Μια στιγμή αρκεί... || ✔ ||

~Κεφάλαιο 8ο~

~Nothing takes more courage than putting yourself back together. ~

«Ευχαριστώ για τη βοήθεια σου τους τελευταίους μήνες μα νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πάρω την ζωή μου πίσω.» ψέλλισα.

Με κοιτούσε παραξενευμένος μιας και ότι του έλεγα έμοιαζε να μην βγάζουν νόημα για εκείνον.

«Δεν σε καταλαβαίνω...» σχεδόν ψιθύρισε.

«Εννοώ ότι έχω χάσει τα πάντα! Τη δουλειά μου, την καριέρα μου, τα όνειρά μου και το μόνο πράγμα που ποθούσα πιο πολύ! Τα θέλω όλα πίσω!» τόνισα τις τελευταίες λέξεις και ένιωθα το βλέμμα του να με καίει.

«Καλλιρρόη με τον καιρό θα πάρεις ότι σου στερήθηκε... Θα σε βοηθήσω και εγώ...»

«Μα αυτό δεν καταλαβαίνεις δεν θέλω την βοήθεια σου! Μόνη μου κατάφερα τα πάντα και μόνη μου θα τα πετύχω πάλι όλα!» άρχισα να μιλάω ενώ ο τόνος της φωνής μου κλιμακώθηκε.

«Καλλιρρόη!» σχεδόν μου φώναξε και σώπασα. «Τι ξαφνικός παραλογισμός είναι αυτός;» με ρώτησε απεγνωσμένα.

«Δεν είναι παραλογισμός αρκετά αφέθηκα. Έχω μείνει χωρίς δουλειά και σε λίγο τα χρέη θα με πνίξουν!» άρχισα να λέω αγχωμένη. «Πρέπει να σταθώ πάλι στο ύψος μου...» ψιθύρισα τα τελευταία λόγια πιο πολύ στον εαυτό μου.

Τον είδα να σηκώνεται από τον καναπέ φουρκισμένος και να περπατάει πάνω-κάτω στο σαλόνι ενώ έπαιρνε βαθιές ανάσες.

«Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνη! Θα σε βοηθήσω εγώ με τα οικονομικά, ξέρεις ότι μπορείς να στηρίζεσαι πάνω μου...» μου υπενθύμισε και ο θυμός φούντωσε.

«Δεν θέλω όμως!» φώναξα και τον είδα να κοιτάζει σχεδόν με τρόμο, μάλλον ξαφνιάστηκε με την αντίδρασή μου.

«Δεν μπορώ να βγάλω άκρη μαζί σου!» μου φώναξε ενώ περνούσε τα δάχτυλά του ανάμεσα στα μαλλιά του, «Την μια στιγμή μου ανοίγεσαι και την επόμενη θες να με βγάλεις από την ζωή σου!»

«Γιατί δεν έπρεπε να ήσουν εξαρχής μέσα σε αυτή!» του φώναξα.

Στα λόγια μου είδα την σύγχυση που του προκάλεσα και για λίγο ένιωσα τύψεις... Τον είχα στεναχωρήσει, όμως... όμως δεν ήθελα να με νταντεύει πλέον.

«Καλλιρρόη αρκετά! Νομίζω πως απλά είσαι συγχυσμένη και απλά ξεσπάς από το ατύχημα...» προσπάθησε να δικαιολογήσει την συμπεριφορά μου.

«Ξέρεις πόσο παράλογο ακούγεται όλο αυτό;» του φώναξα για μια ακόμη φορά. «Μιλάς λες και σου είμαι κάτι! Λες και υπάρχει κάτι παραπάνω ανάμεσά μας! Δεν υπάρχει Ορέστη! Έγινε ένα ατύχημα μου στέρησες τα πάντα... Με φρόντισες έκανες το χρέος σου και τώρα θέλω να φύγεις!»

«Τι σε έχει πιάσει ξαφνικά μου λες;!»

