War of hearts

Rozdział dziewiąty

- Poważnie? Zabrałeś gitarę? Przecież nie potrafisz grać! - Rita naśmiewa się z Alana wyciągającego gitarę z samochodu.

Chłopak patrzy na nią z politowaniem. 

- To, że nie potrafię grać, nie oznacza, że nie mogę tego robić.

Wybucham śmiechem i opatulam się ciaśniej kurtką. Zaczyna zmierzchać, a ognisko, które rozpaliliśmy wcale nie zapewnia nam ciepła. Liam zapewniał nas, że pogoda będzie idealna na biwak, jednak patrząc na chmury zbierające się nad naszymi głowami, zaczynam w to wątpić. 

- Zimno ci? - szept Jamesa sprawia, że przeszywa mnie dreszcz. 

- Troszkę - odpowiadam, nie przenosząc na niego wzroku. 

Siedzimy bliżej siebie niż powinniśmy. Czuję na ramieniu ciepło bijące z jego ciała. Już od kilku godzin udaję, że nie widzę znaczących uśmieszków dziewczyn, a już najbardziej ignoruję spojrzenia Jamesa, które prawie nieustannie czuję na swoim ciele. 

- Mogę? 

Wszyscy patrzymy z osłupieniem na bruneta siedzącego obok mnie. 

- U-umiesz grać? - wykrztuszam, a reszta jest niemniej zdziwiona niż ja. 

Mój sąsiad wzrusza ramionami i odbiera gitarę z rąk Alana. 

- Kiedyś grałem. Nie pamiętam żadnej z piosenek, których się uczyłem, ale podstawy mam opanowane - mówi, jakby rozmawiał o pogodzie. 

Z zapartym tchem przyglądam się jak brunet opiera instrument na swoich udach i powoli dotyka ręką strun. Pierwsze dźwięki są niepewne, ale już po kilku sekundach muzyka zagłusza odgłosy lasu. Nie jestem w stanie wyrazić zachwytu jego grą. Nie potrafię określić dźwięków, które wydobywają się spod jego zręcznych palców. Muzyka jest rytmiczna, ale posiada w sobie taką dozę nostalgii, że rozrywa mi serce. Nie odrywam wzroku od jego skupionej twarzy i kompletnie nie obchodzi mnie, że nieprzyzwoicie gapię się na niego. 

Piosenka nie trwa zbyt długo, a kiedy James kończy ją powolnym brzdąkaniem, żadne z nas nie odzywa się słowem. Chyba jesteśmy zbyt zaskoczeni jego zdolnościami. 

- I jak? - brunet przerywa ciszę, która między nami zapadła i patrzy po nas speszonym wzrokiem. 

Mogłabym przysiąc, że jego policzki zdobi rumieniec, ale przy świetle rzucanym przez ogień, ciężko to wyłapać. 

- To było...

- Niesamowite...

- Stary, naprawdę... 

Mówimy jeden przez drugiego i nic konkretnego z tego nie wynika. James uśmiecha się słabo. 

- Co to za piosenka? - pytam, jednocześnie przesuwając się bardziej w jego kierunku. 

- Wymyśliłem ją teraz - mówi nonszalancko. 

- Nie mogę... - wzdycha Rita i jeszcze bardziej wtula się w Alana. 

- Bardzo nie podoba mi się to, że jesteś taki idealny... - zaczyna Liam.

- Boisz się, że się zakochasz? - James wygląda na rozbawionego. 

- Za późno - mój przyjaciel przykłada dłoń do swojego policzka i patrzy rozmarzonym wzrokiem na Jema.

Nie mogę uwierzyć w to, że chłopaki są w tak przyjacielskich stosunkach, chociaż ledwo się znają. Liam nie nawiązał przyjacielskich, ba! nawet koleżeńskich relacji z Anthonym, a przecież znają się już tak długo. James posiada dziwną zdolność zjednywania sobie każdego. No może oprócz Anthony'ego... Mój narzeczony zdecydowanie nie przepada za brunetem.