Angelic Curse

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και άρχισα να τρέχω. Έφτασα στην πισίνα και έπιασα το χέρι της Άρτεμης κάπως δυνατά. "Φέιθ τι σε έπιασε;". "Πρέπει να φύγουμε τώρα.". "Μα ούτε 3 δεν έχει πάει ακόμα". "ΤΩΡΑ!". Όλοι είχαν γυρίσει και με κοίταγαν. Τα βλέμματα τους ήταν ίδια όπως πριν από 5 χρόνια. 5 χρόνια πριν εγώ... ΌΧΙ ! Δεν είχα χρόνο να σκέφτομαι το παρελθόν τώρα. Μήπως με έβλεπε και αυτός; Το μυαλό μου άρχιζε να γυρίζει. Δεν ξέρω αν το προκαλούσα εγώ ή το ποτό. Παντού ησυχία αλλά εγώ άκουγα γέλια και φωνές. Άφησα το χέρι της Άρτεμης και άρχισα να τρέχω προς την έξοδο. Ο αέρας χτυπούσε το πρόσωπο μου. Το μυαλό μου αδυνατούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί. Ποιος ήταν αυτός; Πως με ήξερε; Τι ήθελε; Χιλιάδες ερωτήσεις χωρίς καμία απάντηση. Ο ήχος των αυτοκινήτων φαινόταν μακρινός αν και ήταν τόσο κοντά. Έπρεπε να φτάσω σπίτι.

Άνοιξα την πόρτα. Πάλι καλά όλοι κοιμόντουσαν. Δεν είχα καμία όρεξη να δώσω εξηγήσεις γιατί γύρισα τέτοια ώρα ή γιατί η Άρτεμης δεν ήταν μαζί μου. Αλήθεια τι σκεφτόταν τώρα; Πως ένιωθε; Ανέβηκα τα σκαλιά και κατευθύνθηκα στο δωμάτιο μου. Επιτέλους. Με ένα πήδο έφτασα στο κρεβάτι μου.

Η μητέρα μου πάντα έλεγε ότι όταν ήμουν μικρή κρυβόμουν πάντα κάτω από τα σκεπάσματα μου ή στην "κρυψώνα" μου. Όταν την ρώτησε που ήταν αυτό το μέρος μου είχε απαντήσει ότι ούτε αυτή ήξερε και ότι όταν έλεγα ότι θα κρυβόμουν εκεί έλειπα τουλάχιστον 2 ώρες. Τα χρόνια πέρασαν και δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα σχετικά με αυτό το θέμα. Αυτή την στιγμή αρκέστηκα στα παπλώματα μου. Ζαλιζόμουνα.... Έχωσα το κεφάλι μου στα μαξιλάρια και κλείνοντας απαλά τα μάτια μου σκεφτόμουνα αν θα πάνε όλα καλά φέτος.

Το επόμενο πρωί κατέβηκα στην κουζίνα να πάρω πρωινό. Έκατσα στο τραπέζι έχοντας τα μάτια της μάνας μου πάνω μου. "Απλά πες το". "Αχ γλυκιά μου, τι μαύροι κύκλοι είναι αυτοί;". Τυπική μητέρα. Αν δεν σχολιάσει δεν θα σταματήσει να μουρμουράει όλο το πρωί. Δεν της έδωσα απάντηση απλά άρπαξα άλλη μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα και πήγα να ανοίξω το κινητό μου. 20 αναπάντητες, 32 μηνύματα και 3 ηχητικά....θα με σκοτώσει η Άρτεμης.

Πήγα στο δωμάτιο μου να διαλέξω ρούχα. Πήρα και έβαλα ότι βρήκα μπροστά μου, αφού ποτέ δεν με ενδιέφερε η μόδα ιδιαίτερα. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη που ήταν τοποθετημένος δίπλα στην εξώπορτα. "Μπράβο κορίτσι μου, μπορείς και χειρότερα" και με ένα και κλείσιμο του ματιού μου στον καθρέφτη έφυγα. Οι ακτίνες του ήλιου χτύπησαν στα μάτια μου δίνοντας μου την αίσθηση ότι όσα συνέβησαν χθες ήταν ένας απλός εφιάλτης. Ξεκίνησα για το σχολείο μου χωρίς να κοιτάω τριγύρω. Καθόμουν και ανέλυα χθες όσα είχαν συμβεί. Τόσα πολλά σε μια νύχτα. Σήκωσα το κεφάλι μου μπροστά.

