Catching The Brightest Star [HS#2]✔

CHAPTER 4

Agad akong tumakbo papunta sa study table at binuksan ang isang maliit na lamp. Inilibas ko ang isang maliit na notebook na ang design ng cover ay asteroids at binuksan iyon. Napangiti ako habang nag-susulat, This is the first time na gagalawin ko ang notebook na ito. Because I promise myself, I will not touch this, Until Aster talk to me. And he just did.

September  2,

"Excuse me?"

"Yes?"

"Can I come in?"

If your love will kill me... Kill me now, Aster.

He wasn't named Hechanova for nothing, He isn't Aster Draco Hechanova to be good for nothing. There's something in him, And I love it. Isinara ko iyon at nag-tungo sa banyo para maligo, Nilinis ko ang aking katawan para magaan sa pakiramdam ang aking pag-tulog. Nang matapos, Agad akong lumabas ay nag-bihis na ng pajama at t-shirt na pinatungan ko ng pull-over.

Naupo ko sa gilid ng kama habang sinusuklay ang buhok. Naagaw ng pansin ko ang ventilator na nag-sisilbing sagip buhay ko. And everytime, Everytime I opened the door of my room, Lagi itong sumasalubong na parang sumisigaw ng "Welcome back, You can't be normal!" and that's so sad. As fuck.

Tumayo ako at huminga nang malalim, Kinuha ko ang aking unan pati na rin ang kumot. Binuhat ko iyon pababa ng hagdan, Dahil napag-desisyunan kong sa sala na lang matulog. Ayokong makita ang apparatus na iyon, Kahit ngayon lang. Naupo ako sa harap ng TV, Kung saan nakapwesto ang sofa.

Nakita ko mula sa gilid ng aking mata ang paparating naming kasambahay.

"Ma'am, Vegetable salad po. Ipinabibigay ni Mommy niyo." She said, Ngumiti ako sa kanya at tumango. Ibinaba niya iyon sa isang maliit na mesa habang ako at naupo nang maayos para makakain ng maigi. Vegetable salad became my favorite, Since, My Doctor suggested healthy foods.

Iniisip ko, Kahit sana minsan ay makakain ako na parang wala akong iniisip. Na walang bawal bawal, At ang gagawin ko lang ay kumain hanggang lumubo sa kabusugan ang tiyan ko. Sana rin ay pwede ako sa Beer, At sana kahit once, Ay matry ko mag-sigarilyo. That's just my simple wishes, Because I haven't try any of them. As in.

"Do you want to eat rice?" Hindi ko napansin na nasa harap ko na pala si Kuya, Nakatingin ito sa kanyang cellphone at nag-ttype.

"Sure," Maikli kong sabi, at tumayo. Ibinaba kong muli sa mesa ang nakalahati kong vegetable salad at sumunod sa kanya. Naabutan ko na doon sina Mommy at Daddy na masayang nag-kekwentuhan. At natigil lang sila nang makita kaming dalawa ni Kuya na paparating.

"Oh, Sit. Let's eat." Kagaya nang ng sinabi nila ay umupo na kami. Gulay, Na naman. Kailan kaya kami kakain nang pagkain na mataas ang fats? I just want to know how my body will react. I eat in silence, Habang sila lang ang nag-uusap. Kapag tinatanong nila ako tungkol sa aking opinyon, Kahit na hindi ko naman alam ang sinasabi nila, Tumatango na lang ako.

"So, How's the company then?" Napatingin sila sa akin nang tanungin ko iyon. Gusto kong ilayo ang usapan, Dahil ayokong makarating ito sa akin, At baka ako na naman ang topic for this night's agenda.

"Great! Buti at naitong mo, Well, You'll handle it in the future too. Kayong dalawa ng Kuya mo." Nakangiting sabi ni Papa, Akala niya ata kaya kong pag-sabayin ang pag-hahandle sa isang napakalaking kumpanya habang nag-gagamot ng isang tao. Business isn't my dream, I wanna be a Doctor. Maybe that's a business for some, But it's a big deal for me.

"Really?" Ani ko at sumubo, Tumango tango naman si Mommy habang nakangiti. "Do you think I'm still alive when that happened?" Pag-bibiro ko, Na ikinatahimik nila. Oh merciful God, Ito na nga ba ang ayaw ko. I'm just trying to be funny! Pero iba ang pag-tatake nila ng joke ko!

"You really have a dark sense of Humor, Anak." Ani Mommy, Ngunit alam ko namang hindi talaga siya natutuwa. Ayaw niya lang maging mainit ang talks ngayong gabi. Sobrang panira ko talaga ng gabi nila, Ngayon ko lang narealize. Wala na muling nag-salita pagkatapos noon, We eat in silenca hanggang matapos kami. I take my meds before going to sofa, Mahirap na, Baka may mangyari pa.