«Τίποτα απλά σου λέω να με αφήσεις ήσυχη, δεν θέλω να σε βλέπω, δε σε θέλω στη ζωή μου! Πως να στο πω διαφορετικά;» επέμεινα και φαινόταν σε πλήρη σύγχυση και άρνηση.

«Καλλιρρόη μη παίζεις άλλο με την υπομονή μου... Ξεκόλλα!» μου γρύλισε ενώ έβλεπα τα χέρια του να γίνονται γροθιές και τις φλέβες του να γίνονται ανάγλυφες.

«Ορέστη Δεν Σε Θέλω Στη Ζωή Μου! Πως αλλιώς να σου το πω;!» συλλάβισα έντονα τις λέξεις. Πλησίασε κοντά μου και ένιωσα την ανάσα μου να επιταχύνει, έκανα να φύγω αλλά τα χέρια του με κράτησαν κολλώντας τα σώματά μας.

«Πες μου τι σκατά έπαθες και κάνεις έτσι!» ψιθύρισε αυστηρά, χιλιοστά μακριά από τα χείλη μου, ενώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είχαν αγριέψει.

Άφησα μια ανάσα που δεν είχα καταλάβει ότι κρατούσα και κατέβασα το κεφάλι μου λυπημένη. «Καλλιρρόη κοίταξέ με...» ψιθύρισε απαλά.

Τα σμαραγδένια μάτια της αντίκρυσαν τα δικά μου και μια σύγχυση συναισθημάτων με κυρίευσε. Δεν ξέρω τι είχε πάθει και ήθελα να με απομακρύνει από κοντά της, όμως γνώριζα πως δεν θα την άφηνα να απομακρυνθεί τόσο εύκολα.

Διστακτικά και μόνο από ένστικτο πλησίασα τα σαρκώδη χείλη της. Κοίταξα φευγαλέα την αντίδρασή της μα δεν κουνήθηκε. Με περισσότερο θάρρος άφησα τα χείλη μου να αγγίξουν απαλά τα δικά της, ένα στιγμιαίο φιλί, μια απλή δοκιμή. Απομακρύνθηκα ελάχιστα και το βλέμμα μου επικεντρώθηκε επάνω της.

Φαινόταν μπερδεμένη μα δεν με έδιωχνε μακριά της, παρέμενε στην αγκαλιά μου. Τα χέρια της ανέβηκαν στο ύψος του λαιμού μου και μπλέχτηκαν στα μαλλιά μου, ενώ σηκώθηκε ελαφρά στις μύτες και με πλησίασε.

Τα χείλη της ενώθηκαν με τα δικά μου πιο αποφασιστικά, δίνοντάς μου έτσι το θάρρος που χρειαζόμουν. Κόλλησα τα σώμα της επάνω μου λες και φοβόμουν μη φύγει. Ενώ άρχισα να δαγκώνω ελαφρά τα χείλη της και να ζητάω πρόσβαση για να αρχίσει ένα διαφορετικό παιχνίδι. Τα χείλι της μισάνοιξαν και οι γλώσσες μας μπλέχτηκαν, τα χέρια μου κατέβηκαν στη μέση της και άρχισαν να κάνουν μια εξερεύνηση του κορμιού της. 

********************
Γεια σας αγάπες μου 💞

Τι κάνετε; Πώς είστε;

Γνωρίζω πως το σημερινό κεφάλαιο είναι πολύ μικρό σε έκταση από τα προηγούμενα, απλώς αν το συνέχιζα θα έβγαινε πολύ μεγάλο, οπότε προτίμησα να το σπάσω κάπως στη μέση.

Επίσης έχω βαρεθεί την βροχή θέλω ΗΛΙΟ & ΘΆΛΑΣΣΑ πράγματικα!!!

Πφφφ 😰

Αυτά προς το παρόν 😕

Antios μέχρι την επόμενη φορά 😎

Δημοσιεύτηκε: 26 Ιουν. 2018

Αναδημοσιεύτηκε: 4 Φεβ. 2019

xxxLolipop🍭