Η Άρτεμης βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου με σταυρωμένα τα χέρια της, φανερός εκνευρισμένη. Έκανα 3 βήματα πίσω και χαρίζοντας της ένα χαμόγελο άρχισα να τρέχω. Δεν ήμουν έτοιμη να της εξηγήσω τίποτα ακόμα. Αλλά από την άλλη εγώ έπρεπε να είμαι θυμωμένη μαζί της. Έπρεπε να με είχε ακούσει και να ερχόταν μαζί μου! Με ένα απότομο γύρισμα του δεξιού μου πέλματος έκοψα την ταχύτητα μου μια και καλή. Την έβλεπα. Τα μακριά ξανθά μαλλιά της κυμάτιζαν, ενώ τα μάτια της ήταν γεμάτη ένταση. Πήρα θάρρος και την αντίκρισα κατάματα. Ερχόταν κατά πάνω μου. Από λεπτό σε λεπτό θα με έφτανε. Τώρα που το ξανασκέφτομαι ας τρέξω καλύτερα!

Κατευθύνθηκα προς τις γυναικείες τουαλέτες και έκλεισα με δύναμη την πόρτα πίσω μου. Κανένας δεν ήταν εκεί τέτοια ώρα το πρωί. Κρύφτηκα σε μία από τις πίσω τουαλέτες και με την πλάτη μου στην πόρτα περίμενα. Άκουσα την κύρια πόρτα να ανοίγει με ένα τρίξιμο. "Φεεειιιθ που είσαι;". ΝΙΩΘΩ ΣΑΝ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΕ ΘΡΙΛΕΡ !!! Άρχισε να κλωτσά μία μία τις πόρτες. Έφτανε στην δικιά μου, αυτό ήταν. "Άρτεμης, με έστειλε ο Στέφανος, θέλει να σου μιλήσει". "Α ναι έρχομαι αμέσως!". Άκουσα την πόρτα να κλείνει πάλι. Τι ήταν αυτό; Πάλι αυτός ο σκατοΣτέφανος; Έχει αρχίζει να με εκνευρίζει. Σηκώθηκα και βγήκα έξω. Όταν έφτασα στην κύρια πόρτα κοίταξα από κάτω μην είναι απέξω και με περιμένει. Δύο πόδια ήταν απέξω και δεν κουνιόντουσαν. Ξύπνα Φειθ! Τώρα ή ποτέ!

Άνοιξα την πόρτα απότομα και με κλειστά τα μάτια και κατεβασμένο το κεφάλι φώναξα "Εντάξει συγνώμη για χθες! Παραφέρθηκα αλλά ήθελα να έρθεις μαζί μου παρά να κάτσεις με αυτόν τον βλάκα!". Δεν υπήρχε απάντηση. Άνοιξα απαλά το ένα μου μάτι αρκετά τρομοκρατημένη με το ύφος της. "Βλάκα; Μόλις σου έσωσα το τομάρι σου. Ένα ευχαριστώ θα ήταν αρκετό". Περίμενε τι; Ο Στέφανος ήταν στο απέναντι τοίχο και στηριζόταν με το ένα πόδι. "Τι κάνεις εσύ εδώ; Η Άρτεμης πήγε..". "Ναι το ξέρω." Τι αυτό ήταν; Τέλος συζήτησης; Σήκωσα την τσάντα μου και ξεκίνησα να φεύγω. Δεν πρόκειται να του έλεγα ευχαριστώ. Εξαιτίας του εγώ και η Άρτεμης είμαστε έτσι! Άρχισα να περπατάω. Το μάθημα θα άρχιζε σε λίγο. "Τελικά τον ξαναείδες τον ασπρομάλλη εδώ τριγύρω ή ακόμα τον ψάχνεις;".