အသည္းကြဲ ေရဒီယို

~

ေလာကၾကီးက ေစာက္ေရးမပါမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ျပီး မတရားမႈေတြပဲ ဖံုးလႊမ္းေနတယ္လို႔ ခံစားလာရတဲ႔အခါ ကြ်န္ေတာ္ဘာအတြက္ ဆက္ျပီးအသက္ရွင္ေနရတာလဲဆိုတဲ႔ ပူေလာင္အိုက္စက္ဖြယ္ ေမးခြန္းကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ေမးေနလာမိတယ္…။သတ္ေသတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး လူေတြေျပာေလ့ရွိတာက စိတ္ဓါတ္က်လို႔တဲ႔…။အမွန္ေတာ့ စိတ္ဓါတ္က်တာ မဟုတ္ဘူး စိတ္ပ်က္တာ…ေစာက္ေရး မပါတဲ႔ ေလာကၾကီးကို စိတ္ကုန္လို႔ ပစ္ထားခဲ႔တာ…။
အရႈံးေပးတာမဟုတ္ဘဲ အႏိုင္ပိုင္းပစ္လိုက္တာ…။
ေနာက္ဆံုးမွာမွ(ေနာက္ဆံုးထင္ခဲ႔ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမျဖစ္ခဲ႔) ကြ်န္ေတာ္ အဲ႔ဒီ အမွန္တရားကို ေတြ႔ရွိသြားျပီး ဒီညစ္ပတ္တဲ႔ ေလာကၾကီးကို လက္ျပဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္…။
ဒါေပမယ့္ ေစာက္ေရးမပါတဲ႔လက္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔ အိမ္ျပန္တဲ႔လမ္းမွာ ကားေပၚက ေရဒီယိုကို လွမ္းဖြင့္လိုက္မိတယ္…။

တစ္ခုခုကို စြဲလမ္းမိတဲ႔အခါ အသက္ရွင္ရတာ အဓိပၸာယ္ရွိလာတယ္…။

love is the only one reason to still alive.

~~~~~~~~~

ေခါက္ဆြဲျပဳတ္အိုးကို ေရွ႕ခ်ျပီး ေရဒီယိုကို လိုင္းညွိလိုက္သည္…။
ဒီေနရာမွာ ၾကားျဖတ္ေျပာစရာရွိတယ္…။ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားတာက လူႏွစ္မ်ိဳးပဲရွိတယ္…။ပိုက္ဆံမရွိတဲ႔လူနဲ႔ ဗိုက္ဝဖို႔အတြက္ ေစာက္ပိုေတြသိပ္မလုပ္ခ်င္တဲ႔လူ…။
Jong In ဆိုတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က ေသခ်ာေပါက္ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားေပါ့…။(ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္ထဲမွာ သူ႔ ficဖတ္တိုင္း မင္းသားက ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပဲစားေနတယ္လို႔ ထင္မွာစိုးလို႔…စာေရးသူမမက ေစာက္ပိုေတြလုပ္ျပီး ရွင္းျပေနတာ…ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ fic တိုတိုေလးကို စာလံုးေရ တိုးေအာင္ လုပ္ေနတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့)

"မဂၤလာပါ…အသည္းကြဲ ေရဒီယို ကၾကိဳဆိုပါတယ္…။
လူတိုင္းက တစ္သက္မွာတစ္ခါေတာ့ အသည္းကြဲဖူးၾကမွာပဲဟုတ္…။
ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ ထိုင္ငိုေနမဲ႔ အစား ဘာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္ဖို႔ မေတြးတာလဲ…။
စဥ္းစားမေနပဲ ဖုန္းနံပါတ္ ×××× ကို ႏွိပ္လိုက္…။
ပရိတ္သတ္ၾကီးရဲ႕ ဝမ္းနည္းစိတ္ေတြကို recover လုပ္ေပးမယ့္ Happy Virus ေလး Park Chanyeol ကေစာင့္ေနပါတယ္…"