Both Mom and Dad went upstairs. Kuya is on his phone, Habang ako ay nakahiga na sa sofa. Tinignan ko ang aking cellphone, Na ngayon ko lang ata nahawakan after ilang days. Wala namang messages sa email, Pati na rin sa messenger. Walang bagong chismis sa twitter at mas lalong walang magagandang picture sa instagram. Wala man lang akong nakitang updates kay Aster, Nakakaloko.

My messenger is so quiet, Wala man lang mag-chat. Even Gc's are so silent, Sobrang seener naman kasi ng iba kong friends. Or I shoul say, Iyong mga pinsan ko na friends ko na rin.

"What are you doing here?" Ibinaba ko ang aking cellphone at tumingin kay Kuya. Tanging ang ilaw na lang ng mga maliliit na lights ang nakabukas, Wala ng ilaw ang chandelier at pati rin ang ang kusina ay wala na. The lights outside are still on, Kaya naman nasisilip ko pa ang garden.

"Dito ako matutulog, Kuya." Nakangiti kong sabi, Habang siya ay napakunot at agad na pumamewang sa aking harapan. Oh, Here we are again.

"No, You'll sleep in your bedroom." Aniya at akmang kukunin ang aking kumot ngunit agad ko itong hinila at iniiwas sa kanyang kamay.

"No. I'll sleep here." Mariin kong sabi na halatang ikinagulat niya. I don't want to raise my voice to him, But he just made me do it.

"Don't be so hard headed. Mahihirapan ka diyan, Let's go." Hawak niya na ang kamay ko ngunit agad kong binawi iyon. Tumayo ako sa kanyang harapan, Habang siya nakatingin lang sa akin.

"I don't want to see the ventilator and other apparatus. I wanna sleep here, Just once." Narinig ko ang pag-buntong hininga niya at napahawak pa sa kanyang noo bago tuluyang ibuka ang bibig.

"Sleeping here won't change the fact that you can't be normal. Alright? It wouldn't change the fact that whatever you do, Kailangan mo iyon. So let me hold your things, at aakyat na tayo." Matalim akong tumingin sa kanya habang sinasabi iyon, Mahigpit na ang hawak ko sa kumot na ngayon ay nasa lapag na.

"I can't be normal because you always tell me that I'm not! But the truth is, I can! And I will! But you keep on proving me, and everyone, That I can't! That Carina can't!" Dire-diretsong sigaw ko sa kanya, at nang matapos sa pag-sasalita ay pilit na namang pinapakalma ang sarili. Umatras ako, at bahagyang inilagay ang palad sa dibdib.

"Because that's the truth, Carina. We can't change that, I'm just trying to protecting you from the outside world..." He whispered, Trying to calm me down also.

"But protecting me, Is as same as locking me in a cage and forbidding me not to fly. And that sucks, Kuya! I have my own life, Let me live it the way I want it to be." Bumagsak ang aking katawan sa sofa, At kasabay 'non ang pag-bukas ng mga ilaw. Nakarinig ako ng ilang hakbang pababa, At hindi ako nagkakamali, Sina Mommy iyon.

"Protecting you is my vow! Do not break your one and only rule, or else, You'll die. You can't leave us, You can't leave me! Oh God, Carina!" Aniya, Halos masipa niya pa ang lamesita ngunit halata namang pilit niyang pinapakalma ang sarili.

"Leon, Stop that!" Dad exclaimed. Hinawakan niya ang balikat ni Kuya at pilit na inilalayo sa akin. Mommy is just quiet, Ay pinagmamasdan niya lang si Kuya.

"If something happens to my sister because of letting her do whatever she wants and never settling for boundaries, Merciful God, Daddy. Wala akong sasantuhin." Madiin niyang wika at kusang tinanggal ang pagkakahawak ni Daddy, Agad siyang umakyat sa itaas habang kami ay nakatingin lang sa kanya. Mom looked at me, Worried.

"What happened?" She asked, Wala akong nagawa kundi sabihin sa kanya lahat ng nangyari. And as I finished explaing it to her, Wala siyang ibang sinagot kundi ang maliit na ngiti sa labi.

"You don't know how your brother loves you. At minamahal ka niya sa paraang alam niya. Do not blame him for acting like that, He's messy sometimes, Because He can't handle you. And worst, He can't handle himself when it comes to you..." She said, Tumango tango ako bilang pag-sagot.

At the end, Hinayaan nila akong matulog sa sofa since I promised them that this will be the first and last. Tumingin ako sa itaas, At kumikinang ang chandelier. Dahil na rin sa ilaw na nanggagaling sa labas.

Beautiful, Too fascinating. Nag-hikap ako, at ibinalot ang katawan sa kumot. For now, I'll sleep. Kahit na medyo mabigat ang aking pakiramdam, Hindi na ako umakyat sa itaas. I can handle it, I know I can.