Make her happy again

Κεφάλαιο 73.

***

Ιωάννας pov

Εδώ και δεν ξέρω καν πόσες μέρες το μόνο που βλέπω είναι άσπρο.

Παντού κυριαρχεί ένα λαμπερό άσπρο χρώμα και δεν έχει εμφανιστεί άνθρωπος.

Εχω βαρεθεί τόσο καιρό.

Το μόνο που κάνω είναι να σκέφτομαι.

Να σκέφτομαι τι στο διάολο θα κάνω με τον Ανέστη, τι θα κάνω με τον Μάριο και κυριότερα πως είναι ο Μάριος αυτή την στιγμή.

Και Εγώ?

Εγώ που ειμαι?

Εχω πεθάνει?

Αυτό είναι το μέρος που "κατοικεί" κάποιος που έχει πεθάνει?

Ένα τεράστιο άσπρο δωμάτιο χωρίς ούτε έναν άνθρωπο να μιλήσεις?

Τόση μοναξιά έχει και ο παράδεισος?

Γιατί να γίνει αυτό δεν το καταλαβαίνω...

Άμα ήταν να πεθάνω και να περάσω χειρότερη μοναξιά από αυτή που περνούσα κάτω, θα προτιμούσα να μείνω ζωντανή.

Φοβάμαι να μείνω εδώ.

Δεν θέλω να μείνω μόνη μου.

Δεν θα πάω να βρω την μαμά μου?

Δεν θα μείνω μαζί της?

Ήθελα τόσο πολύ να την ξανά δω, να την αγκαλιάσω...

Γιατί δεν είναι εδώ η μαμά μου?

Το ξέρω ότι ακούγομαι σαν πενταχρονο αλλά δεν αντέχω άλλο εδώ πέρα.

Δεν μ'αρέσει η μοναξιά, ποτέ δεν μ'άρεσε...

Τι έχω κάνει και τα αξίζω όλα αυτά?

Μήπως επειδή είμαι συνέπεια μιας αμαρτίας?

Για αυτό περνάω ότι περνάω Τώρα?

Δεν μου αξίζει αυτό Θεε μου!

Εγώ δεν έφταιγα για αυτό.

Κοιτάω γύρω μου σαν χαμένη τόσο καιρό ψάχνοντας μια διέξοδο.

Τι "σαν"? Βασικά χαμένη είμαι. Και δεν ειναι κάνεις Εδώ για να με βοηθήσει.

Δεν υπάρχει τίποτα.

Συνεχίζω να κοιτάζω μα δεν βρίσκω τίποτα.

Δεν μπορεί... Όσο ξαφνικά βρέθηκα εγώ εδω τόσο πιο ξαφνικά μπορεί εμφανιστεί μια πόρτα που θα με βγάλει από εδώ μέσα.

-Ιωάννα? άκουσα μια φωνή.

Θεέ μου επιτέλους κάποιος!

Γύρισα απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος από το οποίο ήρθε η φωνή.