဘူး..မယံုဘူးဗ်ာ...
အေမ့ဆီျပန္မယ္.."
"ေကာင္ေလး...
ေဆးမဝယ္ေတာ့ဘူးလား.."
"ပိုက္ဆံလည္းမရွိဘူး..
ဘာမွလည္းမရွိပါဘဲ..ဘယ္လိုမ်ားဝယ္လို႔ရႏိုင္ပါ့မလဲ...ဒါသက္သက္ႏွိမ္တာ.."
"ႏွိမ္တာမဟုတ္ဘူးေကာင္ေလး...
မင္းအတြက္..မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက
အနာေတြအတြက္ေဆးကုိေျပာေနတာ..
မင္းအေမအတြက္ကေတာ့စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ...ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆ္ုိဆံုးပါးေလာက္ၿပီ..."
"အား!!!!မယံုဘူးဗ်ာ..မယံုဘူး!!!
ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ!!"
အျမင္အာရံုပ်က္လတ္ေနေပမယ့္လည္း
အေမ့ေဇာနဲ႔အိမ္ကုိဘယ္လုိျပန္ေရာက္မွန္းမသိေတာ့ဘူး...
အိမ္တစ္အိမ္လံုးေျခာက္ေသြးတိတ္ဆိတ္ေနသလို
ခံစားရသည္မို႔ေနာက္မွလိုက္လာေသာထိုသူကုိ
ေမးလိုက္သည္...
"ေမေမေရာ..ကၽြန္ေတာ့္ေမေမေရာ..."
"မင္းအေမမင္းေရွ႕မွာေလ..."
"မဟုတ္ဘူး..မဟုတ္ဘူး...
အေမ့ရဲ႕အသက္ရႈသံကုိမၾကားရဘူး...
အေမဒီမွာမရွိဘူး"
"ရွိတယ္ေကာင္ေလး..
မင္းေရွ႕မွာဆံုးပါးေနတာမင္းအေမရဲ႕
ခႏၶာကုိယ္ဘဲ..."
ေရွ႕ေနရာကုိလက္နဲ႔စမ္းလိုက္ေတာ့
ေအးစက္စျပဳေနတဲ့အေမ့ရဲ႕လက္ေလးကုိကုိုင္ကာ
ေနာင္ေတာ့ေခါင္းေလးကုိဖက္ၿပီး
သဲႀကီးမဲႀကီးကုိငိုေနမိသည္...
