Sweet Psycho

part 20

Ξεκίνησα να κουνιέμαι επαναλελλημενα πέρα δώθε με αποτέλεσμα να πέσω κάτω μαζί με την καρέκλα, συνέχισα να κουνιέμαι μέχρι να φτάσω κοντά στην σιδερένια ντουλάπα. Η ησυχία του δωματίου ταραχθηκε απο βήματα που ερχόντουσαν απο τον πάνω όροφο, ηταν πολλά και στιβαρά σαν να είχε εισβάλει ένας ολόκληρος στρατός.  

''Ροσελ.'' Ψέλλισα. Δεν ήμουν σίγουρος αλλά  θα μπορουσα να πιστευω οτι θα βγω απο εδω περα. ''Ροσελ!!!'' Φωναξα αυτη τη φορα με οση δυναμη μου ειχε απομεινει. Υστερα ησυχια απλοθηκε σε ολο το δωματιο.

Ειχε σιγουρα περασει ενα δεκαλεπτο απο τοτε που ακουσα τα βηματα οταν η πορτα ανοιξε και η Γαβρι μπηκε μεσα.

''Τον βρηκα'' Ειπε στον ασυρματο με δακρυα στα ματια και τον εκλεισε. Για κατι δετερολεπτα κοιταχτηκαμε σαν να ζητουσαμε ο ενας τον αλλων. Και αυτο εγινε αφου ετρεξε να με αγκαλιασει με λαχταρα διχως να πει τιποτα.

''Γαβρι πρεπει να φυγουμε απο εδω. Υπαρχει ενα μαχαιρι σε εκεινο το ραφι, παρ'το και λυσε με.''

Χωρις περεττερο σκεψεις σηκωθηκε , αρπαξε το κοφτερο μαχαιρι και αρχισε να σκιζει τα σχοινια. Δεν αργησε να με λυσει και αφου κοιταξα τα σημαδια στους καρπους των χεριων μου, την αρπαξα και την τραβηξα προς την εξοδο του δωματιου.

''Οχι Ηθαν.'' Ψιθυρισε και αφησε το χερι μου. ''Πρεπει να τον σκοτωσουμε.'' Συνοφριωθηκα, οι λεξεις που ξεστομισε ηταν ανηκουστες για την Γαβρι. Προσεξα το δεξι της χερι που κρατουσε ακομα το μαχαιρι, τα μαυρα μαλλια της καλυπταν την μια πλευρα του υγρου προσωπου της απο τα δακρυα.

''Γιατι κλαις?'' 

''Πρεπει να τον σκοτωσουμε.'' Αποκριθηκε. ''Και μετα ας φυγουμε, Ηθαν. Ας τα αφησουμε ολα πισω. Τους τσακωμους μας, το παρελθον μας, τον πονο μας. Παμε να εξαφανιστουμε μαζι.''

Ενα αυθορμητο αχνο χαμογελο εμφανιστηκε στο προσωπο μου και αυτη ανταποκριθηκε με ενα ιδιο χαμογελο. Δεν της απαντησα, αντι αυτου της αρπαξα το χερι ξανα και τρεξαμε στους  παγωμενους διαδρομους.

''Αφου δεν ξερεις που ειναι η εξοδος.'' Το γελιο της αντηχουσε σαν παραφρονη γλυκια μελωδια . Με οδηγησε εκεινη αυτη τη φορα και ενω βλεπαμε οπλισμενους αντρες αδιαφορουσαμε. Το φως της εξοδου δεν αργησε να φανει, οταν βγηκαμε εξω ,ομως, αντικρισαμε μια αιφνιδιαστικη εικονα.

''Πες αντιο στον γιο σου κυριε Χεν.'' Το οπλο φλερταρε με το κροταφο του Hen και η Ροσελ διχως φοβο στεκοταν απο πανω του κρατωντας το οπλο στα λεπτεπιλεπτα χερια της. Εκεινος αντιθετα ηταν δεμενος οπως εγω πριν καποια λεπτα.

Οπλισε το οπλο συνεχιζοντας να τον σημαδευει.

''Οχι Ροσελ! Μη το κανεις.'' Φωναξα και με κοιταξε αναυδη.

Πλησιασα προς το μερος της και πηρα το οπλο.

''Ηθαν τι κανεις;'' Απορησε η Γαβρι.

''Αυτο που επρεπε να κανω εδω και καιρο.'' Σημαδεψα το προσωπο του Hen τωρα χαμογελουσε. ''Αντιο πατερα.'' Ειρωνια και υστερα πυροβολισμος. Το σωμα του επεσε αψυχο στο εδαφος με σπασμους που αργοτερα σταματησαν. Κηλιδες αιματος υπηραν στην μπλουζα μου μα δεν με ενοιαζε γιατι μολις ειχα λυτρωσει τους γονεις μου και την παιδικη μου ψυχη απο τον πονο που ειχε προκαλεσει ο Hen.

Οι μαλακες της παλαμες αγγιξαν τους ωμους μου και γλυκα ψυθιρισε στο αυτι μου ''Παμε να φυγουμε.'' 

Ηταν η πιο ομορφη κολαση.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Αλοχα! Ναι ειμαι ζωντανη απλα το λυκειο με πνιγει στις υποχρεωσεις.

Για οσους δεν ξερουν παω Β λυκειου οπου αυτο σημαινει οτι....προετοιμαζομαι.

Αγχωνομαι μονο που το λεω.

Τεσπα φλυαρω. Για το βιβλιο:

Μην με χτυπησετε αλλα δεν νομιζω πως μπορει να εξελλιχθει η ιστορια, οποτε σημερα εγραψα το προτελευταιο κεφαλαιο που σημαινει οτι μενει ο επιλογος και μετα τελος.....

Ελπιζω να καταλαβαινετε οτι ο συνδυασμος ελλειψης χρονου και στορυ δεν βοηθανε πολυ. Παρ ολα αυτα θα αφησω ενα ομορφο τελος -για εμενα τουλαχιστον- που θα μπορει να αφησει και εσας ως αναγνωστες να φανταστειτε την ιστορια.

Συγγνωμη για τυχον ορθογραφικα λαθη ή που το κειμενο ειναι χωρίς τονους αλλα το εγραψα απο υπολογιστη:3

Σας αγαπαω<3

V&C