To Me You Are Perfect

1.bölüm

iyi okumalar. sınır + 7

13 yıl önce Bradford:

 Annemin elinden tutup yeni taşındığımız evin karşısındaki parka doğru yürüdük. Fransa’dan sonra bu yeni şehre alışmak zor olacaktı. “ Hadi ama anne, çok yavaşsın.”

“ Angel yavaş kızım, arkandan atlı koşturmuyor.”

Annem bana her zaman ikinci adım ‘ Angel’ diye seslenir. “ Ufff’ anne ya” deyip annemin elini bırakıp parka doğru koşmaya başladım. Arkamdan annemin ismimi seslenmesini duyuyordum ama umursamadım.

Parka geldiğimde direk kum havuzuna doğru koştum. Elimde oyuncaklarım vardı. Elimdeki oyuncakları bırakıp etrafı incelemeye başladım. Etrafta bir çok çocuk vardı ve beraber oynuyorlardı.

Sadece köşede kendi başına oynayan esmer bir çocuk vardı. Oyuncaklarımı yerden alıp onun yanına gittim. Benim geldiğimi fark etmemiş gibiydi.

Yanına çömelip “ Şeyy… merhaba” dedim. Kafasını kaldırıp bana baktı. Gözlerine baktığımda göz rengi  kadar güzeldi ki. Sanki içinde bütün renkler varmış gibi. Ben gözlerine odaklanmıştım. Bu gözleri ise hayatımın sonuna kadar hatırlayabilirdim. Ben gözlerine odaklanmıştım o ise yanına geldiğime çok şaşırmış gibiydi.

“ Senin diğer çocukların yanında olman gerekmiyor mu ?” diye mesafeli bir sesle konuştu.

“ Imm… Ben onları tanımıyorum bile. Hem ben seninle oynamak istiyorum. Onlarla oynamak istemiyorum.” Bu dediğime tebessüm etti.

Elimi uzattım ve “ Adım Angel Mia. Ya seninki?”

Gözlerinde garip bir parıltı vardı. “ Zain Jawaad”

İşte hikayemiz böyle başladı.

Günümüz

Amelia’nin ağzından:

Sabah korkunç bir baş ağrısıyla uyandım.lanet olsun bu baş ağrısı kriz’in habercisi gibiydi. Kriz ise bana küçüklüğümün bir hediyesi gibiydi.

Küçükken ailemle Londra’dan Bradford’a gelirken kaza yapmışız. Ben ise bu anıları parça pinçik hatırlıyordum. Kazada arabadan en çok hasarı alarak çıkmıştım.

Kaza sonucu beyin kanaması geçirmişim ve sayısını bilmediğim kadar çok beyin ameliyatı olmuşum. 

Uyandığımda ise bumm!! Hafızamı kaybetmişim.

Hafızamı kaybetmeden önceki anıları hatırladığımda veya çağrışım yaptığında kriz geçiriyorum.

Tabi bu durum küçükken daha fazla oluyormuş. Ailem de çözümü Amerika’ya taşınmakta bulmuş.

Düşüncelerimi dün geceden beri aklımdan çıkmayan ela’ya benzeyen gözler böldü. Bana o kadar yoğun bakıyordu ki gözlerinde hapis olduğumu hissettim. Bu gözler bana o kadar tanıdık geliyordu ki…

Hafızamı yoklayıp nereden tanıdık geldiğini hatırlamaya çalıştım. Bununla beraber korkunç bir baş ağrısı saplandı. Bu ağrı o kadar şiddetliydi ki…

Kelimelerle anlatılmazdı sanki... Acıdan ağlamaya başladığımda ne yapacağımı bilmiyordum.

Yataktan kalkmaya çalıştım en sonunda “ Abiii!” diye bağırdım.

Bu krizden nefret ediyordum. Kriz yüzünden başkalarına muhtaç oluyordum. Abim odama girdiğinde beni öyle görünce kısa bir şaşkınlık yaşadı. Fakat bu şaşkınlık uzun sürmedi. Çünkü abim benim bir çok kez kriz anıma şahit olmuştu.