My Fake Gay Best Friend/ Wattys2019BC

XIV

Κολλάω το σώμα της στη πόρτα μαζί με το δικό μου στη πόρτα

" Αυτο θες να φύγεις " ψιθυρίζω στο αυτι της και χαϊδεύω το μάγουλο της

" Πες μου γαμωτο Στέλλα αυτο θες " και αρχίζω να χαρίζω φιλία στο λαιμός της

Η Στέλλα έχει κλειστά τα μάτια της και αρχίζει να αναστενάζει

Γαμωτο οι αναστεναγμοι της θα μπορούσαν να με τρελάνουν

Τα χερια της κρατάνε σφικτά το σβέρκο μου και κολλάει το σώμα της πάνω μου

" Κάτι σε ρώτησα " λέω απότομα και βγάζω το μπλουζάκι της

Το σώμα της είναι εκτεθειμένο μπροστά σε μενα μόνο σε μενα

Τα χερια της αφαιρούν απαλά τη μπλούζα μου ομως αυτο δρν θα γίνει

Αποτραβιέμαι από δίπλα της

" Φύγε αφού αυτο θες " λέω και κάθομαι στο καναπέ

Φοράει τη μπλούζα της και πάει να με ακουμπήσει

" Μην τολμήσεις " λέω " φύγε αφού αυτο θες άντε Στέλλα γαιτι μένεις εδώ " με κοιτάει με δάκρυα στα μάτια

Γαμωτο γαιτι της φέρομαι ετσι

Χωρίς αλλα λόγια παίρνει το σάκο από το πάτωμα και ανοίγει τι πόρτα ομως δεν φεύγει

" τα κλειδιά από το σπιτι που να υα αφήσω " λέει ενώ έχει γυρισμένη υη πλάτη της σε μενα

" κρατά τα " λέω απλά και ξανα κάθομαι στο καναπέ  ενώ τη βλέπω να πηγαίνει και να τα αφήνει σε ένα έπιπλο δίπλα από τη πόρτα.

Η Στέλλα φεύγει κόπανοντας σιγά τη πόρτα

Φεύγοντας από αυτο το σπιτι ξέρω πως τελείωσαν ολα

Βυθίζομαι στο καναπέ και το ένα ποτό φέρνει το αλλο

Σε μια στιγμή τα μάτια μου πέφτουν στα κλειδιά σηκώνομαι από το καναπέ για να τα παρω. Τα κοιτάζω και ξέρω πως αυτο ήταν το τέλος μας

Δρν ξέρω πόσες μέρες έχουν περάσει και έχω μείνει στην ιδια θέση με το ποτό αγκαλιά και το Νίκο να γνωρίζει τα πάντα και να είναι έδω, ηρθε και η Μαρκελλα κάποιες μέρες αλλα δεν ανέφερε ποτέ της τι κάνει ήταν και οι δυο μα και οι δυο λυπημένοι για μας.

" Είναι καλα ; Μόνο αυτο " κοιτάζω τη μαρκελλα " θέλει χρόνο " μου απαντά και τη βλέπω που στενοχωριέται " θέλω να μου υποσχεθείς πως ότι και αν γίνει μεταξύ μας αν παθει κάτι και δεν είμαι δίπλα της θα μου το πεις χωρίς δεύτερη σκέψη " μου χαμογελάει γλυκά " ενταξει " και μου χαρίζει μια αγκαλιά

Τα βραδιά κοιμάμαι στο δικό της δωματιο με τις ζωγραφιές πετάμενες στο πάτωμα ακριβώς όπως το άφησε. Μυρίζω το αρωμα ομως και αυτο σιγά σιγά έχει αρχίσει να φεύγει. Αυτο το σπιτι μου θυμίζει μόνο τη Στέλλα κοιτάζω τις φωτογραφίες στο κομοδίνο και παίρνω στα χερια μου αυτή που είμαστε μαζί τη σφίγγω με τα χερια μου και νιωθω πως δεν μπορώ να ανασάνω. Άραγε αυτο είναι ερωτας ;

7 μήνες και 15 μέρες μετα

Οι μέρες είναι κενές χωρίς τη παρουσία της

Νιωθω σαν τη περίοδο που σταματήσαμε να πηγαίνουμε μαζί φροντηστηριο

Νιωθω άδειος καθώς δεν γεμίζω από αυτήν

Από τον ανέμελο και αυθόρμητο χαρακτήρα της

Η κατάσταση μου είναι απελπιστική

Μου λείπει το χαμόγελο της
Η φωνή της
Η αγκαλιά της
Η παρουσία της
Το πείραγμα της
Η φάτσα της όταν μουτρωνει

Μου λείπει η Στέλλα

Σήμερα βγήκα για περπάτημα εκει που ξεκίνησε η ιστορία μας , στο σημείο που δίναμε ραντεβού να πάμε μαζί φροντιστήριο μέχρι να φτάσουμε στο προορισμό μας . Στη διαδρομή ένιωθα πως ήταν δίπλα μου στο γυρισμό προς το σπιτι μου αποφασίζω να περάσω μια βόλτα από το σπιτι της.

Δεν θέλω να σκεφρομαι πως μπορεί να μην είναι μόνη αυτο θα είναι ακόμα πιο δύσκολο για μενα για αυτα που θέλω να της πω

Σε όλη τη διαδρομή ήμουν σαν χαμένος

Είμαι ακριβώς έξω από το σπιτι της κοιτάζω το κουδούνι της και με το μυαλό μου κάνω σενάρια αν με διώξει ; Αν ;

Πατάω το κουδούνι και η αγωνία μου είναι στο φουλ

Με του που ανοίγει το χαμόγελο της κόβεται

Πάει να κλείσει τη πόρτα ομως το χέρι μου τη σταματάει

Με κοιτάει και εγώ μπαίνω μεσα στο σπιτι

☾ ☾

💫&🖊
💓